Η “άλλη” αριστερά: ο νέος σχοινοβάτης

του Μίμη Ανδρουλάκη

Η “άλλη” αριστερά -βασικά κομμουνιστογενής- πρέπει το ταχύτερο δυνατό να απαλλαγεί από την ψευδαίσθηση ότι την έκανε λαχείο μέσα στη σύγχυση και τη δυσαρέσκεια κι απλώς θα ...

κάνει μια γρήγορη εκλογική αρπαχτή δίχως να αναλάβει καμία ευθύνη. Τώρα ο Σχοινοβάτης πάνω από την άβυσσο που είχα στο εξώφυλλο του Ε, Πρόεδρε! έρχεται από ‘κει. Δεν είναι ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Τώρα ο Οιδίποδας που επιλέγει τη μοιραία διχάλα Δελφών - Δαυλίδας ανήκει σ’ αυτήν. Τώρα το άλλοτε ακίνδυνο παιχνίδι με τα σπίρτα μπορεί να αποδειχθεί μοιραίο για την Ελλάδα και την ίδια. Τώρα η ακυβερνησία, ένα ενδεχόμενο “πολιτικό ατύχημα” στις 6 του Μάη που θα οδηγήσει σε διακοπή της χρηματοδότησης της χώρας μπορεί να προκαλέσει μια απροσδόκητη αλυσιδωτή αντίδραση.

Τώρα οι περιστάσεις, καθώς η χώρα βρίσκεται στην κόψη, καλούν την “άλλη” αριστερά να συμπαραταχθεί με το δικό της ιδιαίτερο προγραμματικό λόγο σ’ ένα Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης, Ανάπτυξης, Απασχόλησης και Κοινωνικής Συνοχής, εντός της Ευρωζώνης, που θα δημιουργήσει εκατοντάδες χιλιάδες βιώσιμες νέες θέσεις εργασίας στη νέα γενιά. Να συμπαραταχθεί με όλες τις δυνάμεις στην Ευρώπη και την Ελλάδα που αγωνίζονται για την ήττα του άξονα της δεξιάς Μέρκελ - Σαρκοζί. Να συμπαραταχθεί σ’ έναν ασφαλή και σχετικά συντομότερο δρόμο για την υπέρβαση των περιορισμών των δανειακών συμβάσεων. Τώρα πρέπει να τοποθετηθεί στο “τι κάνουμε;” στις δυνητικές εναλλακτικές λύσεις. Το μεγάλο στοίχημα είναι η ιστορικής κλίμακας εν θερμώ αναδιάρθρωση του ελληνικού καπιταλισμού υπό την ηγεμονία ενός νέου κοινωνικοπολιτικού μπλοκ της Κεντροαριστεράς - Αριστεράς με όρους ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου. “Ο καιρός γαρ εγγύς εστίν”. Σ’ αυτή την πορεία η “άλλη” αριστερά, ειδικά αυτή που θέλει να ανήκει στο ευρωπαϊκό τόξο, πρέπει να απαλλαγεί από ορισμένες παθογένειες διαφορετικές ή όμοιες, συμπληρωματικές και παράλληλες με εκείνες του γενικότερου καθιερωμένου πολιτικού συστήματος. Δε θέλω καν να σκέφτομαι και να ακούω την ομοιότητα ορισμένες στιγμές στην εκφορά του λόγου της με τους “Ανεξάρτητους Έλληνες” του Καμμένου. Αναφέρω μερικές απ’ αυτές τις παθογένειες:

• ·         Εμμένει στην πολιτική “θρησκεία” του υπερκρατισμού παραβλέποντας την προειδοποίηση του Μαρξ “είπα και ελάλησα αμαρτίαν ουκ έχω” προς τους σοσιαλιστές του μέλλοντος για την κρατικίστικη δεισιδαιμονία Έτσι δίνει άλλοθι στη νεοφιλελεύθερη επίθεση ενάντια σε ένα έξυπνο κράτος πραγματικό εγγυητή ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου αναδυόμενου μέσα από τη μεγάλη κρίση του καπιταλισμού.
• ·         Ο “κόσμος” της και ο λόγος της είναι τοποθετημένος στο “εποικοδόμημα”, δηλαδή ελάχιστα στην παραγωγική βάση και σχεδόν αποκλειστικά στην υπερκείμενη αντεστραμμένη πυραμίδα με δανεικά την οποία η παγκόσμια κρίση έκανε μη βιώσιμη. Ανήκει κι αυτή σε μια ειδική ζώνη της “φούσκας” που θεωρήθηκε Σύγκλιση. Στήριζε κάθε αίτημα που η ικανοποίησή του οδηγούσε σε ακόμη μεγαλύτερη υπερχρέωση. Είναι αποκομμένη από τον πατριωτισμό του made in Greece, από την Ελλάδα των παραγωγών και σ’ ορισμένες εκδοχές της εχθρική, όπως δείχνει ο πόλεμος σε κάθε επένδυση, η αδιαφορία για τις επιπτώσεις στον τουρισμό και στην αγροτική οικονομία, ο αδυσώπητος “ταξικός” (!) αγώνας ενάντια στη λίγη εγχώρια παραγωγική επιχειρηματικότητα που δίνει θέσεις εργασίας ενώ αφήνει στο απυρόβλητο την “αόρατη” πολυεθνική που κυριαρχεί στις εισαγωγές. Και η “άλλη” αριστερά αντικειμενικά ευνοεί τους προστατευμένους από τον διεθνή ανταγωνισμό, μη διεθνώς εμπορεύσιμους κλάδους της οικονομίας οι οποίοι συντηρούν υψηλά επίπεδα τιμών σε βάρος των καταναλωτών και του καινοτομικού εξωστρεφούς επιχειρείν. Εμπλέκεται συνεπώς ακούσια και αυτή στην αναπαραγωγή του κυρίαρχου κρατικοδίαιτου και παρασιτικού μοντέλου καπιταλισμού.
• ·        
• ·         Κι όταν η Ελλάδα πετάχτηκε εκτός αγορών δανεισμού αντί να συμβάλει στο να βρεθεί η καλύτερη δυνατή εφικτή λύση εντός Ευρωζώνης πρόβαλε την ανέφικτη ψευδο-λύση  του δανεισμού από την Κίνα και τη Ρωσία ή υιοθετούσε τυχοδιωκτικά συνθήματα για μονομερή στάση πληρωμών σε τυφλή ρήξη με την Ευρωζώνη και έξοδο απ’ αυτήν ή επαναλάμβανε την πολιτική μεταφυσική για μια γενική και απροσδιόριστη “άλλη” πολιτική, σε μια “άλλη” Ευρώπη, σ’ “άλλο” κόσμο, αλλά μέχρι τότε βέβαια όπως έλεγε και ο Κέυνς θα είμαστε “νεκροί”. Οι πτέρυγές της που ψήφισαν την είσοδο στην ΕΟΚ, τη συμφωνία του Μάαστριχτ για το κοινό νόμισμα και θέλουν επιδοτήσεις, διαρθρωτικά προγράμματα, ευρώ, ευρωομόλογο, δανειστή έκτακτης ανάγκης την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και διάσωση από τους εταίρους τα εμφανίζουν όλα αυτά σαν δωρεάν γεύμα δίχως προϋποθέσεις! Σκέτος παραλογισμός. Ξεχνούν ότι το ευρώ είναι συμπύκνωση συσχετισμών.
• ·         Υπερασπίζεται τα δικαιώματα των πολιτών, των υπαλλήλων ή των φοιτητών -σωστό- αλλά υποβαθμίζει τις υποχρεώσεις. Μιλά με όρους διανομής και σπάνια παραγωγής νέου κοινωνικού πλούτου. Προβάλλει ένα “ελκυστικό” μοντέλο αναδιανομής αποσυνδεδεμένο επ’ αόριστο από κάθε έννοια παραγωγής, παραγωγικότητας, αποδοτικότητας, μοντέλο εκ των πραγμάτων μη βιώσιμο μια και στηρίζεται στην υπόθεση ενός απεριόριστου δανεισμού. Αποστρέφεται σαν νεοφιλευθερισμό(!) κάθε αλλαγή που αυξάνει την απόδοση του δημόσιου τομέα, εξασφαλίζει για κάθε ευρώ του Έλληνα φορολογούμενου τη μέγιστη δυνατή κοινωνική αξία και μπορεί να ξανακάνει στην πορεία τον δημόσιο υπάλληλο υπερήφανο για τη δουλειά και την αμοιβή του. Αναπαράγει τις χειρότερες παραδόσεις του λαϊκίστικου δικομματισμού με το να χαϊδεύει αυτιά, να λέει στον καθένα ό,τι θέλει να ακούσει, να παραβλέπει με αμφίσημο λόγο την προγραμματική βάση των κοινωνικών συμμαχιών.

Μίμης Ανδρουλάκης