του Γιώργου Παπαχρήστου
Ζούμε στον αστερισμό του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη. Οπως και να το δεις, όπως και να το κάνεις, αυτή είναι η αλήθεια και όποιος δεν το καταλαβαίνει, το πρόβλημα είναι δικό του και εμάς δεν μας πέφτει λόγος.
Τα φώτα είναι ...
στραμμένα σε αυτό το κόμμα της χαράς, μαθαίνουμε πρόσωπα που ούτε καν φανταζόμασταν ότι ασχολούνται με την πολιτική (μη μου πείτε όχι, πριν από τις εκλογές νομίζαμε ότι όλος ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο Αλέξης, ο Λαφαζάνης, ο Παπαδημούλης, ο Δραγασάκης και τρεις - τέσσερις άλλοι) και κυρίως ακούμε τις απόψεις τους.
Και... τρελαινόμαστε. Για την ακρίβεια, τσιμπιόμαστε για να δούμε αν τα παλικαριά ζουν εδώ, ανάμεσά μας, στο σήμερα ή σε κάποιες άλλες εποχές, όταν έδεναν ας πούμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα και το όνειρο του κάθε αριστερού ήταν πότε ο μεγάλος «πατερούλης», ο Ιωσήφ (Στάλιν), θα αποφασίσει να θέσει την Ελλάδα υπό την επιρροή του και όχι να την αφήσει στα δόντια (πώς τα λέω...) της αγγλοαμερικανικής κυριαρχίας!
Κάτι μεταξύ Γκεβάρα και Τρότσκι!
Και από κοντά το αριστερό αγόρι που καίει καρδιές (και... μυαλά), ο Αλέξης, που την έχει δει κάτι μεταξύ Τσε Γκεβάρα και Λέων Τρότσκι και ταράζει τον ύπνο των αστών, που τρέμουν μην τους πάρει τα σπίτια, τα χωράφια, τα αυτοκίνητα, τα εξοχικά, τις καταθέσεις!
Βλακείες είναι όλα αυτά, το ξέρει ο καθένας, αλλά δεν μπορώ να μη θυμηθώ ότι ακριβώς το ίδιο κλίμα είχε επικρατήσει και τις παραμονές των εκλογών του '81, αλλά αυτό καθόλου δεν επηρέασε τον Ανδρέα να σαρώσει με εκείνο το ιστορικό 48%. Περασμένα μεγαλεία (για το ΠΑΣΟΚ) και διηγώντας τα να κλαίνε, αλλά τέλος πάντων. Η Ιστορία - το έχουμε πει - όταν επαναλαμβάνεται, επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Και οι ανόητες συγκρίσεις που κάνουν ορισμένοι μεταξύ του Ανδρέα και του Αλέξη, μόνο ως ανέκδοτο μπορεί να γίνουν δεκτές, και δεν προχωράω παραπέρα. Στέκομαι μόνο στο κλίμα: όσο το συντηρούν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (από κοντά και ορισμένοι εξ ημών που πέφτουμε στην παγίδα - κάνω την αυτοκριτική μου, αν δεν το καταλάβατε), το μόνο που κάνουν είναι να σπρώχνουν το αριστερό αγόρι, να σαρώσει!
Να δούμε τι θα κάνει
Θα μου πεις, κακό είναι αυτό; Δεν ξέρω, δεν έχω άποψη, δεν μπορώ να προβλέψω. Οπως έλεγαν και οι παλιοί αστυνομικοί συντάκτες ύστερα από κάθε φονικό «η νεκροψία θα το δείξει», κι ας ήταν το θύμα σφαγμένο στο γόνατο σαν αρνάκι γάλακτος. Είμαι λοιπόν, τάσσομαι για την ακρίβεια, αναφανδόν, υπέρ τού να το δείξει η νεκροψία. Κανονικά. Χωρίς υπεκφυγές και χωρίς πισωγυρίσματα. Προτιμώ δηλαδή, από το να σχηματιστεί αύριο μια κυβέρνηση συνεργασίας με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, καμμενοκουβέληδες και άλλους χριστιανούς, και να κάθεται απέξω ο ΣΥΡΙΖΑ και να πετροβολάει εκ του ασφαλούς, να κερδίσει καθαρά ο ΣΥΡΙΖΑ και να σχηματίσει κυβέρνηση μόνος του. Αριστερή! Και μετά να κληθεί να πάρει αποφάσεις. Ολες τις αποφάσεις. Να υλοποιήσει αυτά που υπόσχεται. Ολα όμως. Με κάθε λεπτομέρεια και σε όλο το πλάτος τους. Οχι με φερετζέδες του είδους, «ξέρετε δεν είχαμε γνώση της πραγματικής κατάστασης... τώρα που το αντιμετωπίζουμε ενδέχεται... ίσως... μπορεί και να...». Οχι. Ολα. Οσα υπόσχεται...
Στου κασίδι το κεφάλι έμαθαν
Ναι, θα μου πει κάποιος. Και η χώρα; Τι θα γίνει η χώρα που αυτοί θα μαθαίνουν στου «κασίδη το κεφάλι» κομμωτική; Τίποτε δεν θα πάθει η χώρα, μην ανησυχείτε. Η χώρα ό,τι είχε να πάθει το έπαθε.
Χρεοκοπημένη είναι, με τα σωληνάκια στην Εντατική βρίσκεται, τίποτε περισσότερο δεν πρόκειται να πάθει που θα μαθαίνει ο Μηλιός με τον Σταθάκη και τον Στρατούλη οικονομικά και διαχείριση κρίσεων. Γιατί δηλαδή, ο Παπακωνσταντίνου πού έμαθε;
Στου «κασίδη το κεφάλι» δεν έμαθε; Ο Γιώργος; Ο Ραγκούσης; Τα άλλα παιδιά (του Γιώργου); Είχαν καμιά προηγούμενη κυβερνητική εμπειρία και δεν το γνωρίζουμε;
Μην τρελαθούμε εντελώς τώρα. Και κάτι ακόμη: είναι πολλαπλώς ωφέλιμο για το πολιτικό σύστημα να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ και να κυβερνήσει. Είναι τόσο βέβαιο ότι θα τα κάνει μπάχαλο από τον πρώτο μήνα, που αυτό το ωραίο παραμύθι θα τελειώσει πολύ σύντομα...
Επιστροφή στις δουλειές
Και δεν θα ξανακούσουμε τίποτε πια για την τύχη τους. Θα ξαναγυρίσουν όλοι στις δουλειές τους. Ο Αλέξης να κάνει τον πολιτικό μηχανικό, ο Δραγασάκης τον οικονομολόγο, ο Παπαδημούλης να πάει στο Ευρωκοινοβούλιο, ο Σκουρλέτης να ξαναγυρίσει στις χαλάουες και τις λιποαναρροφήσεις.
Κακό είναι; Φυσικά όχι. Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή, άλλωστε, και στους καιρούς που ζούμε και με αυτά που έρχονται, προφανώς δεν θα υφίσταται ο όρος «ντροπή» για οποιαδήποτε απασχόληση. Λοιπόν;
Προς τι όλος αυτός ο πανικός στην προοπτική ότι μπορεί να νικήσει ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές; Να νικήσει εκατό φορές και να δούμε το αποτέλεσμα. Δεν ακούτε που λένε τόσο συχνά, ειδικά μετά τις εκλογές, ότι «ο σοφός λαός έκρινε»;
Να κρίνει λοιπόν ο σοφός λαός όπως επιθυμεί και εν συνεχεία να εισπράξει και τις συνέπειες αυτού που προτίμησε. Διότι, το έχουμε ξαναπεί, η κάλπη, είναι όπως το ταμείο: μετά την απομάκρυνση, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Εγινα κατανοητός;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου