ΣΚΕΠΤΟΜΕΘΑ πάντα θετικά. Προσπαθούμε με το χιούμορ να διατηρήσουμε ίχνη αισιοδοξίας μες στην καταχνιά. Εχει και η κρίση κάποια θετικά: πεθαίνει επιτέλους η ψευτογκλαμουριά! ...........
.............. ΥΠΕΡΛΑΜΠΡΑ άστρα, λαμπερά πρόσωπα και ιδέες θα υπάρχουν πάντα για να μας οδηγούν. Για να φωτίζουν τον δρόμο προς τη φάτνη. Ουχί μόνον τη χριστουγεννιάτικη, αλλά και το μαντρί που σκεπτόμεθα με κάτι φίλους να φτιάξουμε για να γενούμε κτηνοτρόφοι στα γεράματα. Διότι αυτά που γράφω εδώ χάμου μπορεί από κάποιους να θεωρηθούν είδος πολυτελείας, ενώ με το γαλατάκι απ' τα ζα που θα αρμέγω και με το βιολογικό κρεατάκι που θα σας προμηθεύω, θα 'στε πάντα στην ανάγκη μου.
ΟΙ κομπλεξικοί είχαν πρόβλημα με την γκλαμουριά. Οι ατάλαντοι, οι μίζεροι, οι ζηλόφθονοι-κακεντρεχείς και οι αποτυχημένοι. Χωρίς ιδέες φωτεινές και πρόσωπα που λάμπουν θα 'τανε γκρίζα η κοινωνία και η ζωή μας.
ΑΝ γινόμασταν όλοι σαν τα μούτρα τους δεν θα τολμούσαμε να κοιταχτούμε το πρωί στον καθρέφτη. Δεν υπάρχει χειρότερο από το να παρατηρείς τον εαυτό σου και να θλίβεσαι με την κατάντια του. Να τρομάζεις από τη σκοτεινιά του, να τον λυπάσαι. Πόσο μάλλον όταν φθονείς όσους έχουν ένα κλας, μια λάμψη φυσική, όποιον φεγγοβολεί. Οποιον καταφέρνει στο φως κι όχι στο σκοτάδι να ζει.
ΗΜΟΥΝ τυχερός που κατάφερα στη ζωή μου να συναναστραφώ λαμπερούς ανθρώπους, πλούσιους και φτωχούς, που 'χαν έναν πόθο, ένα πάθος, κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο που ανάβλυζε από μέσα τους και τους φωταγωγούσε. Θα αναφερθώ μόνο σε τρεις που 'χω καιρό να τους δω: τη Μελίνα, τον Μάνο τον Χατζιδάκι και τη Λίλη τη Ζωγράφου, τη λατρεμένη μου.
ΕΚΑΝΑ όλο αυτό το μακροσκελή πρόλογο για να πω ότι έχουμε μεγάλη ανάγκη να μας φωτίζει οτιδήποτε λάμπει κι ας μην είναι χρυσός. Ακόμη και τον Σάκη Ρουβά. Και τη Βίκη Καγιά! Που λέει ο λόγος... Παρ' όλο που 'μαι κατά βάθος κρυπτοκουλτουριάρης ποτέ μου δεν γοητεύτηκα απ' το έντεχνο τραγούδι και δεν ταυτίστηκα με αυτή τη νεκροζώντανη φυλή των θεατρόφιλων. Για να ξεφύγω, έστω και για λίγο, από την άβυσσο της ψυχής μου και από την αβάστακτη βάσανο της ζωής μου έκανα υπερπροσπάθειες για να γίνω, ολίγον τι, ελαφρολαϊκός. Δεν γουστάρω άλλη μίρλα, γκρίνια, κατήφεια, μιζέρια, κλαψούρα. Εμαθα να αποφεύγω και τις ελκυστικές ψυχοχαράδρες. Αμα πέσεις μέσα δεν γλιτώνεις -θα τσακιστείς...
ΤΟΤΕ γιατί χαίρομαι, μωρό μου, και πανηγυρίζω με τον επικείμενο θάνατο της ψευτογκλαμουριάς; Γιατί πάντα σιχαινόμουν τους φέικ, τους μηδαμινούς, τους τιποτένιους, τους νεόπλουτους, τους νεοέλληνες. Ολα αυτά τα λαμόγια και τα μηδενικά, την ασημαντότητα που κυριάρχησε παντού στα χρόνια της οικονομικής ευφορίας. Στο θέαμα, στην TV, στην πολιτική. Στην κοινωνική ζωή.
ΚΑΠΟΤΕ, όταν πρωτοξεκίνησα τη δημοσιογραφία, στα εξώφυλλα των περιοδικών της εποχής, του «Ταχυδρόμου» των «Εικόνων», των «Επικαίρων» δέσποζαν διανοούμενοι, καλλιτέχνες, άνθρωποι αξιόλογοι και σημαντικοί. Στη συνέχεια βγήκαν τα ξωβυζοξέκωλα. Ούτε αυτό με πείραζε. Να μην πω ότι το βρήκα προκλητικό και χάρηκα κιόλας... Εγραψα ότι: «Τελικά ο κώλος μπορεί να 'ναι πιο σημαντικό σημείο του σώματός απ' ό,τι το μυαλό»...
ΟΜΩΣ το κακό παράγινε. Η σαχλαμάρα και η ανοησία κυριάρχησαν κι έγιναν σύμβολα της (υπο) κουλτούρας των νεόπλουτων, των κουμανταδόρων, των δήθεν βλαχοκυριλέδων, των χλιδάτων, των επιδειξιομανών.
ΔΕΝ είχαν καμιά σχέση με την παραδοσιακή αστική τάξη και την αριστοκρατία όλοι αυτοί οι χλιμίτζουρες. Αεριτζήδες, μεσάζοντες, λαθρέμποροι, μιζαδόροι, απατεωνίσκοι, αρπακτικά, πρώτο τραπέζι πίστα στα γιαλαντζί μπουζούκια με κάτι ξανθιές βυζαρούδες χαζογκόμενες μες στο χρυσαφικό και στο λελουδικό.
ΑΠ' έξω αραγμένα τα «καγιέν» και οι μπράβοι. Ο κύριος Τίποτας απ' το πουθενά πρώτη μούρη στα ψευτογκλαμουράτα περιοδικά και στις τηλεοπτικές εκπομπές του συρμού. Ανάμεσα σε παρ' ολίγον μοντέλα, κακιασμένες αδελφές, πολιτικούς, δημοσιογραφούντες, γυμνάστριες και πλαστικούς αισθητικούς. Δεν χαίρεσαι που όλη αυτή η ψευτογκλαμουριά πεθαίνει;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου