Μια βαριά ατμόσφαιρα έχει απλωθεί πάνω από τη χώρα με αφορμή σκάνδαλα, σκανδαλάκια και... ακριβές κουρτίνες. Το αίτημα της κάθαρσης είναι πάνδημο, δεν υπάρχει παρέα σε ελληνικό καφενείο που δεν συζητάει «το αν κάποιος θα πάει κάποτε φυλακή». Και πράγματι θα είναι μια μέρα ενηλικίωσης της ελληνικής δημοκρατίας όταν κάποιος επώνυμος που έχει αποδεδειγμένα εμπλακεί σε υπόθεση διαφθοράς θα περάσει το κατώφλι του Κορυδαλλού.
Από εδώ όπου βρισκόμαστε, πάντως, ώς την σοβαρή κάθαρση υπάρχουν πολλές νάρκες και παγίδες. Το σύγχρονο ελληνικό κράτος έχει στηθεί με τέτοιο τρόπο που μια ολόκληρη κοινωνία στηρίχθηκε στην παραβατικότητα. Το να πάει κανείς στην εφορία ή στην πολεοδομία χωρίς φακελάκι ήταν περίπου σαν να πηγαίνεις στην... εκκλησία και να μην ανάβεις κερί. Οι νόμοι και οι κώδικες ήταν επί τούτου φτιαγμένοι ώστε να είμαστε όλοι όμηροι της ασάφειας, της γκρίζας ερμηνείας και, βεβαίως, της βούλησης του εκπροσώπου του κράτους. Στην περίοδο που ζούμε είναι το μόνο εύκολο να κολλήσει κάποιος σε έναν πολιτικό ή σε έναν κρατικό λειτουργό τη «ρετσινιά» του σκανδάλου. Ορισμένα κυβερνητικά στελέχη χαίρονται γιατί «καθάρισαν» γρήγορα και αποτελεσματικά την «υπόθεση Γκερέκου». Μου θύμισαν τι συνέβη πριν από μερικά χρόνια όταν η πρώτη «τολμηρή» πράξη κάθαρσης της κυβέρνησης Καραμανλή ήταν η αποπομπή του Σάββα Τσιτουρίδη, επειδή είχε κάνει μια μετεγγραφή του παιδιού του σε ΑΕΙ της Αθήνας. Το τότε Μαξίμου πήρε φόρα και ζήτησε από την υπουργό Παιδείας να συλλέξει στοιχεία και για άλλους πολιτικούς που είχαν κάνει το ίδιο. Εκείνη έντρομη ανακάλυψε πως δεν ήταν λίγοι και πως ανάμεσά τους βρισκόταν ο κορυφαίος υπουργός ο οποίος πίεζε για να φύγει ο... Τσιτουρίδης.
Με άλλα λόγια, η σκανδαλολογία σε μια τόσο παραβατική χώρα σίγουρα δεν ωφελεί πολιτικά κανέναν. Το αντίθετο. Το πιθανότερο είναι πως θα γίνει μοχλός στα χέρια κάποιων, είτε «λειτουργών της ενημέρωσης» είτε διεφθαρμένων ομάδων πίεσης, που θα θελήσουν να ξεκάνουν κάποιους ή να δώσουν μηνύματα σε άλλους.
Δεν είμαι σίγουρος πώς μια χώρα πάει από το μαύρο στο άσπρο. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι η σημερινή «ζούγκλα», όπου προαναγγέλλονται επιδρομές του ΣΔΟΕ σε συγκεκριμένα πρόσωπα και δεν διαχωρίζεται το ποινικώς κολάσιμο από το μεμπτό, θα προκαλέσει πολλές παρενέργειες. Ισως είναι ο σίγουρος τρόπος να πάμε σε πλήρη ιταλοποίηση της ελληνικής πολιτικής ζωής, με ό,τι αυτό σημαίνει. Το βέβαιο είναι, πάντως, πως σε μια περίοδο που το κράτος έχει ανάγκη να κάνει ιδιωτικοποιήσεις, να δώσει πολύτιμα κομμάτια γης για εκμετάλλευση και να αναθέσει σε ιδιώτες λειτουργίες του κράτους, θα είναι πολλοί λίγοι εκείνοι που θα τολμήσουν να βάλουν την υπογραφή τους σε μια απόφαση όταν θα ξέρουν ότι την επόμενη μέρα κάποιος θα τους φωνάξει «κλέφτες».
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου