Στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου για την εκλογή ηγεσίας στη Νέα Δημοκρατία, σε δυο άρθρα που δημοσίευσα στο protagon.gr, αναφέρθηκα διεξοδικά στην ιδεολογική πλατφόρμα του Αντώνη Σαμαρά και τις επιπτώσεις της στην πολιτική του ενός από τα δυο μεγάλα κόμματα εξουσίας, αν τύχαινε (όπως τελικά συνέβη) να κερδίσει την εσωκομματική μάχη. Μεταξύ άλλων, στο τελευταίο από εκείνα τα άρθρα («Ντόρας μεταρρυθμίσεις ή Αντωνίου πατριδολαγνεία;», 27/11/2009), σημείωνα:
«(…)Παρά τις παραπομπές του σε ένα «ευρωπαϊκό κεντροδεξιό κόμμα», [ο Αντώνης Σαμαράς] δεν παύει συνεχώς να... προσφέρει ως ιδεολογική πλατφόρμα ένα πακέτο εθνικοφροσύνης: πλάι στη δημοκρατία τοποθετεί την πατρίδα, δεν παύει να παραπέμπει στις “πολιτιστικές αξίες της πατρίδας” και, ασφαλώς, σαφής γίνεται μόνο όταν πρέπει να υπερασπιστεί το έθνος. Και φυσικά, ακόμα μια φορά, προτείνει το μοντέλο Κώστα Καραμανλή, που οδήγησε και τη χώρα και τη ΝΔ εκεί που τις οδήγησε: το μοντέλο της ηθικολογίας. Θέλει, λέει, ένα “ταξίδι αξιοπρέπειας, ήθους, δημοκρατίας και κοινωνικής προσφοράς”. Στην ουσία, αναλώνεται σε έναν κομματικό βερμπαλισμό, χωρίς καμία κατεύθυνση για τον χαρακτήρα του κράτους, τις αναγκαίες πλην επώδυνες μεταρρυθμίσεις, τη σχέση μας με τους εταίρους και τον υπόλοιπο κόσμο. Ο λόγος του είναι ο λόγος ενός εθνοπατριωτικού μετώπου, φιλτραρισμένος στην τηλεοπτική κοινή γλώσσα, για να μην τρομάξουν τα μετριοπαθή ακροατήρια».
Ορισμένοι θεώρησαν ότι η ανάλυση εκείνη ήταν υπερβολική, κάποιοι υποστηρικτές του ισχυρίστηκαν ότι ο Αντώνης Σαμαράς «άλλαξε», ότι δεν έχει πλέον σχέση με τον «μακεδονομάχο» της εποχής που η στρατηγική του Βουκεφάλα ήταν το εθνικό μας απωθημένο, και υπήρξε και η μεγάλη πλειονότητα των αναλύσεων της εποχής που δεν έκριναν σκόπιμο να μιλήσουν επί της ιδεολογίας των αντιμαχόμενων – λες και η πολιτική δεν είναι πρωτίστως πάλη ιδεών, λες και είναι πασαρέλα ομορφιάς.
Οι ίδιοι αναλυτές, εμπλουτισμένοι και βελτιωμένοι με καινούργιους, ισχυρίστηκαν πολύ πρόσφατα ότι, στο μεταναστευτικό θέμα, ο Σαμαράς εκφράζει τη συντηρητική φωνή, ότι οι προτάσεις του για συντηρητική αναδίπλωση του νομοθέτη πριν την τελική επεξεργασία του νομοσχεδίου για την απόδοση ιθαγένειας στους μετανάστες στην Ελλάδα πρέπει να ληφθούν υπόψη από την κυβέρνηση, ότι το σχέδιο της συμπολίτευσης είναι της ίδιας λογικής με εκείνο της αντιπολίτευσης κι ότι, εντέλει, τα δυο σχέδια πρέπει να συναντηθούν, το τελικό νομοσχέδιο πρέπει να είναι η χρυσή τομή των δυο προτάσεων: της προοδευτικής και της συντηρητικής – μια που έτσι θα θεωρηθεί ότι το νομοσχέδιο εκφράζει όσους ιδεολογικά βρίσκονται κάτω από το «συνταγματικό τόξο».
Στην κυβέρνηση, καταπώς φάνηκε, έλαβαν υπόψη την παράμετρο αυτή και επιδιώκοντας την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συναίνεση, έκαναν προσπάθεια κάποιες από τις διατάξεις του νομοσχεδίου να συναντήσουν τις προτάσεις της ΝΔ. Ο Αντώνης Σαμαράς και οι επεξεργασίες της ομάδας του, ωστόσο, ήταν φανερό ότι δεν είχαν σκοπό να προασπίσουν τους κανόνες και τις υποχρεώσεις ενός σύγχρονου κόμματος που στηρίζει μια ανοιχτή κοινωνία. Ο λόγος του εθνοπατριωτικού μετώπου επανήλθε, εκφράστηκε μάλιστα από τα ίδια τα χείλη του αρχηγού στη συζήτηση της Βουλής (8/2/2010):
«Όταν βρισκόμαστε στην καρδιά της χειρότερης οικονομικής κρίσης που πέρασε η Ελλάδα τη μεταπολεμική περίοδο, το να χορηγούμε ιθαγένεια μαζικά σε μισό εκατομμύριο μετανάστες, μαζί με τα παιδιά τους, εγκυμονεί κινδύνους κοινωνικών εκρήξεων» είπε ο αρχηγός της ΝΔ, υιοθετώντας στην πραγματικότητα τα κλισέ του πιο φοβικού ρατσισμού, που θεωρεί ότι οι ξένοι μας παίρνουν τις δουλειές και ευθύνονται για τα τρία κακά της μοίρας μας – γι αυτό, άλλωστε, υποσχέθηκε ότι δεν θ’ αφήσει την Ελλάδα «να γίνει ξέφραγο αμπέλι». Υποστήριξε ακόμα ότι η πολιτογράφηση των νόμιμων μεταναστών έχει ήδη αντιμετωπιστεί από τις κυβερνήσεις της ΝΔ, αποδεικνύοντας ότι ούτε ξέρει ούτε και τον νοιάζει η ανθρωπιστική διάσταση του προβλήματος – αν έστω και τον ένοιαζε στο ελάχιστο, θα ντρεπόταν τουλάχιστον για την κατάσταση στην υποδιεύθυνση αλλοδαπών στην Πέτρου Ράλλη, εκεί όπου οι ουρές δυστυχισμένων ανθρώπων που έχουν μπλέξει με τη γραφειοκρατία είναι τεράστιες, θα ντρεπόταν ακόμα για τα γκέτο στα κέντρα των πόλεων, για την εξευτελιστική εκμετάλλευση των χωρίς χαρτιά στις αγροτικές, στις οικοδομικές και σ’ όλες τις εργασίες που απαιτούν σωματικό κόπο και κίνδυνο.
Δεν τον ένοιαξε. Κι όχι, όπως εύκολα λένε ορισμένοι, διότι προτίμησε να κονταροχτυπηθεί πολιτικά με τον ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη (και τους εξτρεμιστές της ακροδεξιάς, θα προσέθετα εγώ, αν υποστήριζα αυτή τη θέση), διεκδικώντας από εκείνον εκλογικό μερίδιο. Όχι. Ο Αντώνης Σαμαράς δεν νοιάζεται για τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα επειδή η ιδεολογία του του υπαγορεύει να διεκδικήσει μια άλλη πραγματικότητα: την πραγματικότητα του εθνικού οχυρού, της κλειστής πλην τίμιας Ελλάδος, της εθνικής καθαρότητος.
Ο Αντώνης Σαμαράς, με λόγια και πράξεις, αποδεικνύει ότι δεν άλλαξε. Και ως αρχηγός της ΝΔ πολιτεύεται όπως πολιτευόταν: σαν εθνικόφρων φύλαρχος. Η ιδεολογία του είναι μοναδική στη σύγχρονη Ευρώπη: ο εθνικοπατριωτικός λαϊκισμός. Είμαστε απέναντί του.
του Ηλία Κανέλλη - protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου