Οι ξένοι που μας έχουν δανείσει, και ασχολούνται επαγγελματικά με την περίπτωσή μας, έχουν αρχίσει να αναρωτιούνται τι συμβαίνει. Κατ' αρχήν, δεν βρίσκουν κανέναν να μιλήσουν για σοβαρά θέματα, εκτός από τον αρμόδιο υπουργό, καθώς όλοι «τρέχουν με τις εκλογές». Ανάμεσα στην τρόικα και το επιτελείο του κ. Παπανδρέου αρχίζει εξάλλου να δημιουργείται μια ψυχρή ατμόσφαιρα. Ο πρωθυπουργός παραπονείται ότι «δεν είχε κανένα λόγο ο Ολι Ρεν να μιλήσει για μέτρα ενώ ήξερε ότι είχα μπροστά μου εκλογές». Οι κοινοτικοί, και εν μέρει οι του ΔΝΤ, διαπιστώνουν με ανησυχία πως «μετά το σπριντ των πρώτων μέτρων και νομοσχεδίων, η κυβέρνηση μοιάζει να έχει χάσει τον ρυθμό της και να έχει μείνει από ανάσα. Δυστυχώς όμως δεν πρόκειται για ένα σπριντ στο οποίο καλείται να δοκιμαστεί, αλλά για ένα μαραθώνιο διαρκείας και με πολλές ανηφόρες». ...............
.....................Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η σημερινή ελληνική κυβέρνηση είχε συσσωρεύσει σημαντικό πολιτικό κεφάλαιο με τους εταίρους μας. Οι οποίοι έβλεπαν ότι λαμβάνονται σκληρές αποφάσεις και ότι είχε δημιουργηθεί μια δυναμική. Ταυτόχρονα υπήρχε μια κατανόηση, η οποία βάθαινε όσο η τρόικα ερχόταν σε επαφή με τους μηχανισμούς του ελληνικού κράτους. Οι άνθρωποι καταλάβαιναν πως και ο Θεός να ήταν υπουργός Υγείας ή Οικονομικών θα συναντούσε τεράστιες δυσκολίες στον εξορθολογισμό του συστήματος. Η έλλειψη επαγγελματισμού, ο άρρωστος ρόλος των συνδικαλιστών και η απουσία ηλεκτρονικών συστημάτων παρακολούθησης έχουν μετατρέψει το κράτος σε ένα μεγάλο βαρίδι για όποιον θέλει κάτι να αλλάξει. Εκπληκτοι διαπιστώνουν ότι τα στοιχεία στέλνονται από τις υπηρεσίες στο Γενικό Λογιστήριο με φαξ και με μουντζούρες πάνω στα διάφορα νούμερα.
Ξέρω ότι δεν μας αρέσει να ακούμε ή να διαβάζουμε για τη δική μας γύμνια, δυστυχώς όμως όλοι οι σοβαροί Ελληνες πολιτικοί που άσκησαν διοίκηση συμφωνούν ότι έχουμε πιάσει πάτο. Η τρόικα καταλαβαίνει και προσπαθεί να βοηθήσει, με ομάδες τεχνικής βοήθειας και διάφορους εμπειρογνώμονες. Τώρα το τι συναντά από την άλλη πλευρά, μόλις σταματήσει να ασχολείται ο επικεφαλής υπουργός με την υπόθεση, είναι ένα άλλο θέμα...
Είχε, παρ' όλα αυτά, αποφασίσει να επιδείξει ευλυγισία και ανοχή γιατί καταλάβαινε τα δομικά αυτά προβλήματα και τον κίνδυνο κοινωνικής ανάφλεξης.
Στελέχη της όμως αρχίζουν να αναρωτιούνται τι θα συμβεί αν ο κ. Παπανδρέου, για δικούς του λόγους, πάει σε εκλογές και βάλει τη χώρα σε μια πολιτική περιπέτεια. Η Ελλάδα δεν είναι Γερμανία, πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρξει ένας «σιδηρόδρομος» που θα τρέχει με μεγάλη ταχύτητα υλοποιώντας όλες τις αλλαγές που απαιτεί το Μνημόνιο ενόσω οι πολιτικοί θα ασχολούνται με εκλογές και άλλα χόμπι. Οι προθεσμίες θα περνάνε, η αβεβαιότητα θα αυξάνεται και μαζί και οι πιέσεις προς την τρόικα από διάφορες κατευθύνσεις για να γίνει πιο αυστηρή με την Ελλάδα. Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι κάποια στιγμή μπορεί να μας «κόψουν τα λεφτά», το οποίο ακόμη πιο πρακτικά σημαίνει ότι το κράτος δεν θα έχει να πληρώσει συντάξεις και μισθούς.
Ενα κομμάτι του ευρωπαϊκού κατεστημένου έχει αποφασίσει προ καιρού πως η Ελλάδα ενδεχομένως δεν αξίζει να είναι τμήμα ενός σκληρού ευρωπαϊκού πυρήνα. Μπορεί αυτό να οφείλεται σε... ζήλια, μπορεί να δικαιολογείται από τον ελληνικό συνδυασμό παραβατικότητας και ερασιτεχνισμού, αλλά σίγουρο είναι ότι το συναντάς σαν άποψη όλο και περισσότερο. Αν αυτή η αντίληψη εδραιωθεί, γιατί το ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να αναδείξει μια εντεκάδα άξια των στιγμών, ο κίνδυνος να μας τραβήξουν τον αναπνευστήρα είναι ορατός. Και ας «είναι πολλά τα λεφτά»...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου