Η φαιοκόκκινη στρατηγική

του Τάκη Μίχα στο protagon.gr

Όπως τονίζει η σύγχρονη εγκληματολογική θεωρία ο φόβος είναι ένας πολύ σημαντικός παράγων στην κυριαρχία του παραβατικού στοιχείου. Από την στιγμή που οι νομοταγείς πολίτες συνειδητοποιούν ότι ...

έχουν πλέον χάσει τον έλεγχο του περιβάλλοντος, ότι δεν μπορούν να προσμένουν στην βοήθεια των αρχών, αποσύρονται στον μικρό ιδιωτικό τους χώρο εγκαταλείποντας τον δημόσιο χώρο στην βουλιμία των αρπακτικών.

Το πρόβλημα λοιπόν με την μικροπαραβατικότητα - είτε πρόκειται για ένα μπαρ πού δεν τηρεί τις ώρες κοινής ησυχίας, είτε πρόκειται για χουλιγκάνους που καταλαμβάνουν ένα βαγόνι του ηλεκτρικού - είναι ότι εισάγουν ένα στοιχείο ανασφάλειας και απειλής στο περιβάλλον. Απ’ αυτή την σκοπιά ο στόχος της αποτελεσματικής αστυνόμευσης δεν είναι τόσο να συλλάβει τους παραβάτες όσο να ενθαρρύνει τους πολίτες να ξαναπάρουν τις ζωές τους στα χέρια τους.

Κάτι ανάλογο ισχύει με ... τις προπηλακισμούς, γιαουρτώματα, πολιτικών, πανεπιστημιακών, καλλιτεχνών κλπ πού προωθεί το φαιοκόκκινο μέτωπο. Στόχος αυτών των πρακτικών δεν είναι η τιμωρία των θυμάτων των επιθέσεων. Στόχος είναι η καλλιέργεια του φόβου ανάμεσα στις μάζες έτσι ώστε αυτές αύριο να δεχθούν αδιαμαρτύρητα την επικράτηση των φαιοκόκκινων. Η στρατηγική δεν είναι διαφορετική απ’ αυτή που ακολουθεί κάθε ανταρτικό: Mολις καταλαμβάνει ένα χωριό κρεμάει τον παπά και τον δήμαρχο για να εμπνεύσει τον φόβο στον πληθυσμό και να υπογραμμίσει με την πράξη του ότι «άλλαξαν τα αφεντικά».

Το τεράστιο λάθος πού κάνουν σήμερα οι αρχές είναι να πιστεύουν ότι ο στόχος της φαιοκόκινης στρατηγικής είναι τα προφανή θύματα (πχ. οι πολιτικοί) ή οι διάφορες εκδηλώσεις (π.χ. παρελάσεις) και να προσπαθούν να τις προστατέψουν μέσω της μαζικής αστυνόμευσης. Τεράστιο λάθος. Η μαζική παρουσία των αστυνομικών απλά επιβεβαιώνει στα μάτια του λαού την ισχύ των φαιοκόκκινων. Αντίθετα μία πραγματικά αποτελεσματική πολιτική θα στόχευε να ξαναδώσει τους δρόμους στους νομοταγείς πολίτες.

Αυτό σημαίνει πάνω απ όλα την ενεργοποίηση των πολιτών στην πάλη εναντίον των φαιοκόκκινων στρατών. Το πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί μόνο, ούτε κυρίως από την αστυνομία. Οι συνταγματικές πολιτικές δυνάμεις θα πρέπει να ενεργοποιήσουν τις μάζες στη βάση όχι του γελοίου συνθήματος «Υπέρ ή κατά του ευρώ» αλλά του πολύ πιο σοβαρού «υπέρ ή κατά του φασισμού».

Θα πρέπει, με άλλα λόγια, οι συνταγματικές δυνάμεις να καταγγείλουν τους σημερινούς ηγέτες του φαιοκόκκινου μετώπου ως τους ιδεολογικούς απογόνους της μεγαλύτερης βαρβαρότητας πού γνώρισε ο κόσμος: Κολύμα, «αποκουλακοποίηση», «εχθροί του λαού», «ψυχιατρικοί θάλαμοι αερίων», «στρατόπεδα ιδεολογικής επανεκπαίδευσης» κλπ. Το δίλημμα που θα πρέπει να τίθεται στον λαό δεν είναι ότι η επικράτηση των φαιοκόκκινων θα σημάνει την επιστροφή στην δραχμή αλλά ότι θα σημάνει τη μετατροπή της Ελλάδας από την μία άκρη μέχρι την άλλη σε ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης για τους «μη Έλληνες» - όπως χαρακτήρισε τους πολιτικούς του αντιπάλους ο Α.Τσίπρας.

Μόνο στην βάση μιας σωστής ανάγνωσης της φαιοκόκκινης στρατηγικής θα μπορέσουν οι συνταγματικές δυνάμεις να ελπίζουν ότι κάποια εκδοχή δημοκρατίας θα συνεχίσει να λειτουργεί στην Ελλάδα και στα επόμενα χρόνια. Αν όμως συνεχίσουν να την διαβάζουν με τον ίδιο λανθασμένο τρόπο όπως έκαναν μέχρι σήμερα, οι ελπίδες είναι πολύ μικρές.