ίδιο συνδικάτο” και “Έξω οι Βάσεις του θανάτου”. Με αυτά τα συνθήματα ωρίμασαν τρεις γενιές, αν και σιγά-σιγά ξεθώριασαν και αντικαταστάθηκαν από τη λαϊκή φράση “Ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας”.
Το τρίτο σύνθημα ήταν το πρώτο που ξεθώριασε στα μέσα της δεκαετίας του ’80 μετά τη νέα συμφωνία του ΠΑΣΟΚ για τις Βάσεις της Σούδας. Το δεύτερο σύνθημα ξεθώριασε το 1988 όταν αρχίσαμε να παίρνουμε τα πολλά (δωρεάν) χρήματα από την ΕΟΚ με τα ΜΟΠ και, αντί να φτιάξουμε υποδομές και να αναδιαρθρώσουμε τις καλλιέργειές μας, στηρίξαμε τους διαπλεκόμενους επιχειρηματίες, διορίσαμε στο δημόσιο τον κάθε ψηφοφόρο, μοιράσαμε επιδόματα και επιδοτήσεις και γεμίσαμε με σκυλάδικα, λουλουδούδες και κοπέλες της πρώην Σοβιετίας σε live show.
Το πρώτο σύνθημα άρχισε να ξεθωριάζει το 1999 όταν ο πυρετός του εύκολου (και χωρίς κόπο) κέρδους έφερε την καταστροφή του Χρηματιστηρίου. (Έφαγε κι ένα γερό χαστούκι ο εγωισμός μας το 2004 με τους ντοπαρισμένους αθλητές μας και τις κομπίνες τους). Νομίζω, όμως, πως στις αρχές της σημερινής δεκαετίας θα τελειώσει οριστικά και το σύνθημα “Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες”.
Πρώτα απ’ όλα τι σημαίνει αυτό το σύνθημα; Προφανώς κάθε χώρα ανήκει στους πολίτες της, δηλαδή σε όσους έχουν την υπηκοότητα της χώρας αυτής, ανεξάρτητα από την καταγωγή τους. Σε ποιους ανήκουν, ας πούμε, οι ΗΠΑ, η Αυστραλία, ο Καναδάς, αλλά και οι χώρες της Λατινικής Αμερικής; Από πού κατάγονται; Δεν είναι αυτόχθονες. Αλλά απέκτησαν σιγά-σιγά έναν κοινό πολιτισμό. Μα και όσοι ζουν σήμερα στην Ελλάδα δεν είναι όλοι αυτόχθονες. Πέρα από τους σημερινούς οικονομικούς μετανάστες που έχουν αποκτήσει ελληνική υπηκοότητα, πάνω από το ένα τρίτο των Ελλήνων είχαν παλιότερα την “ατυχία” να χαρακτηρίζονται ως “Τουρκόσποροι” από τους Ελλαδίτες, αφού ήταν Σμυρνιοί, Κωνσταντινουπολίτες και Πόντιοι…
Επομένως, το σύνθημα αυτό δεν αφορούσε τον ελληνικό πολιτισμό, αλλά τη στρατιωτική και οικονομική επικυριαρχία από ξένα κράτη (εκείνη την εποχή από τους Αμερικανούς). Αλλά τα πράγματα άλλαξαν. Γίναμε μέλη της ΕΟΚ και στη συνέχεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό σημαίνει πως δεν είμαστε μόνο Έλληνες (πολιτικά, οικονομικά, διοικητικά), αλλά και Ευρωπαίοι. Πρέπει, λοιπόν, να υπάρχει μια προσαρμογή όλων των ευρωπαϊκών κρατών σε κοινές διαδικασίες. Και όταν μπήκαμε στην ΟΝΕ (δηλαδή αποκτήσαμε κοινό νόμισμα) έπρεπε να έχουμε ορισμένους κοινούς κανόνες.
Οι βασικοί κανόνες ήταν τρεις: το ετήσιο έλλειμμα κάθε χώρας δεν έπρεπε να είναι μεγαλύτερο από το 3% του ΑΕΠ, το εξωτερικό κρατικό χρέος δεν έπρεπε να ξεπερνά το 60% του ΑΕΠ και ο πληθωρισμός δεν έπρεπε να διαφέρει περισσότερο από 1,5% του μέσου πληθωρισμού των κρατών της ΟΝΕ. Δυστυχώς στο Μάαστριχτ, που μπήκαν αυτοί οι κανόνες, δεν ορίστηκαν ποινές για όσα κράτη δεν τηρούσαν τη συμφωνία – στηρίζονταν στην καλή θέλησή τους. Έτσι φτάσαμε στην κρίση του ευρώ, για την οποία είμαστε από τους βασικούς υπεύθυνους, αφού τινάξαμε στον αέρα (όπως πάντα στην Ιστορία μας) τους κανόνες που υπογράψαμε. (Αν δεν μας συνέφεραν, τότε γιατί τους υπογράψαμε;).
Φτάσαμε, λοιπόν, μπροστά στη χρεωκοπία. Τότε βγήκαμε στον κόσμο και ζητήσαμε βοήθεια για να μην πέσουμε στον γκρεμό. Ανταποκρίθηκαν το ΔΝΤ, η ΕΕ και η ΕΚΤ (η γνωστή τρόικα). Μας είπαν πως θα μας δανείσουν τα πολλά χρήματα που χρειαζόμαστε για να μη χρεωκοπήσουμε (να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις, καθώς και τα τοκοχρεωλύσια που έχουμε) με έναν όρο: Μέσα σε μια τριετία να γυρίσουμε στον πρώτο από τους κανόνες του Μάαστριχτ – το ετήσιο έλλειμμά μας (χωρίς να λογαριάζονται οι τόκοι των δανείων μας) να μην ξεπερνάει το 3%. Και αμέσως μετά να έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα (δηλαδή τα έσοδα του κράτους να είναι λίγο μεγαλύτερα από τα έξοδά του). Αυτό ήταν το πρώτο Μνημόνιο. Σε αυτό δεν καθορίζονταν τα συγκεκριμένα μέτρα οικονομικής πολιτικής, αλλά οι στόχοι τους – τα μέτρα θα καθορίζονταν κυρίως από την ελληνική κυβέρνηση. Βέβαια, θα έπρεπε η ελληνική κυβέρνηση να έλεγε στην τρόϊκα τι θα έκανε για να πιάσει τους στόχους, ώστε η τρόϊκα να βεβαιωθεί πως με τα μέτρα αυτά θα επιτυγχάνονταν οι στόχοι.
Αλλά η ελληνική κυβέρνηση άρχισε να τους κοροϊδεύει, λέγοντάς τους πως θα κάνει το ένα και το άλλο, χωρίς να το κάνει. Και πηγαίναμε από το κακό στο χειρότερο χωρίς να πιάνουμε τους στόχους (με μεγάλη απόκλιση ιδιαίτερα στους μακροπρόθεσμους). Όταν, λοιπόν, κάθε τρεις μήνες, δεν μπορούσε η ελληνική κυβέρνηση να δικαιολογηθεί, έπαιρνε κάθε “εύκολο” μέτρο που ήταν δυνατό μέσα στα ξεπερασμένα ψευτοϊδεολογικά της πλαίσια και στην πλήρη διάλυση του κρατικού μηχανισμού. Όλα, όμως, έχουν κάποια όρια. Ψηφίστηκε το μεσοπρόθεσμο και για τρεις μήνες δεν έγινε πάλι τίποτα ουσιαστικό. Τότε η τρόϊκα μας είπε πως δεν μας δίνει πια χρήματα αν δεν σοβαρευτούμε κι έτσι πάρθηκαν τα τελευταία (άδικα για τους μη έχοντες) μέτρα που, όμως, κι αυτά δεν λύνουν το πρόβλημα γιατί είναι άγνωστη η εξέλιξή τους. Και μακροπρόθεσμα δεν οδηγούν πουθενά.
Επειδή, λοιπόν, δεν πρόκειται να σοβαρευτούμε και επειδή έχουμε ένα κράτος που εμείς το διαλύσαμε, ήρθε η ώρα της Επιτροπείας από την Ε.Ε. – γεγονός που με κάνει να νιώθω κάποια αισιοδοξία για το μέλλον της Ελλάδας. Για παράδειγμα, επειδή δεν έκρυψα ποτέ ούτε ένα ευρώ από την Εφορία, θα ήθελα ο υπεύθυνος για τη διοίκηση των Εφοριών και των Τελωνείων να είναι ένα στέλεχος από τις Βρυξέλλες. Το ίδιο θα ήθελα να είναι και ο υπεύθυνος που θα ψάξει να βρει τις συντάξεις-μαϊμούδες. Το ίδιο για εκείνον που θα αναδιοργανώσει τη δημόσια διοίκηση, μειώνοντας τη γραφειοκρατία.
Όσο για τους ιδιώτες επιχειρηματίες που θα μας “αγοράσουν” (αν είναι από την Ευρώπη και όχι από το Κατάρ!) πολύ θα μου άρεσε. Βλέπω το αεροδρόμιο “Ελ. Βενιζέλος” που το έφτιαξαν μέσα σε μια νύχτα και το διοικούν οι Γερμανοί και χαίρομαι. Φυσικά, θα χαιρόμουν πολύ περισσότερο αν την Πολιτική Αεροπορία (που κάνει λευκή απεργία και ταλαιπωρεί εκείνους που ταξιδεύουν) τη διοικούσε κάποιος υπεύθυνος από την Ε.Ε.
Τι φοβόμαστε, λοιπόν, από τους “ξένους”; Μήπως βάλουν κάποια τάξη στο αλαλούμ που φτιάξαμε; Μήπως κυνηγήσουν τους φοροφυγάδες; Μήπως καταργήσουν το φακελάκι; Μήπως αναδιοργανώσουν την εκπαίδευσή μας; Τι;
Και παρακαλώ να μη σχολιάσει κανείς αυτή τη σημείωση, λέγοντας πως οι “ξένοι” ενδιαφέρονται για το συμφέρον τους. Βαρέθηκα να ακούω τέτοιες σαχλαμάρες – φυσικά το κάνουν για το συμφέρον τους. Αν είναι, όμως, και για το δικό μας συμφέρον γιατί αντιδρούμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου