Ο Γιάννης Βαλαώρας ήταν το αριστερό εξτρέμ της ποδοσφαιρικής ομάδας της Λάρισας -της μόνης ποδοσφαιρικής ομάδας από την επαρχία που
κέρδισε ποτέ το πρωτάθλημα- κατά τη χρυσή εποχή της τη
δεκαετία του 1980 (με Καραπιάλη, Μητσιμπόνα κ.λπ.). Οταν λοιπόν άναβε η επίθεση και, κατά το λεγόμενο, «κόχλαζε η κερκίδα», το γήπεδο εδονείτο από το σύνθημα «ήρθε η ώρα του Γιάννη Βαλαώρα». Επειδή τα παραπάνω υποθέτω ότι δεν θα τα γνωρίζατε, έπρεπε να τα πω, διότι μόνον υπό το φως αυτής της γνώσης μπορεί να κατανοηθεί η σημασία του γεγονότος ότι ο Ευάγγελος Βενιζέλος, σε πρόσφατη ιδιωτική συνομιλία του με δημοσιογράφο, αναφερόμενος στο σημείο όπου βρίσκονται οι διαπραγματεύσεις της χρεοκοπημένης Ελλάδας με τους δανειστές της, συνόψισε την κρισιμότητα της περίστασης με τους λόγους που είμαι βέβαιος ότι θα περάσουν στην Ιστορία: «Και τώρα τι; Τώρα ήλθε η ώρα του Γιάννη Βαλαώρα»...
Πού πας, Καραμήτρο;
Την παροιμιώδη φράση του τίτλου (που προέρχεται από το γνωστό ανέκδοτο) ο Γιώργος ο Κοσταρίκας δεν την άκουσε, θέλω να πω ότι δεν του ελέχθη κατά πρόσωπο, εντούτοις συνοψίζει τα επιχειρήματα με τα οποία οι συνομιλητές του τον έκαναν να υποχωρήσει, όταν εξέφρασε την απαίτηση (τηλεφωνικώς από την Κοσταρίκα...) να διαγραφεί από το ΠΑΣΟΚ ο αδιάβαστος Μιχάλης Χρυσοχοΐδης. Καταγράφω το γεγονός ως ενδεικτικό της χαλαρής σχέσης του προέδρου με την πραγματικότητα. Ο άνθρωπος που του πήρε έναν χρόνο να καταλάβει ότι η Ελλάδα είχε χρεοκοπήσει (τότε που έπαιζε με τον Στίγκλιτς και άλλους τουρίστες...) δεν έχει αντιληφθεί ακόμη ότι διατρέχει ο ίδιος τον κίνδυνο να βρεθεί εκτός ΠΑΣΟΚ. Βέβαια, ακόμη και αν συμβεί αυτό, το προσωπικό κόστος για τον Γιώργο δεν θα είναι άμεσο, ώΔιερωτώμαι, ωστόσο, μήπως η διαγραφή του αδιάβαστου από τις τάξεις του ΠΑΣΟΚ απέβαινε εν τέλει προς όφελος του κοινού συμφέροντος. Υπό την έννοια ότι, απαλλαγμένος από το άγος της πασοκαρίας και του πολιτικού κόστους, ίσως ο Μ. Χρυσοχοΐδης συγκεντρωνόταν περισσότερο στη δουλειά του - με την προϋπόθεση, ασφαλώς, ότι θα μάθαινε πρώτα να διαβάζει... στε να κινδυνεύσει η υγεία του, αφού θα του πάρει τουλάχιστον κανένα χρόνο ώσπου να καταλάβει (σιγά σιγά, φυσικά...) τι το φρικτό του έχει συμβεί. Ανήκει, ως γνωστόν, σε μία από τις κατηγορίες που μακαρίζει ο Ιησούς στην επί του όρους ομιλία...
Αδιάβαστος και ανεπηρέαστος
Αν όμως το έριχνε στο διάβασμα ίσως να έχανε την αντικειμενικότητά του έναντι του Μνημονίου! Το λέω κατά την έννοια του Οσκαρ Ουάιλντ, στον οποίο (όπως με πληροφορεί ο φίλος της στήλης Ι.Κ.Π.) αποδίδεται το αθάνατο: «Ποτέ δεν διαβάζω ένα βιβλίο όταν πρέπει να γράψω την κριτική του. Επηρεάζεται κανείς τόσο πολύ!»
Modest proposal
Η αναφορά στη βιβλιοκριτική μού δίνει μια ιδέα, ενδεχομένως ενδιαφέρουσα: Δεδομένου ότι η δανειακή σύμβαση (αν συναφθεί) θα είναι ένα κείμενο εξίσου δύσκολο, αλλά και πολύ σημαντικότερο για το μέλλον του τόπου από το Μνημόνιο, μήπως θα ήταν σκόπιμο να εκδοθεί και σε μορφή audiobook για όσους βαριούνται το διάβασμα; Στο κάτω κάτω, αν είναι να εκταμιεύσουν 130 δισεκατομμύρια ευρώ για να μας σώσουν από τον εαυτό μας, το κόστος παραγωγής της συμφωνίας σε audiobook θα είναι μηδαμινό. Παρεμπιπτόντως, σε audiobook υπάρχει και το «Finnegans Wake» του Τζέιμς Τζόις, ίσως το δυσκολότερο βιβλίο στην αγγλική γλώσσα λόγω του ότι ο συγγραφέας το έγραψε σε μια δική του γλώσσα. (Το ακούει όταν οδηγεί το αυτοκίνητό του ο σκηνοθέτης Λαρς φον Τρίερ - σοβαρά το λέω...) Γιατί όχι λοιπόν και η δανειακή σύμβαση, αν αυτό διευκολύνει την πρόσβαση των στούρνων στο περιεχόμενό της;
Limbo
Επανέρχομαι στον Κοσταρίκα, διότι καθώς γράφω τούτες τις γραμμές συνειδητοποιώ κάτι το οποίο συμβάλλει στον ακριβή προσδιορισμό της κατάστασής του. Ενας φίλος, ο οποίος έπειτα από σχεδόν είκοσι χρόνια στην Οξφόρδη πήρε τη μοιραία απόφαση να επιστρέψει στα πάτρια, μου αφηγείτο τη συζήτηση που είχε με Βρετανό συνάδελφό του καθηγητή που προσπαθούσε να τον μεταπείσει. Εξηγούσε ο Ελληνας στον Βρετανό ότι η επιθυμία του ήταν να επιστρέψει στον «πραγματικό κόσμο». Ο Βρετανός τον κοίταξε με φρίκη και είπε: «Και είναι δυνατόν να σου αρέσει ο πραγματικός κόσμος;» Ο Γιώργος, λοιπόν, δεν ανήκει ούτε στον πραγματικό ούτε σε κάποιον μη πραγματικό κόσμο. Μένει για πάντα αιχμάλωτος σε ένα limbo, μία ενδιάμεση κατάσταση μεταξύ πραγματικότητας και φαντασιώσεων, όπως μένουν, στον Δάντη, οι ψυχές όσων είχαν την ατυχία να γεννηθούν προτού ο Θεός στείλει τον μονογενή του στον κόσμο για τη σωτηρία του ανθρώπου...
Μορφή του Αγγελόπουλου
Ενδεικτικό του κλίματος που επικρατεί στην Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ για τον Γιώργο είναι το εξής: Την επομένη της πολυσυζητημένης ψηφοφορίας εμφανίστηκε στο εντευκτήριο των βουλευτών ο αρειμάνιος Πάνος Μπεγλίτης (είναι ο αντ’ αυτού του Γιώργου Κοσταρίκα), με σκοπό να απολαύσει ένα σιγαρέτο πολυτελείας, καθώς στον συγκεκριμένο χώρο η καταστρατήγηση της απαγόρευσης του καπνίσματος είναι θεσμός. Μόλις τον είδε μία ομάδα βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι είχαν υπερψηφίσει τα άρθρα του νομοσχεδίου, τον καλωσόρισαν με ένα ειρωνικό «βρε καλώς τον αντάρτη!» και ορισμένοι άρχισαν να τον χειροκροτούν κιόλας. Ο τέως υπουργός, ο οποίος την προηγουμένη είχε καταψηφίσει ορισμένα άρθρα του νομοσχεδίου, θύμωσε και προτίμησε να πάει να καπνίσει έξω, στο προαύλιο. Εκεί, μόνος μέσα στο αγιάζι, φάνταζε από μακριά σαν φιγούρα από ταινία του αειμνήστου σκηνοθέτη, ο οποίος ως γνωστόν είχε κάνει ταινίες με αντάρτες...
Tου ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ // από την Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου