Ψάχνουμε για γιατρό και δικηγόρο

του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Ο Βίσμαρκ έλεγε πως φτάνουν τρεις καθηγητές για να καταστρέψουν μια χώρα – ή κάπως έτσι τέλος πάντων. 

Με μια πρόχειρη περιήγηση στα βιογραφικά των μελών της νέας κυβέρνησης κατάφερα να ...

αλιεύσω εννέα, παρά έναν δέκα, τριπλάσιους από τον ελάχιστο αριθμό που όρισε ο γερμανός πολιτικός. 

Θα μου πείτε βέβαια και θα έχετε δίκιο ότι ο Βίσμαρκ αφόριζε έχοντας υπόψη του τα γερμανικά πανεπιστήμια του 19ου αιώνα, τα πανεπιστήμια δηλαδή μιας χώρας που δεν έχει δύο βραβεία Νομπέλ στην ποίηση. 

Και δεν μπορούσε να γνωρίζει πως στη Νότια Βαλκανική, την οποία τόσο περιφρονούσε, τον 21ο αιώνα η μικρή Ελλάδα θα υλοποιούσε την αρχή «κάθε χωριό και πανεπιστήμιο». Θέλω να πω δεν ήταν σε θέση να ξέρει πως η αναλογία των πανεπιστημιακών σε σχέση με τον υπόλοιπο πληθυσμό είναι τόσο μεγάλη που είναι αδύνατον να συλλάβει κανείς τη διακυβέρνησή της χωρίς την αναλογική εκπροσώπηση της ευγενούς τάξης. 

Όμως δεν πιστεύω πως η πληθωριστική παρουσία πανεπιστημιακών στην κυβέρνηση ευθύνης οφείλεται μόνο στη δημογραφική ποσόστωση. 

Οφείλεται κατά μείζονα λόγο, υποθέτω, στην υψηλή ποιότητα της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης στη χώρα μας και στην κοινή πεποίθηση πως οι λειτουργοί της, όπως έχει επανειλημμένως αποδειχθεί, αντιμετωπίζουν με αίσθημα ευθύνης το διδακτικό και επιστημονικό τους έργο. 

Και μη μου πείτε ότι βαριούνται το έργο τους αφού μόλις τους προταθεί κάποιος υπουργικός θώκος είναι πρόθυμοι να κλείσουν τα βιβλία και να τρέξουν για τη σωτηρία της πατρίδας. 

Διότι κύριος οίδε πόσα πρέπει να θυσιάσει ένας πανεπιστημιακός όταν κληθεί στα χαρακώματα των σκληρών διαπραγματεύσεων και της ανάπτυξης. 

Άλλοι βέβαια, δύσπιστοι και κακεντρεχείς, μπορεί να νομίζουν ότι η εμπιστοσύνη που δείχνουν οι πολιτικοί στους πανεπιστημιακούς είναι σύμπτωμα της ελάχιστης εμπιστοσύνης που έχουν στους εαυτούς τους και τις ικανότητές τους.
Ή να θεωρούν πως η ανάθεση της διακυβέρνησης της χώρας σε ακαδημαϊκούς είναι αταβιστικό κατάλοιπο της αγροτικής Ελλάδας η οποία, με τον αναλφαβητισμό που την έδερνε, πίστευε πως ο απόφοιτος του πανεπιστημίου είναι σοφός, ο δε καθηγητής του ακόμη πιο σοφός κι απ’ τον σοφό. Είναι δε πραγματικά κρίμα που από τον χορό των πρυτάνεων επέλεξαν μόνον έναν για να τον υπουργοποιήσουν. 

Διότι αν είχαν υπουργοποιήσει κάνα δυο ακόμη είμαι βέβαιος πως θα λυνόταν και το πρόβλημα της εκπροσώπησής μας στη Συνάντηση Κορυφής των Βρυξελλών. Αντί να ταλαιπωρούν τον κ. Παπούλια θα μπορούσαν να στείλουν μια αντιπροσωπεία με επικεφαλής τον κ. Πελεγρίνη και κανείς δεν θα τολμούσε να αμφισβητήσει το κύρος καθηγητών που όχι μόνον είναι καθηγητές αλλά είναι και πρυτάνεις. 

Όσο άξεστοι και απολίτιστοι κι αν είναι, μέχρι εκεί τους κόβει. Εν κατακλείδι πάντως οφείλουμε να συγχαρούμε εαυτούς και αλλήλους για την αναβάθμιση του επιπέδου. Αν δεν πέφτω έξω, μέχρι προσφάτως τη διακυβέρνηση της χώρας την αναλάμβαναν ως επί το πλείστον γιατροί ανεξαρτήτως ειδικότητας και δικηγόροι. 

Τώρα καταφέραμε να περάσουμε από τους απλούς επιστήμονες στους δασκάλους των επιστημών.