Οι πολιτικοί πρόσφυγες του φιλελευθερισμού και ο Αντ.Σαμαράς

του Νίκου Σακελλαρόπουλου

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μετά την εκλογή του Αντώνη Σαμαρά στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, γκρεμίστηκε στα ...

εξ ων συνετέθη η διεισδυτικότητα της Νέας Δημοκρατίας στο «μεσαίο φιλελεύθερο χώρο».

Άλλωστε, το πείραμα του «μεσαίου χώρου» ουδέποτε ουσιαστικά αφομοιώθηκε από την ίδια τη Νέα Δημοκρατία, τα στελέχη και τους οπαδούς της, αφού ουδείς διέθετε το ιδεολογικό υπόβαθρο να το στηρίξει και να το «περάσει» στην κοινωνία.

Η ίδια η βάση της Νέας Δημοκρατίας, οι δομές του κόμματος και μεγάλη μερίδα κορυφαίων και μεσαίων στελεχών της , δεν απέχουν πολύ από αυτό

που ονομάστηκε «βαθύ ΠαΣοΚ».

Με σαφή προσανατολισμό στον κρατισμό και με σχεδόν μηδενικό ιδεολογικό υπόβαθρο, στηριζόμενη στο αντί.

Αντικομμουνιστική, αντιπαπανδρεϊκή, αντιπασοκική, αντιδραστική.

Δεν είναι παράξενο.

Οι καταβολές της από την εποχή του επάρατου παλατιού και του «βαθέως κράτους –παρακράτους» ήταν και είναι ισχυρές.

Η Νέα Δημοκρατία είχε ένα μεγάλο πλεονέκτημα τα χρόνια της ίδρυσής της.

Τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο οποίος μπορεί να υστερούσε σε ιδεολογικό υπόβαθρο, αλλά ως πολιτικός ήταν άκρως αποτελεσματικός, τουλάχιστον ως προς τους εθνικούς στόχους.

Η σκιά του, λοιπόν, εξουδετέρωνε κάθε άλλη αδυναμία.

Μετά την εποχή Καραμανλή, είτε επειδή οργανώθηκε κατ’ εικόνα και ομοίωση του ΠαΣοΚ, είτε επειδή βρέθηκε επί χρόνια εκτός εξουσίας, δεν μπόρεσε να φορέσει –πλην ελαχίστων περιπτώσεων- εκσυγχρονιστικό προσωπείο.

Έδειχνε ότι μοναδικός στόχος της ήταν η ανάληψη της εξουσίας και η άλωση του κράτους από δικά της παιδιά στην θέση των άλλων.

Αντί εκσυγχρονισμό, ειδικά πλέον στην περίοδο Σαμαρά, εμφανίζεται κάτι ως μια δεξιά μορφή εθνικοσοσιαλισμού, με έντονα στοιχεία δεξιού -φολκλορικού πατριωτισμού, μέσω του οποίου αναζητείται μια εθνική οικονομική πολιτική στηριγμένη στο κράτος και στις παραφυάδες του.

Με αυτά, άλλωστε, τα χαρακτηριστικά δεν εξελέγη αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας ο Αντώνης Σαμαράς;

Με παρόμοια ιδεολογική πλατφόρμα δεν πολιτεύθηκε και πολιτεύεται μέχρι σήμερα;

Τονίζουμε και πάλι, ότι η επιλογή των οπαδών της Νέας Δημοκρατίας, έδειξε ότι παραμένουν ασυγκίνητοι στον πολιτικό και οικονομικό φιλελευθερισμό.

Έδειξε, ακόμη, ότι δεν έχουν την δυνατότητα να κλείσουν τα ώτα τους στους φραστικούς βερμπαλισμούς και στις σειρήνες του λαϊκισμού.

Έφτασαν στο σημείο να συγχωρήσουν ακόμη και την θλιβερή πτώση της κυβέρνησής τους (το 1993), ακόμη κι αν γνώριζαν ότι ο πολιτικός βίος του Αντώνη Σαμαρά ήταν πλήρης λαθών στρατηγικής που έβλαψαν τόσο το κόμμα τους όσο και τον τόπο.

Τα οποία και συνεχίστηκαν και μετά την ανάληψη της προεδρίας της Νέας Δημοκρατίας.

Ο ίδιος δε ο Αντώνης Σαμαράς, αμέσως μετά την εκλογή του είχε δείξει τον…εχθρό:

«Ούτε συμβιβασμός ούτε ιδεολογική συστράτευση μπορεί να υπάρξει ανάμεσα στους νεοφιλελεύθερους και τη ΝΔ», είπε.

Σ’ αυτή την βαθύτατα συντηρητική και νεοαριστερίστικη προσέγγιση, ουδείς φιλελεύθερος βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας τόλμησε να εκφράσει διαφωνία.

Κι ας υπάρχουν εντός των τειχών της σημαντικές προσωπικότητες.

Η σημερινή Νέα Δημοκρατία φαντάζει ως παλαιά δεξιά.

Πέριξ του Σαμαρά πρόσωπα που εκφράζουν ακόμη και ακραίες θέσεις, ενώ συγκεκριμένα μέσα που τον στηρίζουν, το πράττουν στο όνομα ενός δεξιού εθνικοσοσιαλιστικού πατριωτισμού, διανθισμένου με μπόλικο θρησκευτικό συναίσθημα, φαντασιώσεις και ψυχώσεις.

Μια ματιά σε σχετικές σελίδες τωνsocial media, πείθει και τον πλέον δύσπιστο.

Ο δε εξοστρακισμός από κάθε δραστηριότητα του κόμματος των φιλελεύθερων φωνών –βουλευτών ή στελεχών- λειτούργησε καταλυτικά.

Η μη διαγραφή τους, μάλλον οφείλεται σε πολιτικούς υπολογισμούς που αφορούν την πρόσθεση ψήφων στο κόμμα, παρά σε οτιδήποτε άλλο.

Όμως, στις προσεχείς εκλογές είναι περισσότερο από βέβαιο ότι οι αμιγώς φιλελεύθερες φωνές δεν μπορούν να συμπορευθούν με τη Νέα Δημοκρατία.

Η παρουσία στην ηγεσία της του Αντώνη Σαμαρά και της ηγετικής του ομάδας, ασφαλώς τις απογαλακτίζει από την βαθύτατη συντήρησή της.

Πολύ περισσότερο όταν πλέον απαιτούνται ξεκάθαρες προτάσεις και λύσεις και όχι «λίγο απ’ όλα» για να ικανοποιηθούν όλοι.

Βεβαίως, στο επίπεδο των εκτιμήσεων, οφείλουμε να βλέπουμε τα πολιτικά δεδομένα με καθαρή ματιά. Υπό αυτή την έννοια, οι φιλελεύθερες απόψεις και ιδέες δύσκολα θα έχουν έκφραση στην επόμενη βουλή, κυρίως λόγω του κατακερματισμού και της ύπαρξης βαριδιών στον χώρο.

Συνεπώς, παρά το ότι η κοινή γνώμη είναι διψασμένη για μεταρρυθμίσεις και φιλελεύθερες προτάσεις και λύσεις, αυτές μάλλον θα παραμείνουν στα συρτάρια και οι φιλελεύθερες φωνές θα εξακολουθήσουν να νιώθουν πολιτικοί πρόσφυγες.

Αλλά, έχουμε την άποψη ότι τα λόγια του Χάγιεκ είναι άκρως επίκαιρα:

«Οφείλουμε να μετατρέψουμε το χτίσιμο μιας ελεύθερης κοινωνίας για μια ακόμα φορά, σε μια πνευματική περιπέτεια, μια θαρραλέα πράξη. Αυτό που μας λείπει είναι μια φιλελεύθερη Ουτοπία, ένα πρόγραμμα που δεν προσομοιάζει ούτε στην υπεράσπιση της υφιστάμενης τάξης πραγμάτων, ούτε σε μια διυλισμένη μορφή σοσιαλισμού, αλλά έναν αληθινό φιλελεύθερο εξτρεμισμό, που δεν τρομάζει μπροστά στην δύναμη των ισχυρών (περιλαμβανομένων και των συνδικαλιστικών σωματείων) που δεν είναι υπερβολικά «προσγειωμένος» και δεν περιορίζει τον εαυτό του σε αυτό που σήμερα φαντάζει πολιτικά εφικτό. Έχουμε ανάγκη από πνευματικούς ηγέτες έτοιμους να αντισταθούν στην εξουσία και την επιρροή, έτοιμους να εργαστούν για ένα ιδανικό, όσο μικρές κι αν είναι οι πιθανότητες για τη βραχυπρόθεσμη πραγματοποίηση του. Θα πρέπει να είναι άνθρωποι πρόθυμοι να εμμείνουν στις αρχές τους και να παλέψουν για την ολοκληρωτική πραγματοποίηση τους, όσο μακρινή κι αν φαντάζει…Το ελεύθερο εμπόριο και η ελευθερία ευκαιριών είναι ιδανικά που μπορούν ακόμα να ερεθίσουν τη φαντασία μεγάλου αριθμού ανθρώπων, αλλά μια απλή «ελευθερία εμπορίου σε λογικά πλαίσια»ή ένα απλό «χαλάρωμα των ελέγχων» δεν είναι ούτε πνευματικά σεβαστά , ούτε ικανά να εμπνεύσουν τον ενθουσιασμό.

Το βασικό μάθημα που ο αληθινός φιλελεύθερος θα πρέπει να διδαχτεί από την επιτυχία των σοσιαλιστών είναι ότι ήταν το κουράγιο τους να παραμείνουν ουτοπιστές που τους χάρισε την στήριξη των διανοουμένων και την επιρροή στην κοινή γνώμη (επιρροή) που καθημερινά καθιστά προσιτό αυτό που μέχρι πρόσφατα φάνταζε αφόρητα μακρινό…».

http://grpost.blogspot.com/