Η λεηλασία της αυτοκτονίας

του Τάκη Θεοδωρόπουλου

«Οι Ανεξάρτητοι Ελληνες τούς περιμένουμε και να απολογηθούν – τους αρχηγούς της συγκυβέρνησης – για την εκατόμβη ανθρώπινων ψυχών και να ακούσουμε τι θα πράξουν νομοθετικά (αν τους το επιτρέψει ο κάθε μισητός Τόμσεν) για να ... 

μην περάσουν άλλα δράματα οι ελληνικές οικογένειες». Εντάξει, η πρόζα δεν είναι από τις καλύτερες. Οταν διάβασα όμως τη δήλωση του κ. Κουίκ, σκέφτηκα ότι δεν αξίζει τον κόπο να μείνεις σε ζητήματα μορφής και να χάσεις την ουσία. Και η ουσία είναι ότι όταν είσαι και ανεξάρτητος, και Ελληνας και διαπιστώνεις ότι κανείς δεν σου δίνει σημασία, πρέπει να είσαι έτοιμος να κάνεις οτιδήποτε προκειμένου να τραβήξεις την προσοχή.

Δεν πρόκειται να ηθικολογήσω καταγγέλλοντας την απόπειρα πολιτικής εκμετάλλευσης ενός τόσο σοβαρού θέματος όπως είναι οι αυτοκτονίες συμπολιτών μας. Γνωρίζοντας τη σκέψη του κ. Κουίκ, ξέρω ότι όταν τη διατυπώνει δημόσια δεν πρέπει να αρκεστείς στην πρώτη ανάγνωσή της. Οφείλεις να της δώσεις και μια δεύτερη ευκαιρία. Τον θυμάμαι ακόμη, αξημέρωτα, στον πρώτο Πόλεμο του Κόλπου, όταν τα πρώτα μαχητικά άρχισαν να απογειώνονται με τα φωτάκια τους να αναβοσβήνουν, να εκφράζει στους τηλεθεατές τον θαυμασμό του για το ωραίο θέαμα των Στελθ. Θέλω απλώς να επισημάνω ότι ο κ. Κουίκ, με την καταγγελία του, εξέφρασε την ευρέως διαδεδομένη αντίληψη πως επειδή οι αυτοκτονίες οφείλονται στα οικονομικά μέτρα, φτάνουν ορισμένες νομοθετικές ρυθμίσεις για να αποτραπούν. Είναι θέμα πολιτικής βούλησης, που λένε, αν και την ευήθεια, όση πολιτική βούληση κι αν έχεις, δεν μπορείς να την ξεπεράσεις.

Επειδή όμως το θέμα είναι σοβαρό, τόσο σοβαρό που γίνεται τρομακτικό, αισθάνομαι την ανάγκη να υπενθυμίσω πως πολλοί, μάλλον διαυγέστεροι του κ. Κουίκ, επεχείρησαν κατά τη διάρκεια των αιώνων να ερμηνεύσουν το φαινόμενο χωρίς να τα καταφέρουν. Και το γεγονός ότι και σ’ αυτό το σημείο, όπως και σε τόσα άλλα, ορισμένοι εξ ημών που έχουν δημόσιο λόγο συμπεριφέρονται σαν μόλις να εφηύραν την πυρίτιδα, αρκεί από μόνο του για να πείσει πως η ελληνική κοινωνία δεν διαθέτει τα κατάλληλα διανοητικά όπλα για να αντιμετωπίσει αυτό που της συμβαίνει. Και ωραία, δικαίωμά μας αν απλώς θέλουμε να δοκιμάσουμε τα σκουριασμένα καριοφίλια του μυαλού μας καταγγέλλοντας διεθνείς ανθελληνικές συνωμοσίες. Δικαίωμά μας να γίνουμε οι κωμικοί ήρωες της δικής μας τραγωδίας. Αλλά οφείλουμε να σεβαστούμε την ανθρώπινη απελπισία όσων δεν αντέχουν να σηκώνουν άλλο το βάρος της ζωής τους. Και να το βουλώνουμε γνωρίζοντας ότι ο κάθε άνθρωπος κουβαλάει μέσα του τη δική του απελπισία με τον δικό του τρόπο, και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να του την λεηλατήσει. Διότι και η λεηλασία της απελπισίας είναι ένας τρόπος καταρράκωσης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Δύσκολα πράγματα όταν κυκλοφορούν γύρω σου τόσοι φωστήρες που, ακόμη και μπροστά στον θάνατο, το μόνο που βρίσκουν να πουν είναι: «πού είναι το κράτος», μη καταλαβαίνοντας πως αυτό το άθλιο, κουτοπόνηρο και μαφιόζικο κράτος μ’ αυτή την κραυγή τρέφεται τόσες δεκαετίες τώρα.

ΤΑ ΝΕΑ