του Στέφανου Κώνστα
ABOUT LAST NIGHT: -Αισθάνομαι θαυμασμό και υπερηφάνεια για τους περίπου 25 Έλληνες Βουλευτές που κατάφεραν να αποδείξουν ότι έχουν ...
αρχίδια μικρότερα από σταφίδες με την στάση τους να “μην είναι στην αίθουσα την ώρα της ψηφοφορίας” ή να πουν απλά “παρών”, ώστε να μην ψηφίσουν υπέρ του μνημονίου αφενός, αλλά να μη θυμώσουν και τον αρχηγό του Κόμματος αφετέρου.
Φαντάζομαι πως θα πιστεύουν ότι οι ψηφοφόροι τους θα εκτιμήσουν αυτή τη γενναιότητα και την παρρησία τους, ως πολιτικών ανδρών…
-Αισθάνομαι θαυμασμό και υπερηφάνεια για τους συμπολίτες μου που αψήφισαν τα χημικά και τα δακρυγόνα των ΜΑΤ και πέτυχαν να λεηλατήσουν και να πυρπολήσουν το κρυσταλλάδικο KOSTA BODA και τον κινηματογράφο ATTIKON, καταφέρνοντας έτσι ένα καίριο χτύπημα κατά του παγκόσμιου Ιμπεριαλισμού και της διεθνούς Πλουτοκρατίας!
-Αισθάνομαι θαυμασμό και υπερηφάνεια για τους Έλληνες πολιτικούς, που ξόδεψαν εκατομμύρια ευρώ για να εξοπλίσουν την Βουλή των Ελλήνων με γυμναστήριο, σάουνα και τζακούζι, αλλά δεν την εξόπλισαν με ένα σύγχρονο σύστημα ψηφοφορίας, με αποτέλεσμα χθες να παρακολουθώ από την τηλεόραση το θλιβερό θέαμα ένας τελάλης να φωνάζει επί μιάμιση ώρα τα ονόματα βουλευτών, οι οποίοι γκάριζαν από τα έδρανα τους κάτι που του μουρμούραγε σε επανάληψη στο αυτί ένας άλλος τελάλης για να το επαναλάβει κι αυτός με τη σειρά του φωναχτά, και να κάθεται μετά επί μισή ώρα να υπολογίζει το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας παλεύοντας με χαρτί και μολύβι: “τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, πέντε το βρωμόξυλο (απ’ έξω…..)”
Εν κατακλείδι, η Ελλάδα χθες απέκτησε με την καταστροφή του KOSTA BODA τη δική της εκδοχή της Νύχτας των Κρυστάλλων…
Σε βερσιόν παρωδίας, βέβαια… Όπως μας αξίζει.
Αναγνώστης
(Ίσως αυτό που θα σχολιάσω “φανεί” μερικώς άσχετο, αλλά έχω την ανάγκη, & για μένα αποτελεί συμπλήρωμα στο post σου)
Ως αυτόπτης μάρτυρας και παραλίγο ξηλοδαρμένη στην προσπάθεια μου (μαζί με αρκετούς ακόμη) να αποτρέψουμε το “σπάσιμο” και εν συνεχεία το “κάψιμο” της Alpha στην Πεσμαζόγλου:
1) είναι οδυνηρό συναίσθημα να νοιώθεις ανεπαρκής και απροετοίμαστος να τα βάλεις με τους οργανωμένους για καταστροφή,
2) η “λαϊκή αγανάκτηση” είναι ταυτόχρονα και φοβισμένη (το συμπεραίνω από τη μη αντίδραση των ακόμη περισσότερων θεατών από εκείνους που προσπαθούσαν να το αποτρέψουν,
3) ακούς τέτοιες κατηγορίες από τους “φωτιά & καταστροφή” που ξαφνικά οι γύρω σου σε κοιτάζουν ως ταγματασφαλίτη….(πάντα χωρίς να συμμετέχουν/αποτρέπουν)
4) οι συνδικαλιστές ενθαρρύνουν το δικαίωμα στην “αγανάκτηση/καταστροφή” (αυτοί οι τελευταίοι υπάρχουν παντού και εμφανίζονται απρόσμενα χωρίς την συνδικαλιστική ταυτότητα)
5) κάθε “μορφή/σώμα” αποκατάστασης τάξης δεν σε ακούει…, σε καταδιώκει βλέποντας παράλληλα την καταστροφή
6) μόνο η πυροσβεστική και το ΕΚΑΒ έχουν ανοιχτά αυτιά και μάτια
7) η πραγματική θλίψη και ο θυμός είναι σιωπηλά, αμήχανα και -ανθρώπινο- όχι σε φύση & θέση για “σύρραξη”…. , αλλιώς, πάλι έλλειψη ηγετών διαπίστωσα εγώ ακόμη και μεταξύ εκείνων που αποφασίζουν να διαδηλώσουν για την κατάσταση (και υπήρχαν πολλές εκατοντάδες χιλιάδες, πίστεψέ με, οι οποίες όμως βουβά παρακολουθούσαν και ήλπιζαν να βρεθεί κάποιος να τις κάνει κάτι άλλο από απλό “όχλο” που νοιώθει ασφυκτικά αλλά δεν έχει τρόπο να το αλλάξει)….
Συγνώμη που μακρηγόρησα αλλά είναι οι συνθήκες και οι εμπειρίες μετά τα 40 που τις νοιώθω σαν ξαφνικό χαστούκι….
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου