Τα πρόσωπα απαστράπτοντα, τα σπίτια χολιγουντιανά, τα ρούχα καλοσιδερωμένα, τα πούρα Αβάνας, οι γιορτές χλιδάτες, όλος ο καλός κόσμος εκεί, μια ωραία ατμόσφαιρα αναδιδόταν σε εκείνες τις καλές ημέρες. Το αφήγημα επίσης ελκυστικό: «Η επιχείρηση παραδοσιακή, του μπαμπά, που την ανέλαβε ο καλοσπουδαγμένος σε σπουδαία αμερικανικά και ...
ευρωπαϊκά πανεπιστήμια γιος και την πήγε μίλια μπροστά επειδή ήξερε τα χρηματοοικονομικά και συνέλαβε τη μεγάλη ιδέα της άντλησης κεφαλαίων από τις αγορές του κόσμου». «Το παιδί είναι αχτύπητο, έβαλε την επιχείρηση στο Χρηματιστήριο, τη μεγάλωσε, μπήκε στο φάρμακο, πήρε συμβούλους γερμανούς τραπεζίτες, την πούλησε μετά στους Αμερικανούς, κατόπιν απέκτησε τράπεζα, έχτισε σχέσεις σπουδαίες, παίζει στα δάχτυλα την πολιτική, μπήκε και στα μίντια, έχει φίλους παντού, τον ακούνε όλοι, από τον πρωθυπουργό μέχρι τους ηγέτες της Αριστεράς, δίνει από κάτι σε όλους, είναι γίγαντας σου λέω» αφηγούνταν με θαυμασμό οι συνεργάτες του στις μέρες της ευωχίας και δήλωναν με μεγάλο ενθουσιασμό πως «είναι ο καλύτερος επιχειρηματίας της δεκαετίας».
Μέχρι που έσκασε η φούσκα και το λούστρο χάθηκε. Το παιδί-θαύμα και η μεγάλη παρέα που τον συνόδευε δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα τσούρμο κοινών απατεώνων, οι οποίοι έκλεβαν με μοντέρνο και εκλεπτυσμένο τρόπο τις καταθέσεις των απλών ανθρώπων.
«Φούσκωναν» τις επιχειρήσεις, μετά τις έσπαζαν σε μικρότερες και τις πουλούσαν σε φίλους και γνωστούς με δάνεια της τράπεζας που είχε αποκτήσει το παιδί-θαύμα. Κάπως έτσι τα λεφτά των καταθετών έμπαιναν στην τσέπη του επιχειρηματία τραπεζίτη, ο οποίος για να απενοχοποιηθεί μοίραζε δάνεια και χορηγίες σε άλλους τραπεζίτες, σε φίλους του επιχειρηματίες και, όπως προκύπτει, σε κόμματα και σε πρόσωπα, για προστασία προφανώς ή για να τους έχει στο χέρι στην περίπτωση που τα πράγματα δεν πάνε κατ’ ευχήν, όπως τώρα.
Ολος αυτός ο εσμός της λούμπεν ελληνικής νεοπλουτίστικης τάξης αποκαλύπτεται τώρα, φανερώνοντας ένα
έγκλημα χωρίς τιμωρία και βεβαίως τις πολλές ευθύνες τόσο των εποπτικών αρχών όσο και της πολιτικής.
Το δυστύχημα είναι ότι ούτε και τώρα αποδίδεται δικαιοσύνη. Την ώρα που οι πολίτες υφίστανται τα πάνδεινα και αγωνιούν για την επόμενη μέρα, αυτοί οι «λεβέντες» συνεχίζουν να απολαμβάνουν ατιμώρητοι τα αγαθά της απίστευτης λεηλασίας. Όμως έτσι τίποτε δεν μπορεί να γίνει. Η χώρα θα πέφτει και θα πέφτει, μέχρι να χαθεί. Η κυβέρνηση, η Τράπεζα της Ελλάδος οφείλουν να κινηθούν χωρίς χρονοτριβή.__
Του Αντώνη ΚΑρΑΚούση // στο ΒΗΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου