Η υποστήριξη της Αριστεράς στην πολιτική των ελλειμμάτων είναι λανθασμένη

Η υποστήριξη της Αριστεράς στην πολιτική των ελλειμμάτων είναι λανθασμένη. Η υποδοχή της Δημοσιονομικής Συμφωνίας ανέδειξε πόσοι πολλοί στην Ελλάδα «λατρεύουν» αυτό που καταγγέλλουν: τα χρέη. Γιατί να μη ζητούν εμπόδια στη σπατάλη των πολιτικών και την ...

υπερχρέωση των επόμενων γενεών;

Η εκστρατεία των δήθεν «προοδευτικών» υπέρ ενός κράτους ελλειμμάτων, από την οποία οι «αντιδραστικοί» κερδίζουν ακόμη μεγαλύτερη φοροδιαφυγή και μικρότερη φορολογική επιβάρυνση, αποτελεί προδοσία των λαϊκών συμφερόντων. Οι ευρηματικές επιγραφές για τη συμφωνία («Νέα μνημόνια διαρκείας», «Δημοσιονομικό Νταχάου» ή «Τζουράσικ Παρκ του Κεφαλαίου») δεν αλλάζουν τίποτε στην ουσία. Μπορεί τα κόμματα της Αριστεράς να ισχυρίζονται ότι «ανοίγει ο δρόμος για ανεξέλεγκτη χρεοκοπία χωρών όπως η Ελλάδα» (ΚΚΕ) ή ότι οι συντάκτες της Συμφωνίας «κηρύττουν τον πόλεμο στα κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων» (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) ή ότι ζητείται «συνταγματοποίηση του νεοφιλελευθερισμού» (ΣΥΡΙΖΑ), απλώς όμως έχουν χάσει τον μπούσουλα του ουσιαστικού συμφέροντος των λαών, που δεν είναι άλλο από τον πλήρη έλεγχο επί των κρατικών χρεών.

Θα ήταν αλλιώς αν η Αριστερά είχε με θόρυβο καταγγείλει τη συσσώρευση χρεών στην πλάτη του πολίτη. Επειδή ακριβώς δεν το έκανε, καταφεύγει τώρα σε θεωρίες, πίσω από τις οποίες κρύβεται η προσπάθεια να ξεχάσει η κοινή γνώμη το μερίδιο ευθύνης της στην υπερχρέωση και κατασπατάληση των δανειακών πόρων.

Καταφεύγουν σε βαθύτατα ιδεολογικές προτάσεις, που καμία σχέση δεν έχουν με την ελληνική πραγματικότητα, όπως τα περί «επαχθούς χρέους». Πράγματι είναι επαχθές το χρέος για όλους τους λαούς και βαραίνει περισσότερο τους αδύναμους μεταξύ μας. Μήπως όμως δεν ψηφίστηκαν στη Βουλή όλοι οι προϋπολογισμοί και το προϊόν των δανείων δεν μοιράστηκε σε αυξήσεις αμοιβών, νέες προσλήψεις και δήθεν κοινωνικές επιχορηγήσεις;

Λένε ότι πρέπει «να αποκτήσει η ΕΚΤ καθοριστικό ρόλο», αλλά την ίδια στιγμή «απειλούν» με έξοδο της χώρας από το ευρώ, εφόσον κερδίσουν την εμπιστοσύνη του λαού, προκειμένου να μπορέσει το κράτος να πληρώσει για τα λαϊκά εισοδήματα, χωρίς την απειλή της τρόικας. Επομένως, αδιαφορούν όταν η ΕΚΤ ζητεί μια εγγυημένη δημοσιονομική ηρεμία, προκειμένου να χρησιμοποιήσει τα εργαλεία της. Διαμαρτύρονται -δικαίως- από την επιβολή συνεχώς περισσότερων και μεγαλύτερων φόρων στην περιουσία, ξεχνούν όμως τις διαμαρτυρίες όταν οι κρατικές υπηρεσίες δεν εισπράττουν ψηφισμένους φόρους, όπως αυτόν για τη μεγάλη περιουσία.

Η επιστροφή του δόγματος της Δημοσιονομικής Ορθοδοξίας, δηλαδή ο έλεγχος σε μεσοπρόθεσμο ορίζοντα, είναι ορθή. Αποτελεί το απαραίτητο συμπλήρωμα της Νομισματικής Ορθοδοξίας, δηλαδή της σταθερότητας της αγοραστικής αξίας ανταλλαγής του νομίσματος ή της αποφυγής ιδιαίτερα υψηλού πληθωρισμού. Το δίδυμο αυτό δόγμα επέτρεψε στις οικονομίες της Δύσης να αναπτύξουν τις οικονομίες και τις κοινωνίες τους κατά τρόπο ιστορικά ανεπανάληπτο. Είναι αλήθεια ότι αυτό που κινδυνεύει από τη σημερινή κρίση είναι να διαλυθεί, υπό το βάρος μιας επίμονης λιτότητας, το συναινετικό πρότυπο κοινωνικών παροχών.

Η οικονομία μας δεν κατόρθωσε να βρει ισχυρό αντικαταστάτη της συμφωνίας του Μπρέτον Γουντς. Η παγκοσμιοποίηση πολλαπλασίασε τις δυνατότητες δημιουργίας νέου πλούτου, σε όλα τα μήκη και πλάτη. Η αγορά κεφαλαίων απέκτησε τεράστια διαθεσιμότητα κεφαλαίων, που αναζητούσαν επικερδή και ασφαλή τοποθέτηση. Η καθιέρωση του ευρώ διευκόλυνε τη σταθεροποίηση των νομισμάτων και δημιούργησε πρόσθετες δυνατότητες ανάπτυξης.

Ολη αυτή η πορεία ανάπτυξης νέων δυνάμεων συνοδεύτηκε όμως από έντονα φαινόμενα χρηματοοικονομικής ασυδοσίας. Ασυδοσία που τροφοδοτείται από τη συστηματική δημιουργία νέων ελλειμμάτων με εντολή των πολιτικών. Ασυδοσία που οδήγησε στα θηριώδη κρατικά χρέη. Αυτό πρέπει να αλλάξει, πριν τα χρέη πνίξουν τους περιούσιους λαούς του δυτικού καπιταλισμού. Γιατί τα ελλείμματα δεν είναι καθόλου «αριστερά»!

Είναι τα ελλείμματα «αριστερά»;// TΟΥ ΜΠΑΜΠΗ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ // στην Καθημερινή