Τα διλήμματα του ΠΑΜΕ

Συνδικαλιστές ή ακτιβιστές; Κινητοποιήσεις ή γιουρούσια; Αγωνιστική δράση ή τσαμπουκάδες; Μάχιμοι πολίτες ή ...

σαλταδόροι; Αριστερή κουλτούρα ή νοοτροπία επιδρομής; Τα διλήμματα αφορούν το ΠΑΜΕ, μετωπικό σχήμα του ΚΚΕ στον εργατικό χώρο. Επανεμφανίστηκε την Τετάρτη με την ίδια πρακτική που τείνει να γίνει αυτοσκοπός του: ομάδα μελών του εισέβαλε στον χώρο όπου συνεδρίαζαν οι – λεγόμενοι – κοινωνικοί εταίροι για το κρίσιμο ζήτημα των μισθών στον ιδιωτικό τομέα και σταμάτησε τη διαδικασία.

Η κατάληψη του χώρου... υπέρ των εργαζομένων ανέστειλε μια συζήτηση που ενδιαφέρει άμεσα τους εργαζόμενους. Δεν έχουν αυταπάτες για το αποτέλεσμά της, αλλά στη συλλογική συνείδηση ο κοινωνικός διάλογος είναι κατάκτηση του συνδικαλιστικού κινήματος. Και εξ αντικειμένου, είναι το πεδίο στο οποίο μπορεί να αναδείξει τις επιδιώξεις του και να εξασφαλίσει αποδοχή και μαζικότητα.

Οι καθοδηγητές του ΠΑΜΕ, για λόγους που μόνο οι ίδιοι κατανοούν, υπονομεύουν αυτές τις διαδικασίες χωρίς να έχουν να βάλουν κάτι άλλο στη θέση τους. Αποκλείοντας στα λιμάνια τους ξένους τουρίστες, κλείνοντας τις πόρτες στους αρχαιολογικούς χώρους ή μπουκάροντας σε συνεδριάσεις στις οποίες μετέχει η εκλεγμένη ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος, ακυρώνουν την – όποια – παρεμβατική ισχύ τους. Κάτι το οποίο, ούτως ή άλλως, κάνουν διχάζοντας τους εργαζόμενους με χωριστές εκδηλώσεις, ανεδαφικές διεκδικήσεις και άστοχες κινητοποιήσεις.

Ο συνδικαλισμός είναι πολύ σοβαρή υπόθεση και σε περιόδους κρίσης είναι ίσως η μοναδική ασπίδα για τις δυνάμεις της εργασίας. Το ΠΑΜΕ τον αντιλαμβάνεται ως άσκηση βίας. Ως δυναμική επιβολή της μοναδικής αλήθειας. Κατ' αυτό τον τρόπο, η οργάνωση απλώς ενισχύει την περιχαράκωσή της – εκτός αν αυτό θέλει. Αλλά και το ΚΚΕ που της παρέχει ιδεολογική και πολιτική κάλυψη έρχεται σε αντίθεση με τις διακηρύξεις του υπέρ της προστασίας των εργαζομένων. Κανείς δεν προστατεύεται με τη βία και την αυθαιρεσία. Κανένα λαϊκό αίτημα δεν προωθείται διά της επιδρομής γεροδεμένων τύπων. Απλώς, ρίχνουν νερό στον μύλο όσων η κοσμοθεωρία τους ορίζει ως ταξικούς αντιπάλους των εργαζομένων. Αλλά και χίλια δίκια να έχει το ΠΑΜΕ και χίλιους λόγους το ΚΚΕ να το στηρίζει, χάνονται με τις πρακτικές που υιοθετούν. Αν αυτός ο τρόπος είναι τρόπος της σημερινής κομμουνιστικής Αριστεράς, είχε δίκιο ο νομπελίστας συγγραφέας Ζοζέ Σαραμάγκου που έλεγε πρόσφατα: «Η Αριστερά δεν έχει ιδέα σε ποιο κόσμο ζει».

Άγνοια // Του Γιώργου Λακόπουλου // στα ΝΕΑ