Εμείς ό,τι θέλει ο Μίκης θα τον πούμε. Και πάντως, εγώ προσωπικά, ούτε τον είπα ούτε θα τον πω ακροδεξιό –-ιδίως με τη φόρτιση και το ιστορικό βάρος του όρου. Όμως, κάτι θα έπρεπε επιτέλους να του λέει το γεγονός ότι, καιρό τώρα, το βασικό ακροατήριο και οι χειροκροτητές του προέρχονται από πολύ συγκεκριμένο χώρο.
Κι αυτός ο χώρος που τώρα τον αποθεώνει και τον κάνει σημαία του -–και άλλοθί του–- έχει αναπτυχθεί προ πολλού στο φως της μέρας κι έχει αναλάβει δράση: από παρεμβάσεις στα πανεπιστήμια ώς τις επιδρομές, όλο και πιο συχνές και συστηματικές, και βίαιες, σε γειτονιές και σε πλατείες, στο κέντρο της πρωτεύουσας, και πλέον και σε άλλες πόλεις: νά, στην πατρίδα λόγου χάρη του Μίκη, τα Χανιά, που ίσως και να ’χουν τα θλιβερά πρωτεία στη δράση των ακροδεξιών στην περιφέρεια, σε λιγότερο από δύο βδομάδες έκαψαν δεύτερη φορά την εβραϊκή Συναγωγή.
Στην πλούσια παραγωγή μανιφέστων και στην πληθώρα των δημόσιων παρεμβάσεων του Μίκη, απ’ τον χαιρετισμό στη διαδήλωση των ....
αστυνομικών, την ομιλία στη Λέσχη Αξιωματικών, τα διαγγέλματα σε αποκλειστική μετάδοση απ’ την εκπομπή του Λαζόπουλου, ώς τους κεραυνούς τώρα κατά της Δραγώνα, μην και μονάχα εγώ δεν είδα ούτε λέξη για όλα τ’ άλλα;
Μακάρι. Μακάρι να μην είδα μόνο εγώ.
ΥΓ. Μπορεί να μην έχει σημασία για τον Μίκη, έχει όμως για μένα: αν υπάρχει οξύς τόνος στο δημοσίευμα αυτό, υπάρχει πολύ περισσότερος πόνος. Και πάντως ο όποιος οξύς τόνος, εδώ ή γενικά στην αντιπαράθεση όλων μας με τον Μίκη, είναι από σεβασμό στην ιστορία του, κι ας μην τη σεβάστηκε ο ίδιος· κι είναι ακόμα περισσότερο από σεβασμό κι αγάπη για τη μουσική του, αυτή με την οποία κάποτε μας ανάστησε, και που κι αυτή δεν τη σεβάστηκε, όταν την έσερνε π.χ. στις προεκλογικές συγκεντρώσεις της Νέας Δημοκρατίας -–και ποια; τη Ρωμιοσύνη και τα Τραγούδια του αγώνα!
yannisharis.blogspot
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου