Για τις επερχόμενες εκλογές έχουν γραφτεί και αναμένεται να γραφτούν πολλά.
Ότι σημαίνουν το τέλος του δικομματικού πολιτικού συτήματος της μεταπολίτευσης, ότι είναι ...
απαρχή και στην Ελλάδα, των κυβερνητικών συνεργασιών (εφόσον η εκλογική αδυναμία της Νέας Δημοκρατίας ,οι συνέπειες της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης και το ηγετικό έλλειμμα του Αντ.Σαμαρά θα επιφέρουν ένα μετεκλογικό σχήμα ενός "μεγάλου συνασπισμού" που θα κληθεί να συγκρατήσει την Ελλάδα στο Ευρώ και την Ευρώπη) ,οτι θα είναι η ευκαιρία για τον κυρίαρχο λαό να καταδικάσει κόμματα και πολιτικούς για την κακή οικονομική τους κατάσταση, οτι θα είναι η μεγάλη (και ταυτόχρονα νομοτελειακά χαμένη) ευκαιρία της Αριστεράς.
Αυτά μέχρι τώρα ήταν -σε σημαντικό βαθμό αναμενόμενα εδώ και τουλάχιστον έναν χρόνο τώρα. Το νέο -και πιο ανησυχητικό- φαινόμενο που προκύπτει τον τελευταίο μήνα, είναι η είσοδος στη δημόσια συζήτηση του Πάνου Καμμένου ,των "Ανεξάρτητων Ελλήνων" και της επιρροής του σε ένα σηματικό μέρος της κοινής γνώμης στις δημοσκοπήσεις.
Ο Πάνος Καμμένος ήταν ένας μεσαίου βεληνεκούς βουλευτής της Β'Αθήνας της Νέας Δημοκρατίας, υφυπουργός στο υπουργείο Ναυτιλίας επί Καραμανλή. Ανήκε στη λεγόμενη "Λαϊκή Δεξιά", χωρίς ωστόσο να προκαλεί ποτέ ιδιαίτερα προβλήματα πειθαρχίας στις εκάστοτε ηγεσίες της ΝΔ με την στάση του.
Αυτό που ίσως τον ξεχώριζε απο παλιά ήταν η έμφαση στη συνωμοσιολογική ερμηνεία της πολιτικής -ιδιαίτερα όταν αυτή αναφερόταν στην κάλυψη της 17Ν ή τις αιτίες των θερινών πυρκαγιών στα νησιά ή τα περιαστικά δάση.
Εκεί που ο Καμμένος στην κυριολεξία ξεπέρασε τα όρια της γραφικότητας, ήταν στις συζητήσεις του πρώτου Μνημονίου και στην σύναψη της δανειακής σύμβασης με την Τρόικα.
Περνώντας από την σφαίρα της πολιτικής καταγγελίας, στην έμπρακτη κοινοβουλευτική διαμαρτυρία (κάτι πρωτοφανές για βουλευτή του Αστικού χώρου) ο Καμμένος ήταν όχι μόνο από τους σφοδρότερους αντιμνημονιακούς επικριτές (ακολουθώντας την τότε κομματική γραμμή Σαμαρά) αλλά ,κάνοντας ένα βήμα παραπάνω, έβλεπε σχέσεις συνεργασίας μεταξύ μελών της κυβέρνησης ή του οικογενειακού περιβάλλοντος του τότε πρωθυπουργού με ξένα εξωθεσμικά κέντρα, φτάνοντας στο σημείο να ανιχνεύει τις αιτίες της κρίσης στο καπιταλιστικό σύστημα.
Μάλιστα η ηγεσία Σαμαρά, επιβραυεύοντας τις απόψεις του, τον έστειλε να αναλάβει την προεκλογική εκστρατεία των Αυτοδιοικητικών εκλογών στα νησιά του Αιγαίου, όπου υποστήριξε -ανεπιτυχώς-τον υποψήφιο του ΚΚΕ στην Ικαρία, θεωρώντας οτι μπορεί να έχει ερείσματα και στην Αριστερά. Όταν όμως η πολιτική γραμμή Σαμαρά άλλαξε, με τη συμμετοχή στην κυβέρνηση Παπαδήμου, και από επικριτική στο Μνημόνιο 1, έγινε υπερασπιστική του Μνημονίου 2, ο Καμμένος βρέθηκε αρχικά εκτός ΚΟ της ΝΔ, αλλά όχι εκτός κόμματος και εντέλει διεγράφη απο τη ΝΔ, μαζί με τους υπόλοιπους "21" του Μνημονίου 2.
Η πολιτική στάση και η κοινοβουλευτική πολιτεία του Καμμένου, συνδέεται με την σχέση των ψηφοφόρων του στη Β'Αθηνών. Αν και σχετικά εύπορος ,ανέκαθεν επεδίωκε να εκφράσει λαϊκά στρώματα "ανθρώπους του μόχθου και του μεροκάματου, με πίστη στην ορθοδοξία και την Ελλάδα" όπως έλεγε σε ένα παλιό του προεκλογικό φυλλάδιο.
Η αντιμνημονιακή ρητορική ,ο αντιελιτίστικος λόγος του και το λαϊκίστικο προφίλ του, τον έκαναν ιδιαίτερα συμπαθή σε ένα ακροατήριο της Δεξιάς, ήδη ριζοσπαστικοποιημένο σε μια επιλογή της "κινηματικής επιστροφής στις ιδεολογικές ρίζες" από την εσωκομματική επικράτηση Σαμαρά.
Η διαχείριση αυτού του πολύ επικίνδυνου κράματος πολιτικού ανορθολογισμού, λαϊκίστικου αντιελιτισμού και αντικαπιταλιστικής συνωμοσιολογίας απο την ηγεσία της ΝΔ ήταν επιεικώς ερασιτεχνική.
Αντί ευθέως να δείξει πυγμή και να τον απομονώσει, η ηγεσία Σαμαρά του έδωσε "αέρα" κάνοντάς τον προνομιακό συζητητη τόσο με την Αριστερά, όσο και με την Ακροδεξιά, ενώ με την ιδιαίτερη μεταχείρηση που του επιφύλαξε στην περίπτωση της καταψήφισης της κυβέρνησης Παπαδήμου, δημιούργησε εντυπώσεις επιστροφής του, σε ένα επαμφοτερίζον κομμάτι "μαχητικών" νεολαίων -τύπου Χατζή ή συνδικαλιστοπατέρων τύπου Μανώλη της Σαμαρικής ΝΔ που υποστήριζαν τη "σκληρή γραμμή" του και δεν τους άρεσε η μνημονιακή "κωλοτούμπα" της ηγεσίας.
Με τη επιλογή της απόφασης για το Μνημόνιο 2 με μια ακόμα πράξη αρχηγισμού, και των μαζικών διαγραφών στους διαφωνούντες βουλευτές για ένα τόσο θεμελιακό πολιτικό θέμα, του έδωσε μια σχεδόν έτοιμη κοινοβουλευτική ομάδα, εξασφαλίζονάς της εκ των προτέρων και μια "αντιμνημονιακή" ομοιογένεια. Έχοντας διαύλους με τα ΜΜΕ, έχοντας έτοιμους βουλευτές, μα -κυρίως έχοντας μια πολύ επικίνδυνη "ιδεολογία", ο Καμμένος ήταν έτοιμος να δράσει πλέον "ανεξάρτητα". Και το έκανε...
Ο τρόπος δε, που προσέγγισε το επίδοξο κομματικό κοινό που ήθελε να απευθυνθεί ήταν ομολογουμένως, αποκαλυπτικά καινοτόμος· έχοντας καταλάβει οτι το διαδίκτυο ,ως εναλλακτικό μέσο είναι ο προνομιακός χώρος έκφρασης του πολιτικού εξτρεμισμού Αριστερού και Δεξιού, χωρίς την προϋπόθεση ιδιαίτερων οικονομικών πόρων, βρήκε τον εύκολο και σχετικά ανέξοδο χώρο διάδοσης των απόψεών του, ιδιαίτερα στο Facebook και τα διαδικτυακά fora.
Εγινε έτσι, ο πιο δημοφιλής έλληνας πολιτικός στο facebook, με χιλιάδες "like" και "κοινοποιήσεις" στα κατα καιρούς ανορθόγραφα μηνύματά του ,σπάζοντας ιεραρχικές δομές και την μεσολάβηση της αντιπροσωπευτικότητας ενός "τυπικού" πολιτικού κόμματος.
Ετσι, είτε απο χαβαλέ, είτε απο απογοήτευση ,είτε απο εμπιστοσύνη βρέθηκαν χιλιάδες χρήστες του Facebook, να ψηφίζουν πολλαπλώς τον Τέρενς Κουικ, τον Τραγκα ,τον Μήτρογλου ή την Τζούλια Αλεξανδράτου για εκπρόσωπο τύπου, σε μια καθαρά ψευδοαμεσοδημοκρατική διαδικασία. Και εντέλει έγινε οΚουίκ...
Πέρα απο τα σημεία των καιρών, τα φαινόμενα τυφλής αποδοκιμασίας του κονορτοποιημένου πολιτικού συστήματος μιας χώρας που έχει υποστεί μια τόσο μεγάλη δημοσιονομική μεταβολή, οι Ανεξάρτητοι Ελληνες είναι κάτι πολύ πιο επικίνδυνο, τόσο για τη Δημοκρατία, όσο και για τον δημόσιο λόγο.
Το κόμμα του Καμμένου επί της ουσίας είναι μια νέα έκφραση της Ελληνικής Ακροδεξιάς. Δεν είναι ούτε τα φιλομοναρχικά ή χουντικά κατάλοιπα, δεν είναι ούτε η ευρωπαϊκή θεσμικά συγκλίνουσα Ακροδεξιά του Βορίδη ή η τηλεορθόδοξη Ακροδεξιά του Καρατζαφέρη.
Η Ακροδεξιά του Καμμένου μέσα στον λαϊκίστικο συγκρητισμό της, προβάλει μια άλλη οπτική και εξήγηση της πραγματικότητας. Δεν επιδιώκει να δώσει τις δικές του "λύσεις" -όπως κάνει πχ ο Καζάκης, διοτι με τον Ανορθολογισμό του ξεπερνά την ίδια την ύπαρξη του προβλήματος της κρίσης.
Η μεταφορά της επίλυσης του πολιτικού προβλήματος της χώρας απο τη σφαίρα της πολιτικής, στη θεία μεσιτεία της Παναγίας αποτελεί την πεμπτουσία της επαναμάγευσης της πολιτικής, ενώ η έντονη επίκληση της ιστορικής μνήμης και των συμβόλων, σε ένα σχήμα πατριδοκαπηλίας και προγονοπληξίας "απο το χθές στο σήμερα για το αύριο" είναι παραπάνω απο εμφανής -το Δίστομο, οι γερμανικές αποζημιώσεις, η προδοσία, τα δάνεια κλπ
Η ψήφος των "Ανεξάρτητων Ελλήνων" -υπονοώντας μισαλλόδοξα το όνομα του κόμματος, πως όλοι οι άλλοι που δεν το υποστηρίζουν, είναι "Εξαρτημένοι"- δεν βοηθάει στην αντιμετώπιση της κρίσης,οχι μόνο γιατί είναι μια βαθύτατα εσωστρεφής επιλογή. Ουσιαστικά είναι επιλογή άρνησης της πραγματικότητας και άκριτης επιλογής μιας άλλης.
Ποια είναι όμως θα πρέπει να είναι η απάντηση στο φαινόμενο Καμμένου; Η πλήρης αδιαφορία και ο χλευασμός του γραφικού ή η πολιτική αντιπαράθεση με το "τέρας" αυτού του είδους του συνωμοσιολαγνικού εθνολαϊκισμού;
Ο Πιέρ Πουζάντ -πατέρας του Γαλλικού Εθνοσυνδικαλισμού, είχε πεί, μάλλον προβοκατόρικα, για το -πουλέν του- Ζαν Μαρι Λε Πεν πως "το χειρότερο που μπορούν να του κάνουν οι αντίπαλοί του ,είναι να μη μιλάνε καν γι αυτόν".
Προσωπικά είμαι κατά αυτής της προσέγγισης της πολιτικής απέναντι στις "θεωρίες" του Ανορθολογισμού. Χρειάζεται άμεση αντιπαράθεση στην ανοησία της συνωμοσιολογίας, στην αγνοια της πολιτικής πραγματικότητας και την ημιμάθεια της πατριδοκαπηλείας με ορθολογικά επιχειρήματα, με αποστομωτικό ρεαλισμό, με την έκθεση των πραγματικών γεγονότων.
Το παράλογο κερδίζεται μόνο μεσα από τον διάλογο. Για να μη χρειαστεί η δημοκρατία μας να ζήσει τα αποτελέσματα του τέλους μιας Βαϊμάρης...
Αυτό που ίσως τον ξεχώριζε απο παλιά ήταν η έμφαση στη συνωμοσιολογική ερμηνεία της πολιτικής -ιδιαίτερα όταν αυτή αναφερόταν στην κάλυψη της 17Ν ή τις αιτίες των θερινών πυρκαγιών στα νησιά ή τα περιαστικά δάση.
Εκεί που ο Καμμένος στην κυριολεξία ξεπέρασε τα όρια της γραφικότητας, ήταν στις συζητήσεις του πρώτου Μνημονίου και στην σύναψη της δανειακής σύμβασης με την Τρόικα.
Περνώντας από την σφαίρα της πολιτικής καταγγελίας, στην έμπρακτη κοινοβουλευτική διαμαρτυρία (κάτι πρωτοφανές για βουλευτή του Αστικού χώρου) ο Καμμένος ήταν όχι μόνο από τους σφοδρότερους αντιμνημονιακούς επικριτές (ακολουθώντας την τότε κομματική γραμμή Σαμαρά) αλλά ,κάνοντας ένα βήμα παραπάνω, έβλεπε σχέσεις συνεργασίας μεταξύ μελών της κυβέρνησης ή του οικογενειακού περιβάλλοντος του τότε πρωθυπουργού με ξένα εξωθεσμικά κέντρα, φτάνοντας στο σημείο να ανιχνεύει τις αιτίες της κρίσης στο καπιταλιστικό σύστημα.
Μάλιστα η ηγεσία Σαμαρά, επιβραυεύοντας τις απόψεις του, τον έστειλε να αναλάβει την προεκλογική εκστρατεία των Αυτοδιοικητικών εκλογών στα νησιά του Αιγαίου, όπου υποστήριξε -ανεπιτυχώς-τον υποψήφιο του ΚΚΕ στην Ικαρία, θεωρώντας οτι μπορεί να έχει ερείσματα και στην Αριστερά. Όταν όμως η πολιτική γραμμή Σαμαρά άλλαξε, με τη συμμετοχή στην κυβέρνηση Παπαδήμου, και από επικριτική στο Μνημόνιο 1, έγινε υπερασπιστική του Μνημονίου 2, ο Καμμένος βρέθηκε αρχικά εκτός ΚΟ της ΝΔ, αλλά όχι εκτός κόμματος και εντέλει διεγράφη απο τη ΝΔ, μαζί με τους υπόλοιπους "21" του Μνημονίου 2.
Η πολιτική στάση και η κοινοβουλευτική πολιτεία του Καμμένου, συνδέεται με την σχέση των ψηφοφόρων του στη Β'Αθηνών. Αν και σχετικά εύπορος ,ανέκαθεν επεδίωκε να εκφράσει λαϊκά στρώματα "ανθρώπους του μόχθου και του μεροκάματου, με πίστη στην ορθοδοξία και την Ελλάδα" όπως έλεγε σε ένα παλιό του προεκλογικό φυλλάδιο.
Η αντιμνημονιακή ρητορική ,ο αντιελιτίστικος λόγος του και το λαϊκίστικο προφίλ του, τον έκαναν ιδιαίτερα συμπαθή σε ένα ακροατήριο της Δεξιάς, ήδη ριζοσπαστικοποιημένο σε μια επιλογή της "κινηματικής επιστροφής στις ιδεολογικές ρίζες" από την εσωκομματική επικράτηση Σαμαρά.
Η διαχείριση αυτού του πολύ επικίνδυνου κράματος πολιτικού ανορθολογισμού, λαϊκίστικου αντιελιτισμού και αντικαπιταλιστικής συνωμοσιολογίας απο την ηγεσία της ΝΔ ήταν επιεικώς ερασιτεχνική.
Αντί ευθέως να δείξει πυγμή και να τον απομονώσει, η ηγεσία Σαμαρά του έδωσε "αέρα" κάνοντάς τον προνομιακό συζητητη τόσο με την Αριστερά, όσο και με την Ακροδεξιά, ενώ με την ιδιαίτερη μεταχείρηση που του επιφύλαξε στην περίπτωση της καταψήφισης της κυβέρνησης Παπαδήμου, δημιούργησε εντυπώσεις επιστροφής του, σε ένα επαμφοτερίζον κομμάτι "μαχητικών" νεολαίων -τύπου Χατζή ή συνδικαλιστοπατέρων τύπου Μανώλη της Σαμαρικής ΝΔ που υποστήριζαν τη "σκληρή γραμμή" του και δεν τους άρεσε η μνημονιακή "κωλοτούμπα" της ηγεσίας.
Με τη επιλογή της απόφασης για το Μνημόνιο 2 με μια ακόμα πράξη αρχηγισμού, και των μαζικών διαγραφών στους διαφωνούντες βουλευτές για ένα τόσο θεμελιακό πολιτικό θέμα, του έδωσε μια σχεδόν έτοιμη κοινοβουλευτική ομάδα, εξασφαλίζονάς της εκ των προτέρων και μια "αντιμνημονιακή" ομοιογένεια. Έχοντας διαύλους με τα ΜΜΕ, έχοντας έτοιμους βουλευτές, μα -κυρίως έχοντας μια πολύ επικίνδυνη "ιδεολογία", ο Καμμένος ήταν έτοιμος να δράσει πλέον "ανεξάρτητα". Και το έκανε...
Ο τρόπος δε, που προσέγγισε το επίδοξο κομματικό κοινό που ήθελε να απευθυνθεί ήταν ομολογουμένως, αποκαλυπτικά καινοτόμος· έχοντας καταλάβει οτι το διαδίκτυο ,ως εναλλακτικό μέσο είναι ο προνομιακός χώρος έκφρασης του πολιτικού εξτρεμισμού Αριστερού και Δεξιού, χωρίς την προϋπόθεση ιδιαίτερων οικονομικών πόρων, βρήκε τον εύκολο και σχετικά ανέξοδο χώρο διάδοσης των απόψεών του, ιδιαίτερα στο Facebook και τα διαδικτυακά fora.
Εγινε έτσι, ο πιο δημοφιλής έλληνας πολιτικός στο facebook, με χιλιάδες "like" και "κοινοποιήσεις" στα κατα καιρούς ανορθόγραφα μηνύματά του ,σπάζοντας ιεραρχικές δομές και την μεσολάβηση της αντιπροσωπευτικότητας ενός "τυπικού" πολιτικού κόμματος.
Ετσι, είτε απο χαβαλέ, είτε απο απογοήτευση ,είτε απο εμπιστοσύνη βρέθηκαν χιλιάδες χρήστες του Facebook, να ψηφίζουν πολλαπλώς τον Τέρενς Κουικ, τον Τραγκα ,τον Μήτρογλου ή την Τζούλια Αλεξανδράτου για εκπρόσωπο τύπου, σε μια καθαρά ψευδοαμεσοδημοκρατική διαδικασία. Και εντέλει έγινε οΚουίκ...
Πέρα απο τα σημεία των καιρών, τα φαινόμενα τυφλής αποδοκιμασίας του κονορτοποιημένου πολιτικού συστήματος μιας χώρας που έχει υποστεί μια τόσο μεγάλη δημοσιονομική μεταβολή, οι Ανεξάρτητοι Ελληνες είναι κάτι πολύ πιο επικίνδυνο, τόσο για τη Δημοκρατία, όσο και για τον δημόσιο λόγο.
Το κόμμα του Καμμένου επί της ουσίας είναι μια νέα έκφραση της Ελληνικής Ακροδεξιάς. Δεν είναι ούτε τα φιλομοναρχικά ή χουντικά κατάλοιπα, δεν είναι ούτε η ευρωπαϊκή θεσμικά συγκλίνουσα Ακροδεξιά του Βορίδη ή η τηλεορθόδοξη Ακροδεξιά του Καρατζαφέρη.
Η Ακροδεξιά του Καμμένου μέσα στον λαϊκίστικο συγκρητισμό της, προβάλει μια άλλη οπτική και εξήγηση της πραγματικότητας. Δεν επιδιώκει να δώσει τις δικές του "λύσεις" -όπως κάνει πχ ο Καζάκης, διοτι με τον Ανορθολογισμό του ξεπερνά την ίδια την ύπαρξη του προβλήματος της κρίσης.
Η μεταφορά της επίλυσης του πολιτικού προβλήματος της χώρας απο τη σφαίρα της πολιτικής, στη θεία μεσιτεία της Παναγίας αποτελεί την πεμπτουσία της επαναμάγευσης της πολιτικής, ενώ η έντονη επίκληση της ιστορικής μνήμης και των συμβόλων, σε ένα σχήμα πατριδοκαπηλίας και προγονοπληξίας "απο το χθές στο σήμερα για το αύριο" είναι παραπάνω απο εμφανής -το Δίστομο, οι γερμανικές αποζημιώσεις, η προδοσία, τα δάνεια κλπ
Η ψήφος των "Ανεξάρτητων Ελλήνων" -υπονοώντας μισαλλόδοξα το όνομα του κόμματος, πως όλοι οι άλλοι που δεν το υποστηρίζουν, είναι "Εξαρτημένοι"- δεν βοηθάει στην αντιμετώπιση της κρίσης,οχι μόνο γιατί είναι μια βαθύτατα εσωστρεφής επιλογή. Ουσιαστικά είναι επιλογή άρνησης της πραγματικότητας και άκριτης επιλογής μιας άλλης.
Ποια είναι όμως θα πρέπει να είναι η απάντηση στο φαινόμενο Καμμένου; Η πλήρης αδιαφορία και ο χλευασμός του γραφικού ή η πολιτική αντιπαράθεση με το "τέρας" αυτού του είδους του συνωμοσιολαγνικού εθνολαϊκισμού;
Ο Πιέρ Πουζάντ -πατέρας του Γαλλικού Εθνοσυνδικαλισμού, είχε πεί, μάλλον προβοκατόρικα, για το -πουλέν του- Ζαν Μαρι Λε Πεν πως "το χειρότερο που μπορούν να του κάνουν οι αντίπαλοί του ,είναι να μη μιλάνε καν γι αυτόν".
Προσωπικά είμαι κατά αυτής της προσέγγισης της πολιτικής απέναντι στις "θεωρίες" του Ανορθολογισμού. Χρειάζεται άμεση αντιπαράθεση στην ανοησία της συνωμοσιολογίας, στην αγνοια της πολιτικής πραγματικότητας και την ημιμάθεια της πατριδοκαπηλείας με ορθολογικά επιχειρήματα, με αποστομωτικό ρεαλισμό, με την έκθεση των πραγματικών γεγονότων.
Το παράλογο κερδίζεται μόνο μεσα από τον διάλογο. Για να μη χρειαστεί η δημοκρατία μας να ζήσει τα αποτελέσματα του τέλους μιας Βαϊμάρης...
2 σχόλια :
Το εξωφυλλο απο ποια εφημεριδα ειναι??
Παρασκευή και 13 του Αιμίλιου Λιάτσου
Δημοσίευση σχολίου