Την ώρα που γράφονται τούτες οι γραμμές, η ψηφοφορία στη Βουλή δεν έχει ακόμη αρχίσει. Εν τούτοις, το πρώτο βήμα για την αναδιάταξη των πολιτικών δυνάμεων, επιτέλους, έχει γίνει, ανεξαρτήτως του ...
αποτελέσματός της, είτε την ώρα όπου εσείς διαβάζετε την εφημερίδα η δανειακή σύμβαση έχει υπερψηφισθεί (έστω και με 151 ψήφους) είτε ακόμη και αν έχει καταψηφισθεί.
Το βήμα που εννοώ είναι οι αθρόες - για τα δεδομένα στα οποία είχαμε συνηθίσει ως τώρα- αποσκιρτήσεις βουλευτών από την επίσημη γραμμή των κομμάτων.
Των κομμάτων, να διευκρινίσω, που είτε έχουν αστικές καταβολές (Ν.Δ.) είτε διαθέτουν ερείσματα στον αστικό κόσμο (ΠΑΣΟΚ), συμπεριλαμβανομένης και της ιδιότυπης περίπτωσης του ΛΑΟΣ. (Διότι η Αριστερά σε όλες τις παραλλαγές της, την παλαιοημερολογίτικη του ΚΚΕ, την κουτσαβάκικη του ΣΥΡΙΖΑ και την ξενέρωτη του Φώτη Κουβέλη, έχουν επιλέξει τον δρόμο προς τα σπήλαια, είτε εκ δόλου είτε λόγω καθαρής ανοησίας...)
Ποτέ άλλοτε το δίλημμα ενώπιον του οποίου βρέθηκαν οι βουλευτές δεν ήταν τόσο σαφές ούτε οι όροι του είχαν τεθεί ποτέ προηγουμένως με ανάλογη ωμότητα.
Επίσης, ποτέ στο παρελθόν η πίεση προς το πολιτικό σύστημα δεν ήταν τόσο ισχυρή - και η κοινωνική έξω από τη Βουλή χθες το βράδυ και η άλλη εκ μέρους των δανειστών της χώρας μας και των διεθνών ΜΜΕ.
Υπό τις συνθήκες αυτές, οι βουλευτές οι οποίοι χθες δεν συμμορφώθηκαν με την κομματική τάξη, ουσιαστικά, διέβησαν τον Ρουβίκωνά τους. Οι αυτομολήσεις τους προκάλεσαν ρήγματα στον φέροντα οργανισμό του κομματικού συστήματος, τα οποία δύσκολα φαντάζεται κανείς ότι θα μπορούσαν να διορθωθούν.
Απίθανο φαίνεται όλοι εκείνοι που πέρασαν από την άλλη πλευρά της κομματικής νομιμότητας να βρουν τον δρόμο της επιστροφής, λ.χ. έπειτα από ένα διάστημα «παραμονής στο ψυγείο». Ο,τι έγινε δεν ξεγίνεται πια.
Η ισχύς του διλήμματος επέφερε πλήγμα ανεπανόρθωτο στο μοντέλο του πολυσυλλεκτικού κόμματος, όπως το γνωρίζαμε ώς τώρα.
Θα ήταν υπερβολικό αν λέγαμε ότι εκδηλώθηκε το λεγόμενο οριζόντιο κόμμα, αφού και εκείνοι που είπαν το «ναι» και οι άλλοι που είπαν το «όχι» είναι κάθε άλλο παρά ομοιογενείς ομάδες.
Σίγουρα, όμως, εκδηλώθηκε η οριζόντια γραμμή, που διέτρεχε τα κόμματα αυτά και χώριζε τους εκσυγχρονιστές από τους λαϊκιστές. (Σ.τ.σ.: Οι δύο συγκεκριμένοι όροι δεν αποδίδουν με ακρίβεια την πραγματικότητα, χρησιμοποιούνται όμως για την οικονομία του λόγου και μόνον). Δεν υποστηρίζω ότι η γραμμή αυτή όπως εκδηλώθηκε θα είναι μόνιμη. Θα υποστεί και άλλες μεταβολές έως ότου πάρει την οριστική μορφή της. Τουλάχιστον όμως την είδαμε επιτέλους!
Η αφύσικη συνύπαρξη μέσα στον ίδιο κομματικό χώρο της Ελλάδας του πελατειασμού των σύγχρονων κοτσαμπάσηδων και της Ελλάδας που επιδιώκει την ευρωπαϊκή της ολοκλήρωση ήταν ώς τώρα εφικτή με συγκολλητική ουσία την εξουσία που εξασφάλιζε η πολυσυλλεκτικότητα.
Η τελευταία προέκυπτε χάρη στις κοινωνικές ισορροπίες, τις οποίες πετύχαινε μία άνοδος του βιοτικού επιπέδου βασισμένη στον συνεχή δανεισμό. Χωρίς την προοπτική της εξουσίας υπό τους όρους αυτούς, η παρά φύσιν (με την καλή έννοια πάντα...) συνύπαρξη Χατζηδάκηδων και Γιακουμάτων στο ίδιο κόμμα πώς μπορεί να είναι δυνατή;
Αυτό που προσπαθώ να περιγράψω παραπάνω ασφαλώς δεν είναι ευχάριστο - καμία μεταβολή του πολιτικού και κομματικού συστήματος δεν είναι ευχάριστη όταν έχει αργήσει υπερβολικά και εκβιάζεται από ανυπέρβλητες πιέσεις εξωτερικές και εσωτερικές.
Εστω και έτσι όμως, έπρεπε να γίνει, ώστε η χώρα να προχωρήσει από την ακινησία ενός κομματικού συστήματος που την είχε καταδικάσει σε στασιμότητα.
Δείτε, φέρ’ ειπείν, την τύχη που είχαν οι μέχρι τώρα -έξωθεν επιβεβλημένες- προσπάθειες της κυβέρνησης Παπανδρέου να περάσει μέτρα για την αντιμετώπιση της κρίσης.
Στη μεν Βουλή, η Κ.Ο. του κόμματος με γενναιότητα αξιοθαύμαστη και προσωπικό κόστος των βουλευτών περνούσαν τα μέτρα, οι δε υπουργοί μεριμνώντας για την επιβίωσή τους την επομένη ημέρα υπονόμευαν την εφαρμογή τους ή αδρανούσαν.
Ηταν μια κατάσταση που θύμιζε τη διαφορά των απλών στρατιωτών από τους στρατηγούς στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο («λιοντάρια οδηγούμενα από γαϊδάρους», όπως την είπε ένας ιστορικός, του οποίου το όνομα μου διαφεύγει): οι στρατιώτες «περνούσαν το παραπέτο» για να τους θερίζουν τα πολυβόλα από τα χαρακώματα των αντιπάλων, ενώ οι στρατηγοί παρακολουθούσαν την έκβαση της μάχης μέσα από την ασφάλεια ενός chateau ευρισκόμενου σε απόσταση 100 χιλιομέτρων από το μέτωπο.
Οι βουλευτές έτρωγαν το βρισίδι, τα γιαούρτια και το ξύλο, ενώ οι υπουργοί -οι περισσότεροι, όχι όλοι- φρόντιζαν το μέλλον τους. Δεν αμφιβάλλω καθόλου ότι το ίδιο θα συνέβαινε και με κυβέρνηση της Ν.Δ., με Παναγιωτόπουλους, Μαρκόπουλους και άλλους «φίλους του λαού» στις τάξεις της.
Ο κλονισμός που υπέστη χθες το σύστημα ήταν απαραίτητος για τη διαδικασία από την οποία θα γεννηθεί το καινούργιο, ώστε να ξεκουνηθούμε κάποτε από την πολιτική στασιμότητα. Δεν είναι ευχάριστο αυτό που μας περιμένει μπροστά, επιπλέον δε είναι και βεβαία η κατάληξη του.
Αυτό που είπε ο πρόεδρος της Ν.Δ. για τη στρατηγική επιλογή του υπέρ του «ναι», ότι δηλαδή μεταξύ της βεβαίας καταστροφής και της αβέβαιης σωτηρίας επιλέγει τη δεύτερη, ισχύει και για την αναδιαμόρφωση του κομματικού συστήματος. Θα ήταν ωραία αν ξυπνούσαμε μια ωραία πρωία και το στάρι είχε ξεχωρίσει από την ήρα.
Ομως στην πραγματική ζωή αυτά δεν συμβαίνουν. Οποιος νομίζει ότι κάτι τέτοιο είναι δυνατόν θυμίζει τον καταθλιπτικό, που κουκουλώνεται κάτω από τα σκεπάσματα ελπίζοντας ότι όταν ξυπνήσει τα προβλήματα του θα έχουν ως διά μαγείας περάσει...
Στέφανος Κασιμάτης // Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου