Τους βλέπω κάθε βράδυ, να σχηματίζουν ουρές, διπλοπαρκάροντας στο Μοναστηράκι, στο Σύνταγμα και σε άλλα σημεία της πόλης.
Η αλήθεια είναι οτι η κρίση έχει αναγκάσει τους ...
περισσότερους ταξιτζήδες να είναι ευγενείς και εξυπηρετικοί μέχρις υπερβολής, σχεδόν παρακαλάνε εκεί που άλλοτε έφτυναν.
Η προσπάθεια για διπλοκούρσα και το "σούρσιμο" στη δεξιά λωρίδα έχουν υποχωρήσει σημαντικά - μαζί και το θράσος, που κάποτε χαρακτήριζε πολλούς. Ωστόσο, στην κατάληψη του δημόσιου χώρου εξακολουθεί και φαίνεται η τριτοκοσμική τους επαγγελματική αγωγή.
Τον θεωρούν δικό τους, δικαίωμα τους - κι ας δυσκολεύουν τρομερά την κίνηση των υπολοίπων.
Έχοντας αποδεχτεί ή διεκδικήσει, την αλματώδη αύξηση των κομίστρων τους επί Νέας Δημοκρατίας (χωρίς όμως να τεθούν αυστηρά κριτήρια που θα ξεκαθαρίσουν τον κλάδο και θα αφήσουν μόνον τους εκπαιδευμένους επαγγελματίες, όπως σε κάθε άλλη δυτική πρωτεύουσα), οι ταξιτζήδες έπεσαν, όπως και οι περισσότεροι, στην παγίδα της “αμέριμνης χώρας”. Όταν οι μισθοί μειώνονται δραματικά και η διαδρομή από το κέντρο της Αθήνας προς την Αγία Παρασκευή ή τον Πειραιά φτάνει τα 10 ευρώ, είναι φυσικό να μην υπάρχει δουλειά για όλους.
Με το επιχείρημα αυτό, οι ταξιτζήδες και οι "διαπρεπείς" συνδικαλιστές τους πολέμησαν λυσσαλέα την κάθε προσπάθεια για άνοιγμα τους επαγγέλματος - περισσότερο από όλους, όσοι είχαν περισσότερες της μιάς αδειών, χρυσοπληρωμένες κάποτε. Μόνο που το πραγματικό άνοιγμα δεν θα αύξανε τον αριθμό των οχημάτων, σε κάθε περιοχή, ούτε θα μείωνε το συνολικό τζίρο - αυτό το εξασφαλίζει η κρίση.
Στην ουσία, το άνοιγμα θα εξοβέλιζε την ισχύ των ιδιοκτητών αδειών (αφού όλοι θα μπορούσαν να αποκτήσουν εύκολα ταξί) - και κυρίως θα αντικαθιστούσε σταδιακά τους περισσότερους ενοχλητικούς, βρώμικους, αγενείς, αντιεπαγγελματίες ιδιοκτήτες και οδηγούς (και ειδικά τους απατεώνες), με άλλους ιδιοκτήτες ή υπαλλήλους εταιρειών, που θα τους έπαιρναν τη δουλειά. Με μεγαλύτερο επαγγελματισμό, καθαριότητα, ευγένεια, τήρηση των κανόνων. Κι όσοι είναι ήδη έτσι (που είναι αρκετοί πια στις νεότερες γενιές), δεν θα είχαν τίποτα να φοβηθούν από τον ανταγωνισμό.
Εκεί λοιπόν που η χώρα συζητά επί δύο και πλέον χρόνια το πόση ολιγωρία έχει επιδειχθεί από τις κυβερνήσεις μέχρι τώρα, όσον αφορά τις διαρθρωτικές αλλαγές, εκεί που η ελληνική κοινωνία αρχίζει και συνειδητοποιεί οτι παίζουμε διαρκώς κατενάτσιο, κοροιδεύοντας τους κουτόφραγκους (και τους εαυτούς μας), παριστάνοντας οτι “ανοίγουμε τα επαγγέλματα”, εκεί έρχεται το τελειωτικό χτύπημα.
Ο αρμόδιος υπουργός, χαζογελώντας πονηρά σε τηλεοπτική εκπομπή, παραδέχεται οτι “οι ταξιτζήδες είχαν δίκιο που έκαναν τόσο σαματά”. Και εισάγει, με τη χαρακτηριστική άνεση ενός κορυφαίου εκπροσώπου του λαϊκισμού, ένα νομοσχέδιο στο υπουργικό συμβούλιο, που στην ουσία επιτρέπει τη συνέχιση της μαύρης αγοράς, με την πρόβλεψη οτι δήθεν το ζήτημα θα επανεξετάζεται κάθε δύο χρόνια:
Όποιος επιθυμεί να αποκτήσει ταξί, θα εξακολουθεί να πρέπει να καταβάλει ένα σεβαστό ποσό δεκάδων χιλιάδων ευρώ, στον “τυχερό” που την κατέχει - αντί ένα μικρό ποσό στον πραγματικό ιδιοκτήτη, το κράτος, όπως θα έπρεπε.
Και το χειρότερο δεν είναι οτι αυτό το προτείνει ένας ακροδεξιός υπουργός, που έχει ήδη γίνει δεκτός στις αγκάλες του (υποτιθέμενου μετριοπαθούς) κεντροδεξιού μεγάλου κόμματος. Είναι οτι συναινεί, χάριν της “κυβερνητικής και κοινωνικής συναίνεσης”, συνολικά η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός - πλην φυσικά του προηγούμενου υπουργού, που μόνος χωρίς καν τη συμπαράσταση του κόμματος του, αντιμάχεται το νομοσχέδιο.
Ανεξαρτήτως του τι ζήτησε ή ζητάει η τρόικα, η λεγόμενη απελευθέρωση των ταξί, αποτελεί ντροπή, για μια χώρα που εξακολουθεί να μην αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα των καιρών.
Πρώτον, διότι πρόκειται περί ενός απαράμιλλου ευφημισμού, ενδεικτικού του πολιτικού συστήματος, που εξακολουθεί και επιβιώνει - καμία απελευθέρωση δεν υπάρχει, όταν το επάγγελμα δεν ανοίγει σε νέα “μέλη” ή όταν διατηρείται η λογική της παραοικονομίας.
Δεύτερον, διότι είναι η τρίτη φορά που αποπειράται ελληνική κυβέρνηση να επιτύχει το ζητούμενο - και σκοντάφτει και πάλι στην υπηρέτηση της συντεχνιακής λογικής και του πελατειακού κράτους.
Και τρίτον, διότι ακόμα και από επίσημα χείλη στις Βρυξέλλες, η απάντηση στο σχετικό ερώτημα ήταν “ξέρετε στην Ελλάδα έχουν εκλογές σύντομα”...
Το ακόμα χειρότερο είναι οτι στο μυαλό πολλών, αυτή ήταν η ενδεδειγμένη λύση, για ένα κλάδο που νοσεί: Να βρεθεί μια “συμβιβαστική” λύση, να μην επιβληθούν οι “ταλιμπάν” με τις εμμονές τους, όπως ο Ραγκούσης, να μη χάσουν οι άνθρωποι τις δουλίτσες τους, να τα βρούμε τέλος πάντων. Όπως τα βρίσκαμε τόσα χρόνια - και μια ωραία πρωία καταλάβαμε οτι είχαμε χρεοκοπήσει.
Update: "Ο πρόεδρος του Συλλόγου, σε μακροσκελή δήλωσή του, υπογραμμίζει ότι οι σχετικές «ενδοκυβερνητικές διχογνωμίες που ανέκυψαν δικαίωσαν δυστυχώς την από καιρό βεβαιότητά μας πως οι κατά καιρούς προωθούμενες 'μεταρρυθμίσεις' δεν αποτελούν στο σύνολό τους επιταγές των δανειστών μας και της Τρόικα, όπως εντέχνως επιχειρείται διαρκώς να παρουσιαστεί».
Την τελευταία διετία, επισημαίνει ο Αδαμόπουλος, διάφοροι επαγγελματικοί κλάδοι (μεταξύ αυτών και οι δικηγόροι) έχουν στοχοποιηθεί ως προνομιούχοι «κλειστού» δήθεν επαγγέλματος."
Θαυμάστε και τους δικηγόρους του ΔΣΑ, εδώ...
Η φωτό από τον "Ταξιτζή" του Martin Scorcese είναι από το www.themovingarts.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com
To post συνοδεύεται από το "I Put A Spell On You", στη διασκευή του Βρετανού Bryan Ferry - και με εξαιρετικό videoclip.
1 σχόλιο :
πολύ καλή άποψη και τεκμηριωμένη.
Πάντως από τον τίτλο περίμενα κάτι άλλο.
Δεν πειράζει. Και με τους ταρίφες πάλι αποζημιώθηκα.
Δημοσίευση σχολίου