Όταν μου μιλάς για Χούντα

του Niko Ago

Σκέφτομαι τα δικά μου χρόνια. Τα δικά μου, σχεδόν 22 χρόνια, που έζησα κάτω από πραγματική δικτατορία. 

 Η οποία, μάλιστα, καμάρωνε και έλεγε τον εαυτό της «δικτατορία του προλεταριάτου». Σε ακούω να ...

λες ότι κι εσύ «ζεις σε μια χούντα» και αναρωτιέμαι, πόσα λίγα γνωρίζεις για τις πραγματικές δικτατορίες και τη χούντα. Σε αυτές, είτε του «προλεταριάτου» είτε στρατιωτική, τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά, από αυτά που ζεις εσύ κι εγώ σήμερα. 

 Εκεί, δεν έχεις το δικαίωμα να (αντι)μιλάς στο κράτος. Αν το κάνεις, η απάντηση είναι «φυλακή και εξορία». Δεν έχεις δικαίωμα να γιουχάρεις και γιαουρτώσεις πολιτικό διότι, αντί για «ζήτω» και «μπράβο, ρε μάγκα, λεβέντη και καραμπουζουκλή» περνάς για τα περαιτέρω από την Ασφάλεια «δια υπόθεσίν σου». Βασανιστήρια, κελιά, κράτηση, στρατοδικείο, εξορία. 

Όλα αυτά τα απλά και φυσιολογικά (για τη χούντα). Α, και να σου πω ότι η «δικτατορία του προλεταριάτου», θεωρεί περιττή και την παρουσία του δικηγόρου. Το κράτος, λέει, ξέρει και προστατεύει καλύτερα. Δεν υπάρχει καν ως επάγγελμα, και ας έχεις όσα λεφτά θέλεις.

Στη χούντα, ή τη «δικτατορία του προλεταριάτου», δεν έχεις το δικαίωμα να γράφεις δημόσια αυτά που θέλεις- και κυρίως να γράφεις εναντίων τους- διότι απλώς, και να έχεις τα κότσια, δεν έχεις που να τα γράψεις. 

Στις δικτατορίες, τα μέσα είναι στα χέρια του κράτους και γράφουν μόνο ο,τι υπαγορεύει αυτό. Τότε όλα ανήκουν στο κράτος.

 Και οι άνθρωποι. Το «σας ανήκω και μου ανήκετε», που είπε κάποτε ο δικτάτορας-χουντικός Παπαδόπουλος στους εφοπλιστές, είναι σωστό κατά το ήμισυ. Η δικτατορία ανήκει σε πολύ λίγους και «της ανήκουν» όλοι.

Δεν σου τα λέω αυτά από διηγήσεις. Ούτε από ντοκιμαντέρ, από γυαλιστερά λευκώματα, από σχολικά εγχειρίδια. Γεννήθηκα στο «μαιευτήριο» της «δικτατορίας του προλεταριάτου» και είδα μέλη της οικογένειάς μου να στέλνονται εξορία για απίθανα πράγματα. 

Είτε επειδή κάποιος δεν ήπιε «άσπρο πάτο» ένα ποτήρι ρακί στην υγεία του πρωθυπουργού, είτε επειδή ο άλλος δεν έστειλε το παιδί του σε (καταναγκαστική) εθελοντική εργασία, είτε, ένας τρίτος, επειδή ήθελε να σωθεί από τα καθημερινά βάσανα και αποπειράθηκε να περάσει τα σύνορα παράνομα. 

Οι τόποι εξορίας γεμίζουν στις χούντες και τις δικτατορίες με όλους αυτούς που το καθεστώς δεν συμπαθεί και όχι αναγκαστικά με αυτούς που δεν συμπαθούν το καθεστώς. Οι δικτατορίες και οι χούντες, έχουν τον τρόπο να τιμωρούν ακόμα και τη σιωπή. Τις ενοχλητικές φωνές, απλώς τις «σβήνουν» χωρίς πολλή σκέψη.

Η δικτατορία δεν δέχεται να «περπατάει» κανένας έξω από τα όρια που εκείνη χαράζει. 

Εσύ, μπορεί να το θεωρείς απλώς προσβλητικό για την δημοκρατία, όταν βλέπεις ότι οι απόγονοι της χούντας, ανακοινώνουν τα ψηφοδέλτιά τους την 21η Απριλίου όλως τυχαίως(;) αλλά εγώ που έζησα τη δικτατορία, τρέμω στην ιδέα να τους δω μια μέρα να ζητούν από το βήμα της Βουλής, να καθιερωθεί η μέρα ως «εθνική γιορτή». Ικανούς τους έχω. 

Όπως τους έχω ικανούς να ζητούν «κρεμάλες για τους προδότες πολιτικούς». Αν και κάτι τέτοιο, το έχουν ζητήσει και μερικοί που βιώσαν στο πετσί τους τη χούντα και τις εξορίες και με τα χρόνια, φαίνεται να ξέχασαν. 

Κλείνοντας, επειδή εσύ που μου μιλάς για χούντα, είσαι συνήθως νέα ή νέος, να σου πω ότι, στις δικτατορίες, όλες τις δικτατορίες, αν τύχει και ερωτευτείς κάποια ή κάποιον που «δεν είναι δικός μας», μπαίνεις στη «μαύρη λίστα». Ενίοτε και στη φυλακή. Για αυτό, όταν μου μιλάς για δικτατορία και χούντα, σκέψου απλώς ότι, αν πραγματικά ζούσες σε χούντα, δεν θα μπορούσες να το πεις. Θα το βίωνες και θα υπέφερες.

Γράφτηκε για το protagon