Το αμέσως προσεχές διάστημα θα ολοκληρωθεί το μακροπρόθεσμο μέλλον της Ελλάδας. Το μέλλον αυτό είναι ήδη γνωστό, αν και οι περισσότεροι ακόμα δεν θέλουν να το ...
καταλάβουν. Και είναι γνωστό γιατί από δω και πέρα θα ισχύει ο βασικός κανόνας της οικονομίας: ζει κανείς ανάλογα με αυτά που παράγει. Αυτόν τον κανόνα τον παραβιάσαμε ασύστολα από το 1994 μέχρι σήμερα (αφού προηγουμένως είχαμε λοιδορήσει τον Μητσοτάκη με το περίφημο 0+0=14%).
Για παράδειγμα, κάθε χρόνο δίνονταν γενικές αυξήσεις και μάλιστα ”πάνω από τον πληθωρισμό”. Γιατί; Δίνονταν “ωριμάνσεις”. Γιατί; Αυξανόταν το παραγόμενο εθνικό προϊόν; Όχι. Μειωνόταν. Άρα όχι μόνο δεν έπρεπε να δίνονταν αυξήσεις και ωριμάνσεις, αλλά έπρεπε να γίνονταν μειώσεις. Η ίδια η έννοια του πληθωρισμού σημαίνει ουσιαστικά πως κυκλοφορεί παραπάνω χρήμα από όσο αναλογεί στο παραγόμενο εθνικό προϊόν. Πολύ περισσότερο όταν μειώνεται το εθνικό προϊόν και η κατανάλωση στρέφεται σε εισαγόμενα προϊόντα.
Ακούω συνέχεια νέους που μου λένε πως δεν είναι δυνατόν το 2012 να ζούμε όπως το 1980 – τόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε!… Και δεν καταλαβαίνουν πως το πέρασμα του χρόνου δεν γεννά περισσότερα χρήματα. Δεν καταλαβαίνουν καν από πού προέρχονται τα χρήματα. Δεν είναι το μάννα εξ ουρανού. Είναι η αμοιβή μας για τα προϊόντα που παράγουμε και τις υπηρεσίες που προσφέρουμε (πάντα ανταγωνιστικά με τους άλλους για τα ίδια προϊόντα και τις ίδιες υπηρεσίες).
Επομένως η παραγωγική μας δυνατότητα θα καθορίζει από δω και πέρα και το βιωτικό μας επίπεδο. Τι εννοούμε, όμως, λέγοντας βιωτικό επίπεδο;
Ποια είναι εκείνα τα στοιχεία που περιλαμβάνει το βιωτικό επίπεδο;
Η δυνατότητα να αγοράζουμε καινούριο κινητό κάθε τρεις και λίγο;
Να αγοράζουμε ρούχα πριν παλιώσουν;
Να αγοράζουμε καινούριο ψυγείο γιατί είναι πιο σύγχρονο από αυτό που έχουμε;
Να αλλάζουμε κάθε δυο χρόνια το αυτοκίνητό μας, παίρνοντας ένα μεγαλύτερο;
Να πηγαίνουμε σε in εστιατόρια που διακρίνονται για τα γκουρμέ φαγητά τους;
Να πηγαίνουμε στη Μύκονο για να βρεθούμε μαζί με τους “επώνυμους”;
Να κάνουμε μια κρουαζιέρα στην Καραϊβική;
Θυμάμαι πως, όταν δίδασκα στο Πανεπιστήμιο του Αιγαίου, είχα μάθει πως υπήρχε σοβαρό πρόβλημα έλλειψης κατοικιών για ενοικίαση από τις φοιτήτριές μας (που ήταν και η πλειοψηφία στα Παιδαγωγικά Τμήματα). Για την ακρίβεια υπήρχε έλλειψη από γκαρσονιέρες. Οι φοιτήτριές μας δεν μπορούσαν να ζήσουν δυο-τρεις μαζί, νοικιάζοντας από κοινού ένα μεγαλύτερο διαμέρισμα, γιατί δεν μπορούσαν να “συνεργαστούν”… Έτσι προτιμούσαν να νοικιάζουν με τον μήνα δωμάτιο σε ένα κεντρικό ξενοδοχείο της Ρόδου!…
Τελικά, τι είναι αυτό που φοβόμαστε περισσότερο; Το να δουλεύουμε παραγωγικά ή το να ξεχάσουμε μερικές από τις καταναλωτικές μας συνήθειες;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου