The Economist
Το ενδεχόμενο μιας ελληνικής εξόδου θα μπορούσε να συμβεί είτε νωρίτερα είτε να συνεχίσει να μας απασχολεί για κάποιο διάστημα ακόμα, ή και να αποτραπεί. Ωστόσο, η εβδομάδα μετά τις ελληνικές εκλογές στις 17 Ιουνίου εξακολουθεί να ...
φαίνεται ως η ώρα που θα κορυφωθεί ο εξουθενωτικός πυρετός της Ευρωζώνης και θα καταστεί σαφής η διάγνωση του ασθενούς.
Μία άτακτη έξοδος από το ευρώ θα μπορούσε να οδηγήσει, σύμφωνα με τους οικονομολόγους της UBS, σε συρρίκνωση του ελληνικού ΑΕΠ μεταξύ 40% και 50% κατά το πρώτο έτος. Εκτός αυτού, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θα επωμίζονταν τις ζημίες από τα δάνεια προς την Ελλάδα μέσω των πακέτων διάσωσης.
Από την πλευρά της, η ΕΚΤ είναι εκτεθειμένη για δύο βασικούς λόγους. Κατ’ αρχάς, λόγω των αγορών ομολόγων αξίας 40 δισ. ευρώ στις οποίες προχώρησε μετά τη διάσωση του Μαΐου του 2010 προκειμένου να καθησυχάσει τις αγορές.
Κατά δεύτερον, η Τράπεζα της Ελλάδος οφείλει στην ΕΚΤ κοντά στα 130 δισ. ευρώ από το διευρωπαϊκό σύστημα πληρωμών TARGET 2, ποσό το οποίο θα μετατραπεί σε πραγματικό χρέος στο ενδεχόμενο ελληνικής εξόδου.
Εκτός αυτού, η ελληνική κυβέρνηση οφείλει στις κυβερνήσεις και τα ιδρύματα της Ευρωζώνης κεφάλαια 290 δισ. ευρώ, σύμφωνα με τους οικονομολόγους της Barclays, ποσό που δύσκολα θα επιστρεφόταν.
Αντίστοιχα, στα τέλη του 2011, ελληνικές επιχειρήσεις και νοικοκυριά όφειλαν στις ξένες τράπεζες περίπου 69 δισ. ευρώ. Οι πρόσφατες εκτιμήσεις από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή κάνουν λόγο για συρρίκνωση του ΑΕΠ της Ευρωζώνης κατά 0,3% φέτος και κατά 1% το 2013. Ο οικονομολόγος της ING Μαρκ Κλιφ υπολογίζει ότι μία ομαλή ελληνική έξοδος θα οδηγούσε σε περαιτέρω συρρίκνωση του ΑΕΠ φέτος κατά 1,6%. Οι υπόλοιπες οικονομίες της ευρωπαϊκής περιφέρειας θα δέχονταν το μεγαλύτερο πλήγμα, σε αντίθεση με τη Γερμανία, το ΑΕΠ της οποίας θα ενισχυόταν κατά 0,7% το 2012 και κατά 1,7% το 2013.
Επιπλέον, το τείχος προστασίας το οποίο υποτίθεται ότι θα προστατεύσει από τη μετάδοση της κρίσης δεν έχει σχεδιαστεί για εκροές καταθέσεων ούτε είναι επαρκές για τις ανάγκες των μεγάλων οικονομιών.
Στην τρέχουσα μορφή του, το προσωρινό ταμείο στήριξης EFSF διαθέτει μη δεσμευμένα διαθέσιμα ύψους 250 δισ. ευρώ που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει για την παροχή χρηματοδότησης προς τις κυβερνήσεις που έχουν χάσει την πρόσβαση στις αγορές ή που βρίσκονται αντιμέτωπες με απαγορευτικά υψηλά επίπεδα δανεισμού.
Ο μόνιμος μηχανισμός στήριξης (ESM) θα τεθεί μεν σε εφαρμογή τον Ιούλιο, αλλά ακόμα δεν έχει επικυρωθεί από αρκετές χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Γερμανίας.
Ακόμα και όταν αυτό συμβεί, η νέα δανειοδοτική ικανότητα των δύο μηχανισμών θα φτάνει έως τα 500 δισ. ευρώ, και θα συμπληρώνεται από ενδεχόμενη στήριξη έως και 430 δισ. δολαρίων από το ΔΝΤ.
Πέρα από την επάρκεια των ταμείων, υπάρχει το πρόβλημα της επιλογής πάνω σε τι μπορούν να ξοδευτούν τα κεφάλαιά τους.
Αν χρησιμοποιηθούν για την άμεση διάσωση εμπορικών τραπεζών, τότε θα μπορούσαν να σπάσουν τον ολέθριο κύκλο στον οποίο ασταθείς τράπεζες χρησιμοποιούν για την ενίσχυσή τους τα κεφάλαια οριακά φερέγγυων κυβερνήσεων. Αλλά όπως έχουν τα πράγματα, δεν θα επιτραπεί ούτε στο EFSF ούτε στο ESM να το πράξουν.
Αυτό αφήνει την ΕΚΤ ως το τελευταίο προπύργιο. Η τράπεζα θα μπορούσε να αγοράσει άλλη μια φορά ομόλογα, αν και η συγκεκριμένη στρατηγική θα ήταν λιγότερο αποτελεσματική από πριν. Εκτός αυτού, θα μπορούσε να προσφέρει απεριόριστη ρευστότητα μέσω ενός ακόμα μεγάλου προγράμματος μακροπρόθεσμης αναχρηματοδότησης.
Ωστόσο αυτό θα συνεπαγόταν την ενίσχυση της έκθεσης των κεντρικών τραπεζών σε όλο και μεγαλύτερους κινδύνους.
Σε περίπτωση που ούτε τα κεφάλαια διάσωσης αλλά ούτε η ΕΚΤ καταφέρουν να πράξουν τα απαραίτητα, τότε ενδέχεται να ακολουθήσει μια ευρύτερη διάλυση, η οποία θα ήταν καταστροφική ακόμα και για τον ευρωπαϊκό πυρήνα, με τις επιπλέον απώλειες στο ΑΕΠ των χωρών της Ευρωζώνης να υπολογίζονται στο 8,9%.
Αυτή τη φορά δεν θα γλίτωνε ούτε η Γερμανία, η οποία θα αντιμετώπιζε συρρίκνωση 8,2% στο ΑΕΠ της, καθώς το αναγεννημένο ισχυρό μάρκο θα αποτελούσε πρόβλημα για τους εξαγωγείς της χώρας. Στο σύνολο της πρώην Ευρωζώνης θα επικρατούσε μαζικό κύμα πτωχεύσεων, καθώς οι επιχειρήσεις θα βρίσκονταν αντιμέτωπες με ένα σενάριο που είτε θα τους οφείλονταν χρήματα σε υποτιμημένο νόμισμα είτε θα χρωστούσαν χρήματα σε ανατιμημένο νόμισμα.
Οι νομισματικές ενώσεις έχουν ραγίσει και κατά το παρελθόν, ωστόσο καμία δεν είχε το μέγεθος, τη φιλοδοξία και τον βαθμό διασυνδέσεων της Ευρωζώνης.
Πηγή : Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου