Τσάι στη Σαχάρα με τον Πούτιν [από το προσωπικό ημερολόγιο του Αντώνη Σαμαρά]

Αγαπητό μου ημερολόγιο. Θα ήθελα να καταγράψω στις σελίδες σου την αξέχαστη εμπειρία που έζησα στο Κρεμλίνο, δίπλα στον φίλο μου Βλαδίμηρο Πούτιν, τον πρωθυπουργό της Φίλης Ρωσίας. Τονίζω το .....



πρωθυπουργός γιατί πρωθυπουργός θα γίνω σύντομα κι’ εγώ και ως μέλλοντα πρωθυπουργό καταδέχτηκε να με υποδεχτεί.

Μόλις φτάσαμε στα ιδιαίτερα διαμερίσματα του Βλαδίμηρου, περιμέναμε για μισή ώρα περίπου, έξω από την αίθουσα, γιατί ο φίλος Πούτιν τάιζε τα σκυλιά του. Δεν έπρεπε με τίποτα να διακόψουμε το λειτούργημα που επιτελούσε εκείνη τη στιγμή. Τα σκυλιά του Πούτιν προηγούνται αρκεί να μην ήθελε να ταΐσει μετά και τις αρκούδες του.

Αμέσως μετά τα ζώα ήρθε ο προσωπάρχης του Κρεμλίνου, ο φίλος μου ο Σεργκέι Ιβανόφ που σου είπα και χθες και μας ανέφερε ότι μόνος μου θα περάσω στα ιδιαίτερα. Φοβήθηκα λιγάκι αλλά τι να κάνω, πέρασα. 
Μόλις όμως πέρασα φοβήθηκα περισσότερο γιατί βρέθηκα σε μια τεράστια αίθουσα σχεδόν άδεια, τρισκότεινη και υγρή, γεμάτη σφυροδρέπανα και ένα τεράστιο τζάκι στο βάθος.

Φοβήθηκα γιατί ξαφνικά πέρασε απ’ το μυαλό μου ότι μπορεί να ήμουνα κρατούμενος και κάποιοι σε λίγο θα με βασάνιζαν, τον υποψήφιο πρωθυπουργό. Ακούγονταν και στο βάθος δυνατές φωνές. Κραυγές ήτανε(;), ουρλιαχτά από σκύλους .. δεν κατάλαβα! Τι γύρευα εγώ ο τεράστιος σωτήρας του ελληνικού έθνους στα σκοτεινά έγκατα της ρωσικής αυτοκρατορίας;

Άδικα φοβήθηκα γιατί σε λίγο ακούστηκε από το βάθος μια φωνή που με καλούσε, αν και δεν κατάλαβα τι ακριβώς ήθελε. Τι να κάνω ο Μεσσίας, ακολούθησα τις φλόγες στο τζάκι και ξάφνου βρέθηκα μπροστά στον Φίλο, Ηγέτη, Μεσία της Ρωσίας. 
Δεν κατάλαβα καλά, γιατί ήταν μισοσκότεινα και ο κύριος που μου μιλούσε κάθονταν βυθισμένος σε μια αναπαυτική πολυθρόνα Λουΐ Κενζ. Δεν ήταν με τίποτα Λουΐ Φιλίπ. Είμαι σίγουρος ότι ήταν Λουΐ Κενζ, αν και δεν είμαι τόσο σίγουρος ότι σε αυτήν κάθονταν ο Πούτιν, λόγω του ημίφωτος. Σα να πρωταγωνιστούσα σε γκανγκστερική ταινία αισθάνθηκα!

Άραγε, εάν ξαφνικά έβγαιναν τίποτα καγκεμπίτες με όπλα και μαχαίρια, θα προλάβαιναν να με σώσουν ο Ανδρέας, ο διπλωματικός μου σύμβουλος και ο Χρύσανθος, ο οικονομικός μου; Κάτι μου λέει ότι οι Φίλοι μου δεν ξέρουν από πολεμικές τέχνες ενώ ο κύριος στην πολυθρόνα φορούσε στολή καράτε όπως διέκρινα, με κάποια ζώνη στη μέση. Ήλπισα να μην ήταν μαύρη! Γιατί τότε θα μου μαύριζε το μάτι.

Έπειτα από λίγη ώρα μου έδωσαν κάτι που μύριζε πολύ άσχημα και μου έλεγαν τσάι – τσάι-σαμοβάρι. Δεν κατάλαβα καλά αλλά ελπίζω να μην με έλεγε γομάρι, ο σερβιτόρος. Έκανα πως δοκίμαζα γιατί ποτέ δεν ξέρεις μέσα στο Κρεμλίνο τι γίνεται. Μην πάθω καμιά τροφική δηλητηρίαση και έχω ευαίσθητο στομάχι, η μεγάλη προσωπικότητα! Έβαλα μετά τον Πάνο Παναγιωτόπουλο να βρεί τί είναι αυτό το σαμοβάρι και βρήκε ότι είναι η τσαγιέρα και γράφεται έτσι στα ρώσικα για να ξέρεις και συ αγαπημένο μου ημερολόγιο : самовар. Ευτυχώς δεν με είπε γομάρ! 

Έπειτα άρχισε να μιλά και να μιλά και να ξαναμιλά ο κύριος στην πολυθρόνα, που έπινε το τσάι του σα να πίνει σούπα! Κάποιος ρώσος μεταφραστής άρχισε να μεταφράζει. Αν κατάλαβα καλά ο κύριος στην πολυθρόνα ήθελε να αγοράσει την Ελλάδα χωρίς τους Έλληνες ευτυχώς! Τι να τους κάνει εξάλλου, τέτοιοι τεμπέληδες που είναι!

Από ευγένεια εγώ έγνεφα συνεχώς καταφατικά. Ελπίζω να μην έκανα κάποια γκάφα και με κυνηγάει μεθαύριο η KGB, όπως κυνηγούσε η CIA τον Καραμανλή! Ελπίζω να μη βρίσκω κι’ εγώ στη βίλα μου ρωσικά κοντόκανα!

Τέλος πάντων να μη στα πολυλογώ, έπειτα από αρκετή ώρα ακούστηκαν κάτι ουρλιαχτά στο βάθος της αίθουσας (μάλλον σκυλιά ήτανε) και ο κύριος σηκώθηκε να πάει να τα ταΐσει, υποθέτω, γιατί δεν με έχει ενημερώσει ο Χρύσανθος επί του θέματος.

Ευτυχώς γιατί είχα αρχίσει να φοβάμαι από τη λογοδιάρροια που είχε. Εγώ κοίταζα τις χρυσές γλώσσες της φωτιάς στο τζάκι και με πήρε λίγο ο ύπνος! Ξαφνικά συνήλθα και βρέθηκα σε μια τεράστια αίθουσα γεμάτη πολυέλαιους. Μάλλον άναψαν τα φώτα. Ήρθε κάποιος κύριος και με ενημέρωσε ότι ο κύριος Πούτιν έπρεπε να ταΐσει και τις αρκούδες του. Καλά νάναι οι αρκούδες που πεινάσανε οι άγριες.

Εγώ βρέθηκα έξω από την τεράστια αίθουσα με τα σφυροδρέπανα και το τεράστιο τζάκι. Πρέπει να είμαι πολύ τυχερός. Πόσοι άραγε άνθρωποι έχουν βγει ζωντανοί από εκεί μέσα; Ένας θα είμαι εγώ.

Είπα στον φίλο μου Ανδρέα και στον φίλο μου Χρύσανθο να αρχίσουν να τρέχουν και να μην κοιτάξουν πίσω, γιατί θα γίνουν στήλες άλατος. Ευτυχώς δεν κοίταξαν και δεν έγιναν στήλες άλατος. Τι θα έλεγα μετά στον φίλο μου Σταύρο Ψυχάρη. Από δω ο γιός σου, έγινε μια σακούλα αλάτι στη Ρωσία;