Σομαλοί // του Γιώργου Λακόπουλου
Οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν την ισχυρή επιθυμία των Ελλήνων να παραμείνει η χώρα στην ευρωζώνη. Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Υπάρχει και η άλλη: ...
η παραμονή εξαρτάται ασφαλώς από τη βούληση των Ελλήνων, αλλά σχετίζεται και με συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Για να μπει, ή να παραμείνει, μια χώρα στην ευρωζώνη απαιτούνται συγκεκριμένα δημοσιονομικά κριτήρια. Τα έχει; Μπαίνει. Δεν τα έχει; Δεν μπαίνει, ή αποκόπτεται.
Συνεπώς το θέμα δεν είναι ακριβώς τι θέλουμε. Με δημόσιο χρέος στο 160% του ΑΕΠ και με ετήσια ελλείμματα κοντά στο 10%, δεν μένεις στο ευρώ. Ισως δεν μένεις ούτε στη... δραχμή, όπως σχολίαζε πρόσφατα ο Νεόκοπος των «ΝΕΩΝ».
Εδώ άλλωστε βρίσκεται το σημείο τριβής με αυτούς που δάνεισαν την Ελλάδα όταν δεν την δάνειζαν οι αγορές. Για να τη δανείσουν, ζήτησαν την εφαρμογή προγράμματος δημοσιονομικής εξυγίανσης και οικονομικών μεταρρυθμίσεων και η Ελλάδα συμφώνησε. Σε πολλά σημεία αυτό το πρόγραμμα είναι σκληρό, άκαμπτο και αναποτελεσματικό και πρέπει να αλλάξει – ιδίως στα σημεία που ρημάζει τους πιο αδύνατους. Αλλά οι στόχοι του δεν είναι συζητήσιμοι. Οποιος έχει τρόπο να έρχονται τα λεφτά χωρίς να εκπληρώνονται οι υποχρεώσεις να τον προτείνει.
Από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ προβάλλεται η θεωρία: «Αν γίνουμε κυβέρνηση θα καταργηθεί το πρόγραμμα, ή θα κάνουμε την ευρωζώνη Κούγκι». Αρκετοί ενθουσιάζονται με την ιδέα και ο Αλέξης Τσίπρας γίνεται δημοφιλής σε δύο κατηγορίες πληθυσμού. Σε όσους έπληξε τα τελευταία χρόνια η μονομερής λογική του Μνημονίου. Και στις ομάδες που ζουν πρωτίστως με τα λεφτά του Δημοσίου, ή βολεύονται στην ανομία.
Η ρητορική αυτή εκθέτει τη χώρα. Οχι απέναντι στη Μέρκελ και τη Λαγκάρντ αλλά απέναντι στους ευρωπαϊκούς λαούς. Οι οποίοι – όπως έλεγε πρόσφατα ένας από τους πιο συγκροτημένους έλληνες ευρωβουλευτές – αρχίζουν να βλέπουν τους έλληνες πολίτες σαν τους σομαλούς πειρατές: ζητούν λύτρα από τους ευρωπαίους φορολογουμένους για να μην τους ρίξουν στη θάλασσα.
Αυτή η συμπεριφορά υπονομεύει πρωτίστως τη διάχυτη επιθυμία του λαού να διατηρήσει ως νόμισμά του το ευρώ. Στην καλύτερη περίπτωση, συνιστά άγνοια και στη χειρότερη, καιροσκοπισμό. Και πάντως υποδεικνύει μια πορεία η οποία όπως θα έλεγε ο συγγραφέας Αμβρόσιος Μπίερς: "Οδηγεί από το πουθενά στο τίποτα"
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου