Η Ελλάδα αναγνώριζε de facto και όχι de jure το Ισραήλ, από της ιδρύσεώς του. Το αναγνώριζε δηλαδή ως υπαρκτή πραγματικότητα όχι όμως ως κράτος υπό την διεθνή νομική έννοια. Αυτό είχε ως συνέπεια η χώρα μας να έχει τοποθετήσει μόνο Γενικό Πρόξενο στα Ιεροσόλυμα, ο οποίος και ...
μας εκπροσωπούσε στο Ισραήλ.
Μετά την αναγνώρισή του Ισραήλ από την Ισπανία το 1986 ήμασταν η μόνη χώρα στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα που δεν το αναγνώριζε, την στιγμή που και Αραβικά Κράτη το είχαν αναγνωρίσει (Αίγυπτος και Ιορδανία).
Το 1987 ξεκίνησε η Ιntifada. Γεγονός που δυσχέραινε την οποιαδήποτε αναγνώριση. Το ΠΑΣΟΚ είχε χτίσει πολιτικές σχέσεις με την ΟΑΠ (Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης) και είχε παγώσει οποιαδήποτε προσπάθεια αναγνώρισης του Ισραήλ.
Η κατάσταση στη Μέση Ανατολή παρέμεινε τεταμένη και μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Στο υπουργείο εξωτερικών βρίσκονταν ο Αντώνης Σαμαράς και οι προτάσεις (και πιέσεις) για αναγνώριση συνεχίζονταν αδιάλειπτα από το 1986 (επί ΥΠΕΞ Κ. Παπούλια), παρά του ότι είχαν παγώσει! Οι επαφές μεταξύ των δύο χωρών διαβαθμίζονταν μυστικές.
Ο Σαμαράς απέφυγε οποιαδήποτε συζήτηση και απαντούσε πεισματικά ότι «η αναγνώριση ανεξαρτήτως του ορθού ή μη, έχρηζε πρωθυπουργικής συγκατάθεσης». Ως συνήθως τα δύσκολα τα παρέπεμπε σε … άλλους!
Ο Πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης εξέφρασε στην αρχή επιφυλάξεις φοβούμενος την αντίδραση των Αραβικών Κρατών με τα οποία η Ελλάδα διατηρεί παραδοσιακές φιλικές σχέσεις.
Ο Μητσοτάκης ανέθεσε τελικά, την ευθύνη της διαδικασίας της αναγνώρισης στον Πρέσβη ε.τ. Δημοσθένη Κωνσταντίνου, ενώ το έργο της ενημέρωσης των αραβικών πρεσβειών ανέλαβαν οι Πρέσβεις Π. Οικονόμου, Γενικός Γραμματέας στο ΥΠΕΞ, την εποχή εκείνη και ο Αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας Εμ. Μεγαλοκονόμος.
Στον Πρέσβη της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ), στην οποίαν είχαν δοθεί, από την Ελληνική Κυβέρνηση, διπλωματικά προνόμια από το 1981, εξηγήθηκαν δια μακρόν οι λόγοι για τους οποίους δεν μπορούσαμε πλέον να μην αναγνωρίσουμε το Ισραήλ.
Οι διαπραγματεύσεις διήρκεσαν περίπου δύο μήνες προκειμένου το Ισραήλ να συγκατατεθεί για το περιεχόμενο όλων των Δηλώσεων, δηλαδή τόσο της Κοινής όσο και των εθνικών των δύο Κρατών. [Συγκεκριμένα η ισραηλινή πλευρά ήταν απρόθυμη στην αναφορά του Πατριαρχείου μας στην εθνική της Δήλωση αφού, κατ’ αυτήν, η προστασία του Πατριαρχείου εκαλύπτετο από την ρητή αναφορά προστασίας όλων των θρησκευτικών Κοινοτήτων («…Worship of all religious communities…»)].
Το πρωί της 21ης Μαΐου του 1990, ενώ όλα είχαν συμφωνηθεί, ο Σαμαράς τηλεφώνησε στον Πρέσβη ε.τ. Δημοσθένη Κωνσταντίνου, και του ζήτησε πριν φύγουν με τον Γενικό Γραμματέα Π. Οικονόμου για τις Βρυξέλλες, να περάσουν από το σπίτι του, γιατί «είχε κάποια σημαντική πληροφορία η οποία θα ανέτρεπε την όλη διαδικασία». Ο Σαμαράς ενημερώθηκε από τον τότε Πρέσβη μας στο Λονδίνο Γ. Παπούλια ότι νωρίς το πρωί έγινε σφαγή έξι Παλαιστινίων στα Κατεχόμενα. Αν υπεγράφετο την στιγμή εκείνη η αναγνώριση το πολιτικό κόστος θα ήταν δυσβάστακτο.
Ο Σαμαράς την τελευταία στιγμή εξέφρασε φόβους για βομβιστικές και τρομοκρατικές ενέργειες στην Ελλάδα, από Άραβες που ζούσαν στη χώρα. Κάτι για το οποίο δεν επιβεβαιώθηκε.
Ο Δημοσθένης Κωνσταντίνου ζήτησε από τον Σαμαρά, λόγω της σοβαρότητος του θέματος, να επικοινωνήσει με τον Πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και να ακουστεί και η δική του άποψη. Ο Μητσοτάκης, παρά τις λυσσαλέες αντιδράσεις από όλα τα κόμματα, έδωσε το πράσινο φως και έτσι ταξίδεψε η Επιτροπή στις Βρυξέλλες. Χρειάζονταν επειγόντως μια "επιτυχία" διότι τις επόμενες ημέρες θα επισκέπτονταν την Ουάσιγκτον.
Η υπογραφή της Κοινής καθώς και των εθνικών Δηλώσεων έγινε την ίδια μέρα, στις 21 Μαΐου 1990, από ελληνικής πλευράς από τον Πρέσβη Παν. Οικονόμου και από ισραηλινής από τον Γενικό Δ/ντή του Ισραηλινού ΥΠΕΞ, Reuven Merchav.
1 σχόλιο :
Κίνδυνος για την υπόθεση της Κύπρου έλεγε τότε το Πασοκ. Ότι να ναι...
Δημοσίευση σχολίου