του Χρήστου Παναγιωτόπουλου
Δεν θα έγραφα για την επίθεση που δέχθηκε ο Γιώργος Νταλάρας, με γιαούρτια και καρέκλες, σε ...
συναυλία στο Ίλιον. Δεν αισθανόμουν ότι είχα να προσθέσω τίποτα σημαντικό σε ό,τι σχολιαστικό άκουσα και διάβασα.
Αποφάσισα να το κάνω, μόνο όταν διαπίστωσα ότι δεκάδες καλλιτέχνες αρνούνται να πάρουν θέση στο θέμα. Οι δημοσιογράφοι του Μega απευθύνθηκαν σε πάρα πολλούς καλλιτέχνες και τους ζήτησαν να σχολιάσουν το γεγονός.
Προσέξτε: όχι να αξιολογήσουν την καλλιτεχνική αξία του Νταλάρα, ούτε να πουν αν είναι σύμφωνοι με την πορεία του στο τραγούδι, ούτε βέβαια να κρίνουν τον τρόπο ζωής του.
Τους ζήτησαν μόνο να διατυπώσουν τη γνώμη τους για τις καρεκλιές και το γιαούρτωμα σε συναυλία, την οποία έδινε χωρίς εισιτήριο!
Με εξαίρεση τον Σαββόπουλο, τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, τον Γιάννη Σμαραγδή, τον Μάνο Ελευθερίου και τον Γιάννη Ζουγανέλη, όλοι οι υπόλοιποι αρνήθηκαν!
Αρνήθηκαν να καταδικάσουν την άσκηση βίας!
Το γεγονός δεν με εξέπληξε απλώς. Με τρόμαξε.
Ακούσαμε κάποιους να λένε ότι «το γιαούρτι και οι καρέκλες δεν είναι βία».
Ακούσαμε άλλους να υποστηρίζουν ότι «κοιμήθηκε όπως έστρωσε», εννοώντας ότι πλήρωσε τις θετικές δηλώσεις του για το Μνημόνιο.
Ακούσαμε και ορισμένους να λένε ευθέως «καλά του έκαναν του υποκριτή, που έχει πλουτίσει τραγουδώντας δήθεν για τον πόνο των ανθρώπων».
Μα, πώς έχει μεταλλαχθεί έτσι αυτή η κοινωνία;
Είναι δυνατόν να μην είμαστε σε θέση να διαχωρίσουμε το ειδικό απ’ το γενικό και το ιδιωτικό απ’ το δημόσιο;
Είναι δυνατόν να μη μπορούμε να τραβήξουμε κόκκινη γραμμή με τη βία;
Είναι δυνατόν να μας τυφλώνει τόσο το επαγγελματικός ανταγωνισμός και η προσωπική αντιπάθεια;
Είναι δυνατόν να μη βλέπουμε τι επωάζεται;
Είναι δυνατόν να ανεχόμαστε ή -ακόμα χειρότερα- να χαιρόμαστε, που κάποιος άλλος προπηλακίζεται;
Γιατί; Επειδή δεν συμφωνούμε με τον τρόπο που ζει;
Είναι δυνατόν να είμαστε τόσο ηλίθιοι; Να ταΐζουμε το κτήνος της αυθαιρεσίας και της βίας, και να μην καταλαβαίνουμε ότι αύριο μπορεί να χτυπήσει την πόρτα μας;
Δεν υπάρχει τίποτα πιό εύκολο στον κόσμο απ’ το να χαϊδεύεις αυτιά. Να λες ότι για όλα τα δεινά φταίνε «οι άλλοι». Πάντα κάποιοι άλλοι δαίμονες, ποτέ εμείς οι ίδιοι.
Δεν φταίμε που κλέβουμε την εφορία, γιατί «έλα μωρέ, εμείς είμαστε το πρόβλημα ή οι μεγαλοκαρχαρίες»;
Σωστά, άλλωστε ποιος ασχολείται με το γεγονός ότι τη δική μας φοροκλοπή την πληρώνουν οι φουκαράδες μισθωτοί και συνταξιούχοι;
Δεν φταίμε που λαδώνουμε τον έφορο, τον πολεοδόμο, τον δημοτικό υπάλληλο, τον δασάρχη, τον υπάλληλο της αρχαιολογίας.
Δεν φταίμε που περνάμε με κόκκινο (εντάξει, μωρέ, θα μας σβήσει την κλήση ο δικός μας).
Δεν φταίμε που γυρέψαμε από τον βουλευτή να διορίσει στο δημόσιο τον κανακάρη μας. Ο φαύλος είναι εκείνος, όχι εμείς.
Δεν φταίμε που ο συνάδελφός μας χτύπαγε την κάρτα για άλλους έξι στην υπηρεσία και εμείς πηγαίναμε για καφέ.
Δεν φταίμε εμείς -αλλοίμονο…- που πηγαίναμε κάθε πρώτη του μηνός να πληρωθούμε απ’ τη δημόσια υπηρεσία (όπου μας διόρισε ο φαύλος βουλευτής, που λέγαμε), γνωρίζοντας ότι δεν έχουμε προσφέρει τίποτα τις πρηγούμενες 30 μέρες, ώστε να δικαιολογείται ο μισθός μας. Όχι μωρέ, οι διεφθαρμένοι πολιτικοί φταίνε που λαδώνονται από τους μεγαλοπαράγοντες!
Δεν φταίμε εμείς που δουλεύουν (λέμε τώρα…) ένα εκατομύριο άνθρωποι στο δημόσιο αντί για τριακόσιες χιλιάδες.
Δεν φταίμε εμείς που δουλεύουν (λέμε τώρα…) 1,300 υπάλληλοι στη Βουλή αντί για τριακόσιους.
Οι «άλλοι» φταίνε! Ποιοι άλλοι;
Οι «άλλοι» Έλληνες που, προφανώς, δεν είμαστε εμείς.
Όσοι αρνήθηκαν να πουν έστω και μια λέξη για τη βία κατά του Νταλάρα, προφανώς ανήκουν στους «άλλους» Έλληνες.
Σε εκείνους που δεν έκλεψαν ποτέ την εφορία, που δε στοίβαξαν ποτέ σαν σαρδέλες τους ανθρώπους στα μαγαζιά που τραγουδούσαν, που δεν χρέωσαν ποτέ ένα μπουκάλι άθλιο κρασί στην τιμή γαλλικού καμπανίτη, που εξακολουθούν να ζουν στις φτωχογειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά.
Αλλά ακόμη και έτσι αν ήταν (που, πραφανώς, δεν είναι) δεν θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τα λόγια του Σμαραγδή, που δοξάζει την Ελλάδα στα πέρατα της οικουμένης με το έργο του;
«Μπορεί να διαφωνεί κανείς με τις ιδέες ή με τη στάση του οποιουδήποτε καλλιτέχνη, αλλά αυτό δεν νομιμοποιεί τις πράξεις βίας», είπε ο μεγάλος δημιουργός -χθες του «Γκρέκο», αύριο του «Βαρβάκη».
Δεν μπορούσαν να υιοθετήσουν το σκεπτικό του Σαββόπουλου; «Όσο και να διαφωνεί κανείς με τον Νταλάρα, αυτά που του κάνουν είναι κανιβαλισμός», είπε ο μεγάλος τροβαδούρος.
Η μικροψυχία, η μικροπρέπεια, η χαιρεκακία και το κλείσιμο του ματιού στη βία (αρκεί να ασκείται σε βάρος άλλων, εννοείται) συνιστούν ένα εκρηκτικό πακέτο μικρόνοιας που πολύ φοβάμαι ότι θα βρούμε μπροστά μας όλοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου