του Θοδωρή Γεωργακόπουλου
Ο Γιώργος ο Μπαμπινιώτης είναι ακριβώς το πράγμα που χρειάζεται αυτή τη στιγμή ο τόπος. Είναι ό,τι πρέπει. Ήρθε κι έδεσε. Σ’ αυτό τον ...
ιδιότυπο κι υπόγειο εμφύλιο ιδεών που ζούμε τα τελευταία δύο χρόνια, το σημαντικότερο πρόβλημα ήταν το εξής: Δεν ξέρουμε ποια είναι τα στρατόπεδα. Είναι λίγο μπουρδουκλωμένα. Δε μπορούμε να τα διακρίνουμε.
Είμαστε στο δρόμο και στα σπίτια και στις δουλειές και στα ίντερνετς και διαμαρτυρόμαστε μαζί με άλλους και ξαφνικά κοιτάμε και συνειδητοποιούμε ότι οι άλλοι δε διαμαρτύρονται για τα ίδια πράγματα. Διαμαρτύρονται για τα αντίθετα. Ο καθένας για τα δικά του. Και κανείς δεν είναι απολύτως σίγουρος πόσοι συμμετέχουν σ’ αυτό τον πόλεμο. Είναι δύο τα στρατόπεδα; Είναι δέκα; Είναι δέκα εκατομμύρια;
Γι’ αυτό είναι πολύτιμη η συνεισφορά του Γιώργου Μπαμπινιώτη, γιατί ήρθε σαν την άνοιξη, μες την άνοιξη, και ενσάρκωσε ιδανικά το ένα και σημαντικότερο στρατόπεδο, το μεγάλο εχθρό αυτής εδώ της κοινωνίας, και τον ενσαρκώνει ιδανικά.
Ο Γιώργης ο Μπαμπινιώτης, ο (αυτο)προβεβλημένος καθηγητής/πρύτανης/λεξικάρχης, όπως ξέρεις με το που έγινε Υπουργός Παιδείας έδωσε τα διαπιστευτήριά του στους παπάδες υπενθυμίζοντας την ιδεολογική του τοποθέτηση στα άκρα της ακραίας συντήρησης, κι εδώ κανένα πρόβλημα, θεμιτό και στα πλαίσια της πολιτικής, και αμέσως μετά πήγε να ακυρώσει τον ψηφισμένο νόμο του κράτους για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της συντεχνίας από την οποία προέρχεται.
Είναι σαν το φιάσκο της απελευθέρωσης των ταξί. Αν ήταν αρμόδιος υπουργός ο Θύμιος Λυμπερόπουλος.
Αυτή η συμπεριφορά, η τόσο τέλεια απροκάλυπτη και χύμα, βάζει το Γιώργη το Μπαμπινιώτη (ο οποίος σύμφωνα μ’ αυτό δε δικαιούται να διοριστεί υπουργός -πόσο ταιριαστό) μπροστάρη στη στρατιά των Ελλήνων που έφεραν αυτή τη χώρα στο σημείο που βρίσκεται τώρα. Είναι τόσο εύληπτος και ατόφιος. Είναι υπέροχος.
Οι Μπαμπινιώτηδες είναι που έθρεψαν το τέρας των μικροσυμφερόντων, αυτοί είναι οι εκφραστές της μενταλιτέ του κεκτημένου, της χειραφέτησης της καταλήστευσης του δημόσιου χρήματος από όποιον προτίθεται να το κάνει, τους Λυμπερόπουλους και τους Φωτόπουλους και το κουκλοθέατρο των πολιτικών που παίζει μ’ αυτούς και παίζεται από αυτούς.
Είναι όλοι εκεί έξω και έχουν πρόσωπο αλλά κανένας δεν είναι τόσο γλαφυρός και ξεκάθαρος όσο ο Γιώργος ο Μπαμπινιώτης. Πόσο καιρό είναι υπουργός; Μέρες. Δυο πράγματα έκανε: Ευλόγησε τα ράσα και έσπευσε να προστατεύσει τη συντεχνία. Πόσο καθαρό. Πόσο πιο ανάγλυφο θα μπορούσε να είναι.
Είναι ίνδαλμα. Γεννημένος παιδαγωγός.
Είναι καλό να εμφανίζονται οι Μπαμπινιώτηδες. Είναι χρήσιμο. Τους βλέπει ο μπερδεμένος πολίτης, ο αναποφάσιστος ψηφοφόρος, και δεν καταλαβαίνει περισσότερα πράγματα για το ποιον πρέπει να ψηφίσει και τι πρέπει να γίνει, αλλά τουλάχιστον σχηματοποιεί λίγο καλύτερα το τί πήγε στραβά, καταλαβαίνει καλύτερα πού είναι το λάθος.
Κι αυτό είναι μια αρχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου