Οταν ο σημερινός πρωθυπουργός είπε το περίφημο «λεφτά υπάρχουν» ίσως να φανταζόταν δύο πράγματα.
Οπως τον διαβεβαίωναν κομματικοί δίαυλοι, αλλά και κοινωνικές «φιλίες», τα κρατικά ταμεία ήταν πολιτικώς άδεια, γεμάτα όμως από εντολές είσπραξης οφειλών.
Δεν είχε παρά να δώσει εντολή στους κρατικούς εισπράκτορες. Είναι αλήθεια ότι η άρνηση των εφοριών να εισπράξουν όσα κάποιοι, πάρα πολλοί, χρωστούν στο ...................
.....................κράτος είχε λάβει «ύποπτες» διαστάσεις.
Ομως, ο Γιώργος Παπανδρέου δεν έλαβε υπόψη του ότι πάρα πολλοί συμπατριώτες του είχαν εδώ και καιρό πάψει να αναγνωρίζουν την εξουσία του κράτους. Ενας διοικητικός μηχανισμός τον οποίο μπορεί κανείς να εξαπατά τόσο εύκολα και συστηματικά προφανώς χάνει τον σεβασμό των οφειλετών «του». Στα μάτια των φορολογούμενων πολιτών, η αξία όσων προσφέρει το κράτος ευτελίζεται. Τελικά, όχι μόνον δεν πληρώνεις τις κρατικές υπηρεσίες, αλλά προτιμάς να «πληρώσεις» εκείνον που χειρίζεται το κομμάτι κρατικής περιουσίας που, προσωρινώς ή μονιμότερα, χρειάζεσαι.
Το δεύτερο ατόπημα του σημερινού πρωθυπουργού είναι ότι στηρίχθηκε σε ένα αμάλγαμα «κοινωνικής» παρατήρησης και «σοσιαλιστικών» προκαταλήψεων. Ο κ. Παπανδρέου είναι και αυτός, όπως πολλοί άλλοι της πολιτικής, μέλος κοινωνικών συναντήσεων, οι καθημερινές συζητήσεις των οποίων διαγιγνώσκουν και επιλύουν το «ελληνικό πρόβλημα». Παρόμοιες συζητήσεις συστηματικά κατακλύζονται από πληροφορίες και διηγήσεις, περί των ατελείωτων μπίζνες, της άσωτης διαβίωσης και των πολυτελών συνηθειών της πολυπληθούς τάξης των πολιτισμικά εκμαυλισμένων μεσοαστών. Εύκολα ένας αυθόρμητος σοσιαλιστής πρόεδρος θα μπορούσε να πάρει από τα πορτοφόλια των μεν για να γεμίσει τις τσέπες των δε. Δυστυχώς, ακόμη και στη διάτρητη από τις πασοκικές κακουχίες ελληνική πραγματικότητα, δεν διαφέρουμε τόσο πολύ από τα άλλα κράτη. Πλούσιο κράτος είναι εκείνο που διαθέτει δυναμική, ανταγωνιστική και ελεύθερη οικονομία.
Μήπως όμως η κρίση με τα ελληνικά ομόλογα εμπόδισε τον πρωθυπουργό να επιδιώξει ό, τι θα ταίριαζε με τις ανωτέρω ενδόμυχες πεποιθήσεις του; Ούτε καν αυτό! Κι ας έπρεπε να είναι η κρίση λόγος ακόμη εντονότερης εξέγερσης του ιδίου και των συνεργατών του, ώστε να κινηθούν δραστήρια οι κρατικοί εισπράκτορες, να πληρώσουν τα αναλογούντα οι επιδειξίες της φοροδιαφυγής και όσοι ζουν με τις προσόδους περιουσιών που αποκτήθηκαν από τα συντρίμμια του κράτους και την άγρια εκμετάλλευση των εθνικών πόρων.
Στην πρώτη χρονιά διακυβέρνησής του, ο κ. Παπανδρέου δεν κατάφερε να κάνει τους φοροφυγάδες να πληρώσουν. Παρά τους νέους φόρους, το κράτος εισπράττει όσα και πριν. Προσέφυγε στην «άφεση (άγνωστων) αμαρτιών με την περαίωση και έσβησε τα ίχνη φοροκλοπής από την πρώτη κατοικία. Αποδέχθηκε τελικά ότι 2 σε κάθε 3 ευρώ από τα περίφημα (ψευδο) χρέη δεν θα εισπραχθούν ποτέ. Ο πρωθυπουργός οφείλει να καλέσει όσους του έλεγαν ψέματα, αλλά και όσους σήμερα είναι υπεύθυνοι και να τους ρωτήσει: «Πού πήγαν τα χρήματα»;
Από τις απαντήσεις που θα λάβει θα κατανοήσουμε όλοι ότι το κράτος δεν έχει τη δυνατότητα να εισπράξει έσοδα αντίστοιχα των δαπανών που πραγματοποεί. Αν, όπως είναι πιθανό, ούτε το 2011 κατορθώσει το κράτος να περιορίσει τη φοροδιαφυγή, είναι προτιμότερο για την κυβέρνηση Παπανδρέου να παραδεχτεί το αυτονόητο: ταχύτατα να τιμολογήσει κρατικές λειτουργίες και να ζητήσει την πώλησή τους. Σε κάποιες περιπτώσεις θα ζητήσει την παροχή τοις μετρητοίς. Για κάποιες άλλες θα μεταβιβάσει την είσπραξή τους σε ιδιώτες. Παράδειγμα, οι νοσοκομειακές και πανεπιστημιακές υπηρεσίες. Οι πρώτες πρέπει να επανατιμολογηθούν και να εξοφλούνται με συμμετοχή των ασφαλισμένων. Οι δεύτερες πρέπει να αποτελέσουν τμήμα της διοικητικής αυτοτέλειας των ιδρυμάτων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Πολύ απλά, λεφτά δεν υπάρχουν (πια) για να μπορεί κάθε παγαπόντης της πολιτικής να τα πετάει από το... παράθυρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου