του Γιάννη Μαρίνου
Ας υποθέσουμε ότι ευοδώνονται όλες οι διαδικασίες για τον νέο δανεισμό και θα κληθούμε σε εκλογές, που υποτίθεται ότι θα μας βγάλουν από το σημερινό αδιέξοδο. Σε ποιο πολιτικό προσωπικό θα αναθέσουμε αυτή την ...
αποστολή σωτηρίας και υπό ποιες προϋποθέσεις; Θα παραθέσω τις προϋποθέσεις στις οποίες βασίσθηκε ένας οραματιστής ηγέτης για να φέρει σε πέρας έναν τέτοιον άθλο:
«Ο τόπος μας πάσχει από αθεράπευτη πολιτική ανεπάρκεια. Τα προβλήματα είναι απλά, αλλά τα καθιστούμε πολύπλοκα από ηλιθιότητα και κακή πίστι.
Και είναι τόσο αληθινό αυτό, που φτάνει κανείς να πη ότι, αφού δεν μπορούμε να…
κάνωμε καλύτερη πολιτική, ο μόνος τρόπος για να σωθή ο τόπος είναι να μην κάνωμε καμμιά πολιτική. Η ηγεσία μας έχασε σε τέτοια έκτασι το αίσθημα του καθήκοντος, ώστε να θεωρήται επικίνδυνη για το μέλλον του τόπου, ενώ ο λαός μας, ένας λαός που αντιμετώπισε πάντοτε με νοσηρό συναισθηματισμό τα πολιτικά του προβλήματα, κατατρύχεται ήδη από ψυχώσεις.
Είμαι βέβαιος πως ούτε η Δεξιά ούτε η Αριστερά θα ήθελαν να είναι εκεί που βρίσκονται, αν μπορούσαν να καθορίσουν λογικά τη θέσι τους. Αλλά πού να την βρης τη λογική στον ευλογημένο αυτόν τόπο; Ή και να την βρης καμμιά φορά, θα είναι χωρίς το γενναίο εκείνο αίσθημα που την καθιστά δημιουργική.
Χωρίς γενναίο αίσθημα δεν γίνεται τίποτε το σημαντικό στη ζωή και προ παντός στην πολιτική, που αποτελεί την πληρέστερη έκφρασί της. Είναι ανάγκη συνεπώς, για να σωθή και να προαχθή αυτός ο τόπος, να γίνη κάποια βαθειά μεταβολή στην πολιτική του ζωή. Ο πολύς κόσμος πιστεύει πως κερδίζοντας τις εκλογές σώζει την υπόθεσί του. Αυτό όμως δεν είναι ολότελα αληθές.
Γιατί δεν είναι αρκετό να κερδίσωμε τις εκλογές. Πρέπει να τις κερδίσωμε κατά τρόπον ώστε να γίνουμε ικανοί ν’ αντιμετωπίσωμε τη μετεκλογική περίοδο που θα ‘ναι ίσως δυσκολώτερη από τη σημερινή. Πρέπει να πολιτευτούμε με την προοπτική να καταστήσουμε μετεκλογικώς την πολιτική μας ζωή φυσιολογική και να την απαλλάξουμε από τα παλιά της συμπλέγματα.
Πώς όμως θα φθάσομε εκεί; Με το να μάθωμε να κάνωμε πολιτική. Η έννοια της πολιτικής για εμένα είναι η θέλησι και η ικανότης να θυσιάζεσαι για τον τόπο σου. Οταν κατέχης αυτή τη δύναμι μπορεί να είσαι χρήσιμος στον τόπο σου και στην εποχή σου.
Φαίνεται όμως πως αυτή η αρετή λείπει χαρακτηριστικά από τη ζωή μας. Λέμε πολλές φορές ότι μας λείπουν τα πρόσωπα. Αυτό όμως, όσο κι αν είναι αληθές, δεν δίνει την εξήγησι της πολιτικής μας κακοδαιμονίας. Το κακό βρίσκεται στην αδυναμία του λαού μας να συνταχθή πολιτικά.
Ο Ελληνισμός έζησε πάντα μέσα στο πρόσκαιρο και το υπερβολικό. Μπορεί να κάμη θαύματα για μια στιγμή, μα δεν μπορεί να κάμη καμμιά προσπάθεια διαρκείας. Αλλά η πολιτική είναι κατ’ εξοχήν προσπάθεια διαρκείας.
Ο λαός μας, που είναι νοήμων και συνεπώς ικανός να βρη το ορθό, είναι ανίκανος να το πραγματοποιήση από ψυχική αδυναμία. Κανένας μας δεν συγχωρεί στον εαυτό του να γίνη αφορμή να προαχθή κάποιος άλλος. Ο πολιτικός έχει ανάγκη από τη δύναμι που του δίνει η πίστις του κόσμου».
Οι σκέψεις αυτές διατυπώθηκαν τον Ιούλιο του 1975 από τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Καραμανλή και όταν του δόθηκε η ευκαιρία τις υλοποίησε κατά τον επιτυχέστερο τρόπο βγάζοντας τη χώρα βαθμιαία από την υπανάπτυξη, υπό συνθήκες πολύ χειρότερες από τις σημερινές.
Το πώς και με ποια αποτελέσματα προκύπτει συμπυκνωμένα από την πολιτική βιογραφία του Κωνσταντίνου Καραμανλή από τον ακαδημαϊκό Κωνσταντίνο Σβολόπουλο, που εκδόθηκε πρόσφατα από τον «Ικαρο». Πολύτιμο βοήθημα για τους πολιτικούς και τους ψηφοφόρους στις επικείμενες εκλογές.
Πηγή : ΤΟ ΒΗΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου