Η θερμή υποδοχή που οργάνωσαν οι Ροδίτες στους 5.500 τουρίστες που έφθασαν στο νησί τους με επτά κρουαζιερόπλοια, είναι στην ουσία μια πράξη αντίστασης. Στρέφεται κατά της μηδενιστικής πολιτικής των δύο κομμάτων της Αριστεράς, έναντι της οικονομικής κρίσης. Η ενέργεια αυτή εκφράζει με τρόπο σαφή και αυθεντικό τα αισθήματα της πλειονότητας των πολιτών, οι οποίοι όπως είναι φυσικό προτάσσουν τη σωτηρία τη δική τους και της χώρας, από το γαία πυρί μειχθήτω που «προτείνει» η Αριστερά. Ταυτόχρονα, όμως, η ανθόστρωτη υποδοχή των τουριστών υποδεικνύει και υποκαθιστά την ενδεδειγμένη στάση κυρίως των κομμάτων εξουσίας. Διότι η στάση αυτή σε περιπτώσεις «ιδεοπολιτικής διχοστασίας» (οι οποίες σήμερα είναι πολλές και κρίσιμες) θάπρεπε να υπαγορεύεται από το ......
..... γενικό όφελος και όχι από το πολιτικό κόστος, όπως δυστυχώς εξακολουθεί να συμβαίνει.
Η «λαϊκή επανάσταση», την οποία επιχειρεί στην ουσία να προκαλέσει η Αριστερά, βασίζεται στη μαρξιστική θεωρία ότι «ο λαός δεν έχει τίποτε να χάσει εκτός από τις αλυσίδες της». Φυσικά, μια τέτοια αντίδραση πηγάζει μόνον από την απελπισία και την οργή, χωρίς να έχει συγκεκριμένο - θετικό στόχο. Ευτυχώς η πλειονότητα των Ελλήνων, όπως και όλων των ευρωπαϊκών λαών, απέχει πολύ από την κατάσταση της απόγνωσης και ενός τυφλού ξεσηκωμού. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, τα ποσοστά του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ θα είχαν ήδη εκτιναχθεί στα ύψη. Αντίθετα, όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις, τα δύο κόμματα αποσπούν ένα μικρό ποσοστό ψήφου διαμαρτυρίας ή οργής, ενώ η μεγάλη μερίδα διαρροής ψηφοφόρων από ΠΑΣΟΚ και Ν. Δ. στρέφεται προς την αποχή, ανεβάζοντας το ποσοστό της στο επίπεδο ρεκόρ των τελευταίων ευρωεκλογών (36%).
Ο Ιταλός φιλόσοφος Ουμπέρτο Γκαλιμπέρτι έδωσε προ τριετίας μια πειστικότατη εξήγηση για την ουτοπία μιας «λαϊκής επανάστασης». Γράφει σχετικά: «Αν τον 19ο αιώνα ο Μαρξ μπορούσε να λέει ότι η πλειονότητα της ανθρωπότητας δεν έχει τίποτε να χάσει εκτός από τις αλυσίδες της, σήμερα θα μπορούσαμε να πούμε ότι χωρίς τις αλυσίδες αυτές δεν θα έβρισκε τρόπο να επιβιώσει. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, όταν οι αλυσίδες αυτές σπάνε (απεργία στα μέσα μεταφοράς, διακοπή στην παροχή ηλεκτρικής ενέργειας, καθυστέρηση στον ανεφοδιασμό με τρόφιμα), όλοι ζητούν αμέσως την ανασυγκόλληση. Αυτή η απαίτηση είναι δείκτης, όχι μόνον του βαθμού εξάρτησης κάθε ατόμου από τον κόσμο της τεχνικής και της παγκόσμιας οικονομίας, αλλά και του βαθμού αυθόρμητης συνεργασίας, επομένως ομογενοποίησης του κομφορμισμού».
Η «αυθόρμητη συνεργασία» των Ροδιτών υπαγορεύθηκε από την απειλή του ΠΑΜΕ να κλείσει το λιμάνι, εγκλωβίζοντας τους τουρίστες. Οι κάτοικοι του νησιού υποκατέστησαν τις «άτολμες» νόμιμες Αρχές στην επιβολή της τάξης, η οποία ταυτιζόταν με το γενικό όφελος και τη νομιμότητα. Φθάνουμε έτσι και στη φοβία του πολιτικού κόστους, που διακατέχει κυρίως τα κόμματα εξουσίας. Η φοβία αυτή «επιβάλλει» σε πολλούς υπουργούς να νοθεύουν τα μέτρα της Συμφωνίας Στήριξης και στον κ. Σαμαρά να την καταψηφίζει. Οι Ροδίτες απέδειξαν ότι σήμερα η θεωρία του πολιτικού κόστους δεν είναι μόνον ουτοπική, αλλά και ότι λειτουργεί αντίστροφα. Προκαλεί, δηλαδή, τη γενική καταφορά. Ιδίως όταν με την ατολμία του πολιτικού κόστους βλάπτεται το γενικό όφελος και η προκοπή του τόπου.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου