Η θεαματική ανάκαμψη της οικονομίας στην Τουρκία έγινε στις πλάτες των μισθωτών.
Πράγματι η Τουρκία μπορεί να στηριχθεί στα πόδια της. Το ΑΕΠ στο πρώτο τρίμηνο αυτού του έτους έφθασε το 11,4%, πίσω μόνο από την Κίνα. Και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η Τουρκία «τα έδωσε όλα» στους ......
....... ξένους επενδυτές, που ελέγχουν πλέον το μεγαλύτερο μέρος της βιομηχανικής παραγωγής και εκμεταλλεύονται τις μεγάλες και εύπορες γειτονικές αγορές της Ρωσίας και της Μέσης Ανατολής.
Πώς έφθασε όμως η Τουρκία στην «αποφοίτηση από τη σχολή του ΔΝΤ» και ποιοι ωφελήθηκαν; Υποθέτω ότι ο κ. Σαμαράς θα έχει μελετήσει την περίπτωση της γείτονος χώρας, όταν δηλώνει ότι θα επαναδιαπραγματευθεί το μνημόνιο. Για τους αναγνώστες αυτής της στήλης μια σύντομη αναφορά στην περιπέτεια της Τουρκίας με το ΔΝΤ, που διήρκεσε δέκα χρόνια!
Η Τουρκία υπέγραψε συμφωνία με το ΔΝΤ το 1998. Στη δεκαετία ως το 2008 αναδείχθηκε στον μεγαλύτερο δανειστή με το συνολικό ποσό των 46 δισ. δολαρίων. Με τη συμφωνία εγκαταστάθηκε στην Αγκυρα κλιμάκιο του Ταμείου, το οποίο επόπτευε και έλεγχε όλες τις πτυχές της οικονομίας. Η τότε κυβέρνηση Ετζεβίτ μετακάλεσε το ανώτατο στέλεχος της Παγκόσμιας Τράπεζας Κεμάλ Ντερβίς και του ανέθεσε τον απόλυτο έλεγχο της οικονομίας. Ο τούρκος τεχνοκράτης, ανεξάρτητος από πολιτικές επιρροές και κυκλώματα διαφθοράς, εφάρμοσε αυστηρό πρόγραμμα περιστολής των δαπανών με πάγωμα μισθών και κυρίως εκσυγχρόνισε το κράτος και το τραπεζικό σύστημα, ανοίγοντας τον δρόμο στις ξένες επενδύσεις. Μόνο οι ιδιωτικοποιήσεις απέφεραν στο Δημόσιο πάνω από 20 δισ. δολάρια, το μισό του δανείου από το ΔΝΤ.
Ο Ντερβίς δεν υπολόγιζε το πολιτικό κόστος, οι κυβερνήσεις τον στήριξαν, τα κόμματα και τα συνδικάτα εργοδοτών και εργαζομένων δεν έπαιζαν πολιτικό παιχνίδι με το μνημόνιο. Και τα μέτρα ήσαν ανάλογα, ίσως και σκληρότερα από εκείνα που επιβάλλει το «ελληνικό μνημόνιο». Προφανώς δεν υπήρχε και στην Τουρκία εθελοντική συναίνεση και από τους πληττομένους. Υπήρχε ανοχή, διότι οι πάντες είχαν αποδεχθεί ότι η προσφυγή στο ΔΝΤ ήταν μονόδρομος.
Η θεαματική ανάκαμψη της οικονομίας στην Τουρκία έγινε στις πλάτες των μισθωτών. Σχεδόν 13, από τα 71 εκατομμύρια, πολίτες ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Αλματώδης και η αύξηση της ανεργίας. Οι αμοιβές παραμένουν καθηλωμένες από το 2002. Η πρώτη αύξηση, κατά 4%, θα δοθεί στις αρχές του επόμενου χρόνου. Με την αύξηση αυτή ο κατώτατος μισθός θα διαμορφωθεί στα 256 ευρώ! Και η αλχημεία! Το όριο κάτω από το οποίο μια τετραμελής οικογένεια αντιμετωπίζει πρόβλημα σίτισης μειώθηκε από 323 ευρώ τον μήνα το 2006 σε 120 ευρώ το 2007!
Βεβαίως πρέπει να διδασκόμαστε από τις χώρες που πέρασαν από τη «σχολή» του ΔΝΤ. Κάθε χώρα όμως έχει τις ιδιαιτερότητές της, πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές. Οσο άκριτη και αβασάνιστη είναι η αποδοχή και η αναμετάδοση του «κανόνα» ότι όσες χώρες έχουν υπαχθεί στο ΔΝΤ χρεοκόπησαν τόσο αφελής, τουλάχιστον, και λαϊκίστικη είναι η διακήρυξη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι είναι σήμερα εφικτή η επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου. Εκτός αν ο κ. Σαμαράς αναφέρεται για μετά το τέλος της τετραετίας της σημερινής κυβέρνησης και εφόσον διαδεχθεί τον κ. Παπανδρέου... Αν πιστεύει ότι είναι και σήμερα εφικτή η επαναδιαπραγμάτευση, ας αναλάβει την πρωτοβουλία. Ουδείς τον εμποδίζει. Αν πετύχει, θα είναι μεγάλη η προσφορά. Δύο ταξιδάκια είναι, στην Αμερική και στις Βρυξέλλες...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου