Η 20η Μαρτίου 2012 είναι μια ημερομηνία ορόσημο στο σήριαλ της χρεοκοπίας της χώρας. Τότε λήγει μια ομολογιακή έκδοση του ελληνικού δημοσίου ύψους 14,4 δίς (κατ’ άλλους 15,5 δίς) ευρώ, η οποία θα πρέπει να αποπληρωθεί. Τα χρήματα αυτά δεν μπορεί να εξευρεθούν από το ...
κρατικό προϋπολογισμό. Για την αποπληρωμή θα χρησιμοποιηθούν χρήματα από την επόμενη εκταμίευση στα πλαίσια του προγράμματος στήριξης.
Στελέχη της Κομισιόν, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ έχουν ενημερώσει αρμοδίως την ελληνική πλευρά ότι η εκταμίευση της πρώτης δόσης της νέας δανειακής σύμβασης των 89 δίς ευρώ (μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται τα ποσά για την εξόφληση των ομολόγων) εξαρτάται απολύτως από τα συμπεράσματα της τρόϊκας, μετά την επίσκεψη της στην Αθήνα στις 16/1/12.
Η εικόνα που εκπέμπει το πολιτικό σύστημα, η κοινωνία, η χώρα συνολικά, δεν εκλαμβάνεται ως αισιόδοξη από τις Βρυξέλλες, που έχουν εντάξει σοβαρά στην ατζέντα τους τη πιθανότητα μη καταβολής των χρημάτων. Δύο είναι τα μεγάλα προβλήματα, που καθιστούν αβέβαιη τη λήψη της 1ης δόσης στα πλαίσια του νέου προγράμματος.
Το πρώτο αφορά στη διαδικασία διεκπεραίωσης του PSI με τους πιστωτές της χώρας. Εάν δεν ολοκληρωθεί επιτυχώς, η απόφαση της 26/10/11 παραμένει κενό γράμμα και το πρόγραμμα στήριξης εγκαταλείπεται.
Μαζί με αυτό και η Ελλάδα. Το δεύτερο αφορά στη στάση της χώρας και την εικόνα που προβάλει προς τα έξω.Αξιωματούχοι τόσο της ΕΚΤ και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, όσο και του ΔΝΤ, έχουν εξηγήσει στους έλληνες συνομιλητές τους ότι το βασικό πρόβλημα είναι η εικόνα “διαρκούς ανταρσίας” που εκπέμπει το ελληνικό πολιτικό σύστημα και η ελληνική κοινωνία.
Η απογοήτευση των δανειστών από την ελληνική υπόθεση έχει σύνθετα χαρακτηριστικά και βαθιές αιτίες. Και τις παραθέτουν:
- Η σταθερή αποτυχία στην εκπλήρωση των δημοσιονομικών στόχων αναδεικνύει εντυπωσιακή διαχειριστική ανεπάρκεια.
- Οι συνεχείς προσπάθειες κυβερνώντων να νερώσουν “αντιλαϊκά” μέτρα (εφεδρεία αντί απολύσεων, μετατροπή της εφεδρείας σε προθάλαμο συνταξιοδότησης, τορπιλισμός των επιχειρησιακών συμβάσεων κλπ), φανερώνουν έλλειμμα πολιτικής αντίληψης και βούλησης για ανάληψη του αναγκαίου πολιτικού κόστους.
- Οι διαρκείς αντιπαραθέσεις και παλινωδίες μεταξύ υπουργών και κομμάτων (για αποκρατικοποιήσεις, άνοιγμα επαγγελμάτων κλπ) αποτελούν σύμπτωμα αναποτελεσματικότητας και σοβαρών δυσλειτουργιών της κυβέρνησης.
- Η ατζέντα του δημοσίου διαλόγου δεν σηματοδοτεί συλλογική συναίσθηση της κατάστασης στην οποία ευρίσκεται η χώρα, που κυριολεκτικά κρέμεται από μια κλωστή.
- Η ατέρμονη εκλογολογία και η βιασύνη, ειδικά της ΝΔ, για διενέργεια εκλογών, δηλώνει εσωστρεφή προσέγγιση της πραγματικότητας και απροθυμία, η και εθελοτυφλία, συνειδητοποίησης της μεγάλης εικόνας.
- Η αποκρυπτογράφηση των ενδόμυχων επιδιώξεων του συνόλου του ελληνικού πολιτικού προσωπικού, υποψιάζει ότι, προκειμένου αυτό να αποφύγει το πολιτικό κόστος και τη λαϊκή δυσαρέσκεια από τη πραγματοποίηση των μεγάλων αλλαγών και των μεταρρυθμίσεων, που αναγκαιούν στην ελληνική οικονομία, ίσως προκρίνει την εκούσια απομάκρυνση από την ευρωζώνη και την υιοθέτηση εθνικής νομισματικής μονάδας. Ο σκοπός αυτής της επιλογής θα είναι η παύση των πιέσεων προς αυτό για την υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων και η διάσωση της κρατικής οντότητας και του προνομιακού καθεστώτος που απολαμβάνουν σημαντικά επαγγελματικά τμήματα του πληθυσμού.
- Η δυστοκία και οι δυσκολίες για το σχηματισμό της κυβέρνησης Παπαδήμου και το τραγελαφικό αποτέλεσμα ενός σχήματος ογκώδους και αναποτελεσματικού με ασφυκτικά περιορισμένη διάρκεια ζωής, αντιμετωπίζονται από τους ξένους παρατηρητές ως το εξωφρενικότερο σύμπτωμα εσωστρέφειας, απουσίας βούλησης και ιδιοτελών επιδιώξεων του ελληνικού πολιτικού συστήματος.
Οι ευρωπαίοι εταίροι ευελπιστούν να παραταθεί η θητεία του κου Παπαδήμου η να επιλεγεί ο ίδιος εκ νέου μετεκλογικά, εφόσον δεν εξασφαλιστεί αυτοδυναμία. Σε κάθε περίπτωση όμως θεωρούν αυτονόητη και τη δική του αδυναμία να προσγειώσει και να τροχιοδρομήσει ένα πολιτικό σύστημα, το οποίο κινείται εκτός ιστορικού χρόνου.
Υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι εμπειρογνώμονες των κρατών οδηγών της ευρωζώνης επεξεργάζονται σε τεχνικό επίπεδο το σενάριο μιας άτακτης ελληνικής χρεοκοπίας εντός του ευρώ, ερήμην της ελληνικής πλευράς.
Συγκρίνονται από τη μία το οικονομικό κόστος, που εχει ο συνεχής δανεισμός της Ελλάδας και από την άλλη, το κόστος για τη κάλυψη των ζημιών, που θα υποστούν ευρωπαϊκές τράπεζες και οργανισμοί από μια ελληνική πτώχευση.
Ισχυροποιείται συνεχώς η άποψη εκείνων των κύκλων, που εκτιμούν ως θετικότερη τη διάθεση του οικονομικού πακέτου για την απορρόφηση των κραδασμών, από τη πρώτη εντός ευρώ χρεοκοπία, παρά για τη χρηματοδότηση ενός τρύπιου πυθαριού, που δεν δείχνει ότι μπορεί, αλλά και ότι προσπαθεί, να τα καταφέρει.
Εκτιμάται ότι η ζημία που τελικά θα υποστούν οι χώρες δανειστές θα αποδειχθεί περιορισμένη, αφού τα δένεια, που έχουν εκταμιευτεί στα πλαίσια του ελληνικού μνημονίου, είναι διασφαλισμένα και θωρακισμένα από αυστηρές ρήτρες και εμπράγματες εξασφαλίσεις. Συνεπώς η εξόφληση τους, είτε με μετρητά, είτε με παραχώρηση δημόσιας περιουσίας, αποτελεί νομικά κατοχυρωμένη προτεραιότητα.
Ο χρόνος που απομένει για να υλοποιηθεί το σύνολο των μεταρρυθμίσεων, που αναμένει να διαπιστώσει η τρόϊκα (μείωση του κράτους, εκποίηση δημόσιας περιουσίας, αποκρατικοποιήσεις, απελευθέρωση επαγγελμάτων, εργασιακή ευελιξία), είναι αφυκτικά περιορισμένος.
Ταυτόχρονα δεν υφίστανται και οι προϋποθέσεις για τη πραγματοποίηση όλων εκείνων των μεγάλων πολιτικών σε τόσο σύντομο διάστημα, ώστε να καταδειχθεί εμφαντικά ότι η χώρα συνεργάζεται και είναι σε θέση να διεκπεραιώσει επιτυχώς τις υποχρεώσεις της.
Το τζίνι έχει βγεί από το λυχνάρι. Οι εταίροι έχουν ανασύρει το “κακό” σενάριο από το συρτάρι. Η περίπτωση της ελληνικής χρεοκοπίας δεν θεωρείται πια ταμπού η υπόθεση εργασίας. Είναι μια εκδοχή που μελετάται και εξετάζεται ως σοβαρό ενδεχόμενο για το άμεσο μέλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου