Αρχηγοί και εγωισμοί

Του Aλεξη Παπαχελα

Ρώτησα ένα κορυφαίο στέλεχος της κυβέρνησης τι θα γίνει σε περίπτωση που ο πρωθυπουργός αυτοπαγιδευθεί, πάρει ένα ηχηρό μήνυμα αποδοκιμασίας στις δημοτικές εκλογές, αναγκασθεί να προκηρύξει πρόωρες βουλευτικές εκλογές και δεν εξασφαλίσει την αυτοδυναμία. «Μα φυσικά», μου απάντησε, «θα πάει αμέσως σε άλλες εκλογές». Οταν ρώτησα, αφελώς, αν υπάρχει περίπτωση να... σκεφθεί το ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης συνεργασίας, η απάντηση ήταν «αποκλείεται, εδώ τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά, θα θελήσει μια καθαρή εντολή».

Ρώτησα μετά έναν κορυφαίο συνεργάτη του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης τι θα συμβεί με βάση το ίδιο σενάριο, αν ο κ. Παπανδρέου τηλεφωνήσει στον παλιό του συγκάτοικο και του προτείνει να συγκυβερνήσουν. «Δεν υπάρχει περίπτωση να δεχθεί ο Αντώνης», μου εξήγησε και πρόσθεσε: «Θα επιμείνει να ξαναγίνουν αμέσως εκλογές».

Ομολογώ ότι ύστερα από αυτές τις δύο συνομιλίες μού ερχόταν να βάλω τις φωνές και να ρωτήσω αν «τελικά παίζετε για τη φανέλα της ομάδας ή για τη χώρα;». Ισως να έχω εγώ κάποιο γενετικό μειονέκτημα που δεν με αφήνει εδώ και δεκαετίες να παθιαστώ για κανένα κόμμα. Πολλές φορές έχω βέβαια νιώσει σαν τον ξενέρωτο που πάει στο γήπεδο και κάθεται στην καρέκλα του την ώρα που οι γύρω του πανηγυρίζουν έξαλλα. Με εντυπωσιάζει όμως το πόσο διαφορετικά σκέπτονται, αντιδρούν και αποφασίζουν οι άνθρωποι που ανήκουν στα κόμματα. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς την ώρα που θα κρίνεται αν η χώρα θα πάρει την επόμενη δόση για να πληρώσει μισθούς και συντάξεις, ένας υπεύθυνος άνθρωπος θα σκέπτεται πώς θα φροντίσει το «μαγαζάκι» του και μόνο...

Δύο, κυρίως, πράγματα μού προκαλούν ακόμη ιδιαίτερη εντύπωση. Βλέπεις δυναμικούς ανθρώπους, με εμπειρία από την αγορά και το διεθνές γίγνεσθαι, να μπαίνουν στην πολιτική, να γίνονται υπουργοί και ξαφνικά να μεταλλάσσονται σε κάτι που δεν αναγνωρίζεις. Δεν ακούνε, λειτουργούν με όρους «δικοί μας ή από τους άλλους;» και τους χαρακτηρίζει ένας υπερβάλλων εγωισμός. Στην περίπτωση του κ. Παπανδρέου, είναι, π.χ., εντυπωσιακό το πόσο επιμένει να αναθέτει την ευθύνη για ένα μεγάλο κομμάτι του ΑΕΠ μας σε «δικά του παιδιά» που δεν έχουν διοικήσει περίπτερο, ενώ παράλληλα δεν σκέπτεται καν να συμβουλευθεί έναν Κώστα Σημίτη ή έναν Αλέκο Παπαδόπουλο για λόγους καθαρού εγωισμού. Και βέβαια αν, στις σημερινές συνθήκες έκτακτης ανάγκης, δεν τείνεις τη χείρα στους έμπειρους του δικού σου χώρου, πόσω μάλλον να σκεφθείς ποτέ ότι μπορεί να κυβερνήσεις και με την αντίπερα όχθη...

Αυτό που επίσης με εντυπωσιάζει είναι η ροπή προς τη συνωμοσιολογία. Αν κάποιος τολμήσει να σκεφθεί ότι πρέπει κάποια κόμματα να συνεργασθούν γιατί τα αδιέξοδα είναι μεγάλα, ή γιατί κανένα δεν διαθέτει τον απαραίτητο «πάγκο» για τις σημερινές συνθήκες, αρχίζουν αμέσως οι κατηγορίες των φανατικών οπαδών τους για το πώς κάποια «παράγκα» συνωμοτεί για να μην κερδίσει η ομάδα τους.

Δεν ξέρω αν είναι παράλογο, αλλά κάποιοι άνθρωποι βλέπουν ότι όταν η χώρα σου αντιμετωπίζει το φάσμα της χρεοκοπίας, εκείνο που προέχει είναι να φτιάξεις την καλύτερη εθνική ομάδα που μπορείς να φαντασθείς. Μια ομάδα από την οποία δεν μπορεί κανείς να λείπει επειδή ο αρχηγός τον αντιπαθεί ούτε και να παίζει σε κρίσιμη θέση κάποιος μόνο και μόνο επειδή ο αρχηγός τον... συμπαθεί.