Η ώρα της αλήθειας έφτασε. Τώρα, 180

της Ντόρας Μπακογιάννη

Η αυλαία σηκώθηκε, όπως λέει ο Νίκος Καζαντζάκης.

Η ώρα της αλήθειας έφτασε. Πρωθυπουργός και αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης αυτό που αρνήθηκαν να αντιληφθούν μόνοι τους το συνειδητοποίησαν μετά από τις επαφές τους με την ευρωπαϊκή ηγεσία. Δεν υπάρχει εύκολος δρόμος για την Ευρώπη και, ακόμα περισσότερο, για την Ελλάδα.

Όποιες και αν είναι οι αποφάσεις της 

Τετάρτης στην συνεδρίαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, είναι βέβαιον ότι θα είναι δύσκολες και θα πονέσουν. Ο πολύτιμος χρόνος προσαρμογής που κερδίσαμε τον Μάιο του 2010 από τον μηχανισμό βοήθειας μέσω του μνημονίου χάθηκε, γλίστρησε μέσα από τα χέρια μας. Το πρόγραμμα διάσωσης με διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις ελάχιστα εφαρμόστηκε γιατί η κυβέρνηση, άβουλη, διχασμένη και ανίκανη, δεν τόλμησε, ενώ ο λαϊκισμός αντί για την υπευθυνότητα κυριάρχησε στην αντιπολίτευση.

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον λαό, η μόνη ρεαλιστική επιλογή που έχουμε μπροστά μας είναι μεταξύ μιας δύσκολης πορείας που θα έχει σοβαρό κοινωνικό κόστος και μιας εξέλιξης με καταστροφικό κοινωνικό κόστος, που πρέπει πάση θυσία να αποτρέψουμε.

Αυτή εκφράζεται με ένα απλό αλλά σκληρό πολιτικό δίλημμα:

Θα δώσουμε τη μάχη για την παραμονή της Ελλάδας στο Ευρώ, στον πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που σημαίνει ότι θα έχουμε μπροστά μας μια δύσκολη δεκαετία με χαμηλότερο επίπεδο ζωής από ό,τι έχουμε συνηθίσει, αλλά και την προοπτική- με πολύ δουλειά και προσπάθεια - να σηκώσουμε κεφάλι και να κάνουμε ξανά την Ελλάδα μια περήφανη χώρα, μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα, με θεσμούς και κανόνες που θα λειτουργούν.

Ή θα ακολουθήσουμε μια πολιτική βραχυπρόθεσμης δήθεν εθνικής ανάτασης, διάρκειας μερικών εικοσιτετραώρων προεκλογικής ρητορικής, που όμως θα οδηγήσουν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στην επιστροφή στη δραχμή μετά από ανεξέλεγκτη χρεοκοπία; Γιατί αυτή θα ακολουθήσει τότε την ελεγχόμενη χρεοκοπία που αποφασίζεται τώρα, με κοινωνικές αναταραχές στο όριο της αγριότητας, άμεση δραματική πτώση του βιοτικού επιπέδου και παγίδευση της χώρας στην κοινωνική και πολιτική παρακμή.

Η απάντηση σ΄ αυτό το πολιτικό δίλημμα δεν μπορεί να ληφθεί με τους συνήθεις τρόπους πολιτικής και κομματικής αντιπαράθεσης με τους οποίους λειτούργησε μέχρι σήμερα το πολιτικό σύστημα της χώρας. Οι αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν θα καθορίσουν την θέση και την πορεία της χώρας για τα πολλά επόμενα χρόνια.

Η εμπειρία των τελευταίων μηνών δείχνει ότι κανένα πολιτικό κόμμα μόνο του δεν έχει τη δύναμη, την πολιτική βούληση και την ανάλογη νομιμοποίηση να προχωρήσει αποτελεσματικά σε δύσκολες-και συνήθως επώδυνες- αποφάσεις. Αλλά περιθώρια για ‘’μεσοβέζικες’’ λύσεις δεν υπάρχουν.

Για μένα η απόφαση που πρέπει να ληφθεί είναι ξεκάθαρη: Η Ελλάδα του Ευρώ είναι η μόνη που μπορεί να διασφαλίσει την προοπτική του λαού και του τόπου. Υπάρχουν όμως και εκείνοι που επενδύουν στη λογική της χρεοκοπίας γιατί δεν αντέχουν πολιτικά και κοινωνικά να υπάρχουν και να λειτουργούν στην προοπτική της Ελλάδας με τους ευρωπαϊκούς κανόνες. Γιατί θέλουν μιαν Ελλάδα διαλυμένη, διεφθαρμένη, διασυρμένη, για να τη διαφεντεύουν και να την εκμεταλλεύονται.

Ας μην έχουμε αυταπάτες: το πλαίσιο των νέων αποφάσεων απαιτεί ευρύτερη συσπείρωση της ελληνικής κοινωνίας, των Ελλήνων πολιτών, και του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος-αν αποφασίσει να ξυπνήσει, έστω και τη δωδέκατη ώρα. Οι αποφάσεις πρέπει να ληφθούν τώρα, από την παρούσα Βουλή, με αυξημένη πλειοψηφία 180 βουλευτών. Δεν μπορούν να καθυστερήσουν. Έλαχε σ΄ αυτούς τους συγκεκριμένους 300 να τις λάβουν.

Στην θέση που βρίσκεται η Ελλάδα η ευθύνη δεν μπορεί να διαχέεται μέσα στο πλαίσιο του κομματικού συστήματος. Η ευθύνη είναι προσωπική για κάθε μέλος της εθνικής αντιπροσωπείας απέναντι στη συνείδησή του και την εντολή που έχει λάβει από τον λαό. Αμέτοχος δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι κανείς και όλοι έχουν εθνικό χρέος να πάρουν καθαρή θέση.

Οι καθαρές θέσεις-και το να λεχθεί η πλήρης αλήθεια στον λαό- είναι το ζητούμενο, αν θέλουμε να υπάρχει ενότητα, συσπείρωση και συνεισφορά όλων στην κοινή εθνική προσπάθεια. Και αυτό αφορά όχι μόνον τα πολιτικά κόμματα αλλά και τα μέσα ενημέρωσης, τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, τον επιχειρηματικό κόσμο, την ακαδημαϊκή κοινότητα και, προ πάντων, τους πολίτες που θα είναι και τα μεγάλα θύματα αν τελικά αποτύχουμε. Ενωμένοι και αποφασισμένοι οι Έλληνες μπορούμε, με την παραγωγή πλούτου και την ενίσχυση της κοινωνικής αλληλεγγύης, να βγάλουμε το ταχύτερο δυνατόν την Ελλάδα από την κρίση.

Αυτό μπορεί να εκφραστεί από την Βουλή των Ελλήνων μόνο με την αυξημένη πλειοψηφία των 180 βουλευτών για την έγκριση των αποφάσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης που αφορούν και το μέλλον της δικής μας χώρας.