της Δώρας Αντωνίου
«Στις 18 Ιουνίου η χώρα πρέπει να έχει κυβέρνηση». Προεκλογικά τη φράση αυτή την ακούσαμε σχεδόν από όλους τους πολιτικούς αρχηγούς, συνοδευόμενη από δήλωση ετοιμότητας εκάστου εξ αυτών να ...
απαντήσει στην ανάγκη να μη μείνει η χώρα ούτε στιγμή ακυβέρνητη σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία. Τελικά, παρά την ετοιμότητα, χρειάστηκε κάτι παραπάνω από λίγες ώρες για να σχηματισθεί κυβέρνηση. Για την ακρίβεια, χρειάστηκαν τρεις ημέρες.
«Μα δεν θα έπρεπε αυτά που συζητούν τώρα να τα έχουν πει πριν από τις εκλογές;» ήταν η απορία πολλών απέναντι στις διαβουλεύσεις επί διαβουλεύσεων, εσωκομματικές, διακομματικές, πάσης φύσεως, που προηγήθηκαν της μορφοποίησης του νέου κυβερνητικού σχήματος.
Η απορία εύλογη, καθώς ήταν δεδομένο ότι από τις εκλογές δεν θα προκύψει αυτοδυναμία και θα απαιτείτο κάποιας μορφής συνεργασία, οι όροι της οποίας, τουλάχιστον εσωκομματικά, θα μπορούσαν να είχαν τεθεί εκ των προτέρων, δεδομένης πάντοτε της ασφυκτικής πίεσης που υπάρχει.
Ωστόσο, για το ελληνικό πολιτικό - κομματικό σύστημα τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Κατ’ αρχήν, κουλτούρα συνεργασίας δεν υπάρχει. Μέσα από την αναγκαστική σύμπραξη σε κυβερνητικά σχήματα ενδεχομένως να αποκτηθεί. Το πολιτικό μας σύστημα τις τελευταίες δεκαετίες λειτούργησε με βάση την αρχή «ο πρώτος είναι πρώτος (γίνεται πρωθυπουργός, κάνει κυβέρνηση, ορίζει τις κεφαλές τις διοίκησης) και ο δεύτερος είναι τίποτα (περιμένει να γίνει πρώτος και επιδίδεται σε πόλεμο φθοράς του κατέχοντος τα πρωτεία)». Για τον τρίτο και τους πιο κάτω ούτε λόγος να γίνεται.
Και αίφνης αυτό το πολιτικό σύστημα βρέθηκε αντιμέτωπο με μια νέα πραγματικότητα. Πρέπει να συνεργασθεί. Πρέπει να λειτουργήσει σε νέο πλαίσιο. Ο πρώτος από μόνος του δεν αρκεί. Οι επόμενοι στη σειρά καλούνται να αναλάβουν μερίδιο της ευθύνης. Καθώς, όμως, όπως προαναφέραμε, κουλτούρα συνεργασίας δεν υπάρχει, δίδεται η εντύπωση ότι η συμμετοχή είναι όχι με ειλικρινή διάθεση προσφοράς, αλλά με το στανιό και με πρωταρχικό κριτήριο τη λιγότερη δυνατή φθορά. Να μη μείνει η παραπαίουσα χώρα ακυβέρνητη για περισσότερο καιρό, αλλά να μην πολυφαίνεται ότι είμαστε κι εμείς στην κυβέρνηση, να μην εισπράξουμε φθορά από μια κυβέρνηση που δεν θα βαδίσει σε ροδοπέταλα, αλλά σε αγκάθια, που, όσα και να πετύχει η επαναδιαπραγμάτευση, θα κληθεί να πάρει δύσκολες αποφάσεις και επώδυνα μέτρα. Δηλαδή, ο πρώτος να εισπράξει τη μεγαλύτερη φθορά, όπως γινόταν και έως τώρα.
Ολα αυτά θα πρέπει, βεβαίως, να λάβουν την εσωκομματική έγκριση, κάτι που δεν είναι ούτε εύκολο ούτε αυτονόητο. Θα πρέπει να απαντηθούν ή να κατασταλούν ενστάσεις, προσωπικές στρατηγικές, φιλοδοξίες. Κάπως έτσι, αυτό που θα μπορούσε να ολοκληρωθεί σε λίγες ώρες γίνεται τριήμερο γαϊτανάκι.
// Καθημερινή //
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου