Ιστολόγια στη δίνη της σκανδαλολογίας, του κουτσομπολιού και της «αποκάλυψης»

Η Ρίκα Βαγιάννη είναι γνωστή σε όλους. Μετά τον θάνατο του Σωκράτη Γκιόλια, έγραψε ένα άρθρο στο protagon. gr, στο οποίο ανέπτυσσε την άποψη ότι το είδος της δημοσιογραφίας που εκπροσωπούσε ο εκλιπών δεν είναι... δημοσιογραφία. Οπως ήταν αναμενόμενο, το άρθρο της ξεσήκωσε θύελλα σχολίων στην ιστοσελίδα, κυρίως επαινετικών για το θάρρος της να πάει ενάντια στο ρεύμα των ημερών. Προκάλεσε όμως και την «απάντηση» του troktiko. Και τι απάντηση...

Μπορεί να μη μεταφέρονται τα όσα «έσουραν» στη γνωστή δημοσιογράφο, όμως, όσοι θέλουν μπορούν να βάλουν τη φαντασία τους να δουλέψει, καθώς το ύφος είναι ιδιαίτερο.

Αυτός, άλλωστε, είναι κι ένας από τους λόγους για τους οποίους το troktiko είναι το πιο δημοφιλές ιστολόγιο σήμερα στην Ελλάδα. Αρκετά μαζικό ώστε να χωράει τα πάντα και τους πάντες, αλλά ταυτόχρονα τόσο ........

.......... «κλειστό» ώστε να «συλλέγει» εχθρούς. Σκληρό σαν μια μικρή επαρχιακή κοινωνία, που υψώνει τα λάβαρα του πατριωτισμού και της παράδοσης, τόσο αναξιόπιστο αλλά και τόσο οικείο μαζί όσο το καφενείο της γειτονιάς, κουτσομπολίστικο αλλά ταυτόχρονα αποκαλυπτικό και χειμαρρώδες: ένα πρακτορείο ειδήσεων των βαθύτερων ενστίκτων μας. To οποίο κατά καιρούς εξαπέλυε «επιθέσεις» εναντίον συγκεκριμένων προσώπων, με αδιευκρίνιστα κίνητρα, γεγονός που δημιουργούσε ερωτήματα για τις σκοπιμότητες που εξυπηρετούσε.

Αλλά πώς -και γιατί- φτάσαμε ώς εδώ; Πώς έγινε και πριν από λίγους μήνες η δασκάλα του μικρού Αντωνάκη στα Πατήσια είπε στους μαθητές της «έτσι είναι, το έγραψε το troktiko»;

Εως τα τέλη του 2006, τα μπλογκ ήταν περισσότερο πειραματικά εργαστήρια για ανθρώπους της επικοινωνίας, των media και του λογισμικού, περισσότερο προσωπικά ημερολόγια (σταρ της εποχής είναι η χρονογράφος Ψιλικατζού), παρά εργαλεία πολιτικής παρέμβασης. Ωστόσο, εκείνη την εποχή, την ελληνική μπλογκόσφαιρα είχαν απασχολήσει έντονα δύο υποθέσεις: το κλείσιμο του monitor, του μεγαλύτερου blog aggregator με αφορμή την καταγγελία μιας μπλόγκερ, αλλά και η... σύλληψη του ιδιοκτήτη του ιστοχώρου blogme. gr Αντώνη Τσιπρόπουλου επειδή αναδημοσίευσε συκοφαντικά σχόλια άλλου μπλόγκερ για τον Δημοσθένη Λιακόπουλο (η υπόθεση ακόμα εκκρεμεί). «Ηταν η πρώτη φορά που αντιμετωπίστηκε το πρόβλημα της ογκώδους και ανεξέλεγκτης ροής πληροφοριών, καθώς και η αδυναμία ταυτοποίησης και ελέγχου των πηγών των συκοφαντικών σχολίων», λέει στην «Κ» ο δημοσιογράφος και μπλόγκερ Ματθαίος Τσιμιτάκης (tsimitakis. wordpress. com). Κομβικά σημεία επίσης που αποκάλυψαν τη δυναμική του νέου αυτού μέσου ήταν η υπόθεση της Αμαλίας Καλυβίνου και όλο το 2007 (πυρκαγιές, συγκέντρωση στο Σύνταγμα κ. ο. κ.).

Ο προπομπός

Η «κίτρινη» ηλεκτρονική δημοσιογραφία αναπτύχθηκε πάνω σε αυτό το έδαφος. Το troktiko δημιουργήθηκε πριν από περίπου τρία χρόνια. Το έδαφος είχε προλειάνει το γνωστό σε όλους press-gr, ο προπομπός των «αποκαλυπτικών» μπλογκ, που ωστόσο ήταν αρκετά εσωτερικής, δηλαδή μιντιακής, κατανάλωσης. Επίσης ανώνυμο, το press-gr δημοσίευε σκάνδαλα και σκανδαλάκια, τους ψιθύρους των δημοσιογραφικών γραφείων που, παρ' ότι γοητευτικοί, δεν μπορούσαν να δημοσιευθούν στα «συμβατικά» Mέσα, καθώς δεν μπορούσαν να διασταυρωθούν. «Διακηρύξαμε τότε ότι σε μια δημοκρατική επικοινωνία της ανοχής, δεν καταστέλλεις τους κίτρινους δημοσιογράφους, αλλά τους καθιστάς εκτός θέματος κι εκτός κουλτούρας. Επισημάναμε δε από τότε ακόμα ότι τα προβλήματα των κίτρινων blogs είναι προβλήματα της επαγγελματικής δημοσιογραφίας που μεταφέρονται στο νέο πεδίο και όχι το ανάποδο», λέει ο κ. Τσιμιτάκης.

Με την υπόθεση press-gr, τα μπλογκ έγιναν γνωστά στο πανελλήνιο. Η αναγνωσιμότητά τους πήρε μεγάλη ώθηση, σχεδόν ηρωοποιήθηκαν.

Τότε έλαμψε το αστέρι του troktiko, που πολύ γρήγορα βρέθηκε μέσα στα πρώτα δέκα σε επισκεψιμότητα ελληνικά sites...

Ανοιχτά μέτωπα και ακόρεστη διάθεση για καβγά

Το μυστικό της επιτυχίας του troktiko ήταν ότι ανοίχτηκε στους αναγνώστες του, δημοσιεύοντας άκριτα κάθε σχόλιο και καταγγελία τους - τα περισσότερα, φυσικά, ανώνυμα. Ο «ανώνυμος σχολιαστής» του troktiko απέκτησε υπόσταση, βήμα, αλλά έχασε το φρένο.

Το γεγονός ότι ο Σωκράτης Γκιόλιας ήταν πίσω από το εγχείρημα ήταν κοινό μυστικό για πολλούς, χαρακτηριστικό είναι, ωστόσο, ότι ακόμη και μετά τον τραγικό θάνατό του, ανέβηκε στο σάιτ ποστ που... διέψευδε την εμπλοκή του δημοσιογράφου, για να δημοσιευθεί στη συνέχεια άλλο που παραδεχόταν ότι «το όραμα και η ιδέα του troktiko ήταν του Σωκράτη Γκιόλια». «Και όλοι εμείς -συνέχιζαν- πορευτήκαμε με τούτη την ιδέα, ενός ανεξάρτητου μπλογκ που θα μπορούσε να είναι η φωνή όλων σας».

Παρ' ότι το «ιδιοκτησιακό» τοπίο του troktiko παρέμενε θολό και τα ονόματα που κρύβονταν πίσω από τους διαχειριστές του κυκλοφορούσαν μόνον ως φήμες, το μπλογκ αποκτούσε όλο και φανατικότερους αναγνώστες. Και πιο σκληροπυρηνικούς.

Στη διάρκεια της λειτουργίας του άνοιξε ουκ ολίγα μέτωπα, όπως π. χ. με τον Μ. Τριανταφυλλόπουλο, τον Γ. Κουρή και τον Ν. Χατζηνικολάου, με το επίπεδο της κόντρας να μην παραμένει πάντα ψηλά...

Αυτό, άλλωστε, ήταν και το μεγαλύτερο όπλο του troktiko: η πάντα ακόρεστη διάθεσή του για καβγά. Τίποτα δεν πέφτει κάτω...

/ / Η ελληνική μετάλλαξη της μπλογκόσφαιρας / / Της Λινας Γιανναρου / / Καθημερινή / /