Λέγονται πολλά τον τελευταίο καιρό για τη φορολογική επιβάρυνση των επιχειρήσεων που γίνεται εμπόδιο στην ανάπτυξη. Θα συμφωνήσουμε ότι το να δίνει κάποιος το 45% του εισοδήματός του και μάλιστα σε ένα κράτος σαν το ελληνικό, είναι μεγάλο βάρος. Και για τον επιχειρηματία που παίρνει μερίσματα και για τον εργαζόμενο που πληρώνεται τον μισθό του. Η μείωση της φορολόγησης των αδιανέμητων κερδών (αυτών δηλαδή που δεν γίνονται προσωπικό εισόδημα, αλλά μένουν στην επιχείρηση και γίνονται επενδύσεις) από το 24% στο 20% είναι ένα βήμα μπροστά, αλλά δεν αρκεί. Υπάρχουν μια σειρά επιβαρύνσεις που είναι εμπόδιο στην ανάπτυξη, αλλά γι’ αυτές δεν μιλάει κανείς. ...........
...............Κατ’ αρχήν, κάθε επιχείρηση, μικρή ή μεγάλη, πρέπει να πληρώσει φόρο στο κατά τόπον επιμελητήριό της. Σύμφωνα με τον νόμο 2081/92 «Μέλη του Επιμελητηρίου είναι υποχρεωτικά: α) Τα φυσικά πρόσωπα, που έχουν την έδρα της εμπορικής τους δραστηριότητας στην περιφέρεια του Επιμελητηρίου. β) Τα νομικά πρόσωπα και οι συνεταιρισμοί, εφόσον έχουν εμπορική ιδιότητα και έδρα στην περιφέρεια του Επιμελητηρίου. γ) Τα υποκαταστήματα ημεδαπών επιχειρήσεων, ως και τα υποκαταστήματα ή πρακτορεία αλλοδαπών επιχειρήσεων, εφόσον είναι εγκατεστημένα στην περιφέρεια του Επιμελητηρίου, ως επίσης και οι παραγωγικές μονάδες, που είναι εγκατεστημένες εκτός της περιφέρειας του Επιμελητηρίου». Δηλαδή ό,τι δουλειά και να προσπαθήσει να κάνει κάποιος υποχρεωτικά θα περάσει από τον πάγκο του Eπιμελητηρίου. Γι’ αυτό το χαράτσι δεν ακούσαμε ποτέ να διαμαρτύρονται οι «παραγωγικοί» φορείς της χώρας. Βλέπετε πληρώνονται απ’ αυτό. Ενα άλλο χαράτσι εκατομμυρίων ευρώ για το οποίο δεν θα ακούσουμε ποτέ είναι η υποχρέωση δημοσίευσης ισολογισμών στις εφημερίδες. Αυτό πριν από μερικές δεκαετίες είχε νόημα διότι οι μέτοχοι -ειδικά όταν είναι πολλοί, όπως στις Ανώνυμες Εταιρείες- χρειάζονταν ενημέρωση και οι εφημερίδες ήταν το μοναδικό μέσο ευρύτερης πληροφόρησης. Σήμερα, κανείς μέτοχος δεν ψάχνει τις εκατοντάδες εφημερίδες που κυκλοφορούν για να βρει τον ισολογισμό της εταιρείας, στην οποία μετέχει. Παρ’ όλα αυτά, χιλιάδες Α.Ε. και ΕΠΕ υποχρεούνται από τον νόμο να δημοσιεύουν ισολογισμούς σε απίθανα έντυπα μόνο και μόνο για να είναι τυπικώς εντάξει τα βιβλία τους.
Αυτή η υποχρέωση με τη σειρά της έχει δημιουργήσει μια ολόκληρη βιομηχανία εφημερίδων που δεν έχουν λόγο ύπαρξης και απλώς φουσκώνουν την περίοδο των ισολογισμών. Εκατομμύρια ξοδεύονται χωρίς λόγο και πέραν αυτού η πρακτική συσκοτίζει τους μετόχους αντί να τους διαφωτίζει. Ποιος για παράδειγμα θα ψάξει να δει τον ισολογισμό της εταιρείας του στα «Νέα της Ανω Αγουλινίτσας», ή στη «Φωνή της Κάτω Αγουλινίτσας»; Η πληθώρα των εντύπων που αποκλειστικό στόχο έχουν τη δημοσίευση ισολογισμών γίνεται όχημα αδιαφάνειας των πρακτικών εκείνων που τους δημοσιεύουν. Το φαύλο αυτό καθεστώς πρέπει να τελειώνει. Η δημοσίευση των ισολογισμών πρέπει να γίνεται ηλεκτρονικά και συνεπώς χωρίς κόστος από το Εθνικό Τυπογραφείο και αν κάποιες επιχειρήσεις θέλουν να περηφανευτούν για τα καλά τους αποτελέσματα μπορούν να δημοσιεύουν τους ισολογισμούς των δίκην διαφήμισης. Διότι τα εκατομμύρια που ξοδεύουν οι επιχειρήσεις για την υποχρεωτική δημοσίευση των ισολογισμών, ο καταναλωτής τελικά τα πληρώνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου