«Θα Ξαναπάθουμε Εθνικό Δυστύχημα»

«Παρέμβαση της Εβδομάδας» του Ευρωβουλευτή του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και μέλους της Δημοκρατικής Συμμαχίας Θόδωρου Σκυλακάκη

Η κοινή γνώμη, οι πολίτες, είναι σήμερα οργισμένοι, απογοητευμένοι και εντελώς αποπροσανατολισμένοι.

Τι έχει συμβεί. Θα χρησιμοποιήσω μια μεταφορά. Μας έχει συμβεί στην πραγματικότητα ένα εθνικό δυστύχημα. Είναι σαν να μας 

έχει χτυπήσει αυτοκίνητο. Και το θύμα -ο ελληνικός λαός- βγαίνοντας έξω, χτυπημένο και καταματωμένο, βλέπει τον οδηγό (το πολιτικό σύστημα δηλαδή), να απομακρύνεται από τις ευθύνες του, όπως απομακρύνονται κάποιοι ασυνείδητοι οδηγοί από τον τόπο του δυστυχήματος.

Ποιος έφταιγε; Ο οδηγός έτρεχε με 150 χιλιόμετρα σε μια περιοχή που το μέγιστο που επιτρεπόταν ήταν 60 (αυτά είναι τα αντίστοιχα νούμερα του δημοσίου χρέους). Ο λαός πέρναγε το δρόμο χωρίς να προσέχει και εκτός διαβάσεως. Τώρα οργισμένος, φωνάζει «πιάστε τον, τον άτιμο, φωνάξτε την αστυνομία», αντί να φωνάξει πρώτα «φέρτε ένα ασθενοφόρο να δούμε πρώτα πως θα σωθούμε».

Αυτή η έλλειψη ρεαλισμού συνοδεύεται από διάφορες θεωρίες συνομωσίας και μια συναισθηματική φόρτιση που καθιστά και πάλι τον κόσμο ευάλωτο στην κοροϊδία και την παραπλάνηση.

Θα αρχίσω από τις θεωρίες συνομωσίας. Ακούω κάποιους να λένε ότι σκοτεινές δυνάμεις μας εμποδίζουν να σωθούμε με χρήματα που θα μας έδιναν η Ρωσία και η Κίνα. Και δεν σκέφτονται το πολύ απλό. Γιατί οι Κινέζοι και οι Ρώσοι, που ζουν με κατά κεφαλήν εισόδημα 250 ή 600 ευρώ το μήνα, θα κάνουν ευεργεσίες σε ένα λαό που ζει με 1600 ευρώ το μήνα; Για να πάρουν το λιμάνι μας οι Κινέζοι; Μα το έχουν ήδη πάρει για 35 χρόνια. Για να κάνουν τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη; Εκεί είχαν ήδη εξασφαλίσει τη συναίνεσή μας με μόλις 30 εκ. δολάρια το χρόνο. Γιατί να αναλάβουν χρέος εκατοντάδων δισεκατομμυρίων;

Άλλοι στο πλαίσιο της αποφυγής της πραγματικότητας λένε «να κάνουμε τους τρελούς» και να μην πληρώσουμε καθόλου. Σαν να είμαστε μόνοι μας στον κόσμο. Χωρίς να σκέπτονται τι θα γίνει με τις εισπράξεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση, με τις διεθνείς μας συμμαχίες, με τις επενδύσεις από το εξωτερικό.

Άλλοι θεωρούν ότι θα σωθούμε χωρίς να κάνουμε εμείς κάτι, γιατί οι ξένοι θα μας ρυθμίσουν το χρέος. Ρεαλιστικά, είναι πράγματι πιθανό στο μέλλον να χρειαστεί να κάνουμε μια συναινετική ρύθμιση του χρέους, όμως πρέπει πρώτα να μειώσουμε τα ελλείμματα. Σήμερα πληρώνουμε τόκους και χρεολύσια αποκλειστικά με δανεικά. Ποιος πιστωτής θα ρυθμίσει αν δεν αρχίσεις κάτι να του πληρώνεις; Αν δεν μειωθούν λοιπόν δραστικά τα ελλείμματα, ρύθμιση του χρέους δεν μπορεί ούτε να υπάρξει ούτε να λειτουργήσει.

Άλλοι τέλος ζητούν να φύγουμε από το μνημόνιο, γιατί δεν αποδίδει, χωρίς να απαντούν στο πιο καίριο ερώτημα. Τι θα γίνει με τα ελλείμματα και το χρέος; Και ποιος θα χρηματοδοτεί την οικονομία αν σταματήσουν τα χρήματα που δίνει το μνημόνιο και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα;

Δεν καταλαβαίνουν ή κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν ότι αν δεν μειώσουμε τα ελλείμματα –και ο μόνος αποτελεσματικός τρόπος να το κάνουμε αυτό είναι μειώνοντας τις δημόσιες δαπάνες και το μέγεθος του κράτους- θα καταλήξουμε στη χρεοκοπία. Η οικονομία θα πάθει μαζικό έμφραγμα και θα υποχρεωθούμε να κάνουμε τις ίδιες πολιτικές χωρίς κανένα μαξιλάρι, με τρόπο βίαιο και αναγκαστικό και υπό αφάνταστα χειρότερες συνθήκες.

Παρεμποδίζουν οι πάντες -πολιτικό σύστημα με προεξάρχουσα μια φοβισμένη κυβέρνηση και μια έξαλλη και εξωπραγματική αντιπολίτευση, media, συνδικαλιστές, συντεχνίες και συμφέροντα- την εφαρμογή των αυτονόητων στόχων που συμφωνήσαμε με τη διεθνή κοινότητα και μετά φωνάζουν ότι το μνημόνιο δεν αποδίδει. Αφού όλοι το υπονομεύουν και η κυβέρνηση αρνείται να το εφαρμόσει πως θα πετύχει;

Πρόκειται για ακραίο παραλογισμό, που παρασύρει και αποπροσανατολίζει τον απλό πολίτη. Έτσι έχει μείνει στη μέση του δρόμου αμήχανος, οργισμένος και χτυπημένος. Και μοιραία ο κίνδυνος αυξάνεται να τον χτυπήσει και το φορτηγό της χρεοκοπίας.

Οι δυνάμεις της λογικής και του ρεαλισμού, είτε απλοί πολίτες, είτε καθοδηγητές της κοινής γνώμης, είτε πολιτικοί, από όποιο πολιτικό χώρο και αν προέρχονται πρέπει να αντιδράσουν. Να σταθούν όρθιοι απέναντι στο κύμα λαϊκισμού, παραλογισμού, συνομωσιολογίας ενίοτε και ανοησίας που κατακλύζει σήμερα το δημόσιο διάλογο. Να μιλήσουν σήμερα γιατί αύριο, όταν θα έχει συμβεί το επόμενο εθνικό δυστύχημα, θα είναι αργά.