Μια Ελληνική τραγωδία.
Η Αθήνα θρηνεί τους νεκρούς των διαδηλώσεων. Παρόλ’αυτά, η οργή για την οικονομική κρίση αυξάνεται συνεχώς. Η Ελλάδα έχει να αντιμετωπίσει ενα καυτό καλοκαίρι. Οι φωνές της λογικής ίσα που ακούγονται.
Η ημέρα, κατα την οποία η κρίση της Ελλάδας οδηγεί σε κόκκινο συναγερμό, ξεκινά με παθητική επαναστατική μουσική και ελληνικά αλλά και ισπανικά εργατικά τραγούδια απο πολλά μεγάφωνα στην πλατεία Ομονοίας όπου γίνεται η γενική απεργία.
Περίπου 100.000 άτομα συγκεντρώθηκαν στο κέντρο της Αθήνας, μεταξύ της Βουλής και του Πολυτεχνείου. Φοιτητές κρατούν πλακάτ όπου φαίνεται ένας .....
...... εργάτης με σηκωμένα μανίκια να σπάει τις αλυσίδες πάνω στις οποίες είναι κρεμασμένες πινακίδες με τις επιγραφές ΔΝΤ και Ε.Ε. «Να καεί η Βουλή» φωνάζουν οι φοιτητές.
Ουρλιάζουν «Θέλουμε να δούμε τις τράπεζες να καίγονται». Δεν έχετε ιδέα πόσο γρήγορα αυτή η ρητορική αναρχίας μετατρέπεται σε πραγματικότητα. Σε τραγωδία.
Είναι 12 λίγο πριν ξεκινήσει η πορεία όταν η Τότα Παπαθανασοπούλου τηλεφωνεί στην κόρη της Αγγελική.
Η μητέρα ανησυχεί γιατί το υποκατάστημα της τράπεζας που δουλεύει η κόρη της βρίσκεται στο δρόμο που περνάει η πορεία.
«Πήγαινε σπίτι» της λέει, «είναι επικίνδυνα». Η Αγγελική την καθησυχάζει «Μαμά, δε φοβάμαι. Είμαι στον τρίτο όροφο, οι κουκουλοφόροι χτυπάνε μόνο τις τζαμαρίες και καταστρέφουν τα ΑΤΜ.» Αυτό που δε λέει στη μητέρα της είναι οτι η διεύθυνση της τράπεζας Μαρφίν-Εγνατία τους απείλησε οτι όποιος φύγει απο τη θέση του, να μην κάνει τον κόπο να ξανάρθει.
Οι πόρτες κλειδώνουν απο μέσα, η πρόσβαση στο ίντερνετ μπλοκάρεται.
Στο δρόμο τους απο το Πολυτεχνείο στην Πλατεία Συντάγματος οι διαδηλωτές απο το επονομαζόμενο «μαύρο μπλόκ» καταστρέφουν οτιδήποτε δεν προστατεύεται απο σιδερένιες μπάρες, επιτίθενται σε φιλήσυχους διαδηλωτές, που θέλουν να μπούν στη μέση. Σαν τους χούλιγκανς, μόνο που αυτοί εδώ έχουν μετατρέψει άδεια μπουκάλια μπύρας σε κοκτέιλ μολότωφ.
Σαν αυτά που εξεράγησαν αργότερα στην τράπεζα της οδού Σταδίου, αφότου κάποιος απο αυτούς έσπασε τη τζαμαρία.
Η κυρία Παπαθανασοπούλου βρίσκεται ανήσυχη στο σπίτι της στο Αίγιο,μια μικρή πόλη της Πελοπονήσου.
Περίπου 170 χλμ μακριά απο την Αθήνα. Ακούει για τις σφαγές που γίνονται στο δρόμο μπροστά στο Κοινοβούλιο, ακούει για πέτρες που πετάγονται και για φωτιές, για δακρυγόνα και χημικά, για σύννεφα καπνού πάνω απο το κέντρο. Στην τηλεόραση βλέπει ένα κτίριο να καίγεται – την τράπεζα της κόρης της.
Μπαίνει σε ένα ταξί με τον άντρα και τη μεγαλύτερη κόρη της και πηγαίνει στην Αθήνα. Φοβάται και ξανατηλεφωνεί. Η Αγγελική δεν απαντά. Στο δρόμο η οικογένεια μαθαίνει οτι η Αγγελική και άλλοι δυο συνάδελφοι της στην τράπεζα πέθαναν απο ασφυξία. Ήταν 32 ετών. Και τεσσάρων μηνών έγκυος. Πρίν λίγες μέρες είχε μάθει, οτι το πρώτο της παιδί, το παιδί που τόσο ήθελε, θα ήταν αγόρι. Όταν βγήκε η σωρός της απο τα συντρίμια, είχε τα χέρια της πάνω στην κοιλιά της.
Οι μέρες περνούν και ο κόσμος ακόμη περνάει απο τον τόπο της επίθεσης και αφήνει λουλούδια. Στεφάνια και αρκουδάκια, κεριά. Συζητούν πολύ και δυνατά. Και όλοι αναρωτιούνται γιατί.
Πολλές οι απαντήσεις σ’αυτό το γιατί.
H πιο απλή λέει οτι υπάρχει μια ομάδα ταραξιών με μαύρα μπουφάν με κουκούλα και γυαλιά ηλίου που δεν γνωρίζουν όρια. Ή οτι οι διευθυντές της τράπεζας έδειξαν αμέλεια γιατί δεν προστάτεψαν τους υπαλλήλους τους απο αυτό το ασκέρι.
Η πραγματικότητα είναι πιο περίπλοκη. Την ευθύνη την έχουν αυτοί που οδήγησαν τη χώρα στα πρόθυρα της χρεοκωπίας και τον κόσμο στους δρόμους. Η οικογένεια Παπαθανασοπούλου έδωσε την απάντηση με τον τρόπο της στην κηδεία της Αγγελικής: Απομάκρυνε τα στεφάνια των πολιτικών κομμάτων, τα τοποθέτησε στο πίσω μέρος της εκκλησίας και γύρισε απο την ανάποδη τις κορδέλεςμε τα συλληπητήρια.
Η προηγούμενη κυβέρνηση Καραμανλή, που το προηγούμενο καλοκαίρι «τα βρόντηξε», κρύβεται ακόμη. Οι διαδηλωτές την κατηγορούν οτι εκμεταλλεύτηκε το λαό και μετά τον εγκτέλειψε. Θα έπρεπε αυτοί οι πολιτικοί να τεθούν ενώπιον του δικαστηρίου, να παγώσουν οι λογαριασμοί τους, να δεσμευτεί η περιουσία τους.
Ο Κώστας Καραμανλής μετατράπηκε απο Πρωθυπουργός σε έναν σιωπηλό βουλευτή. Ο πρώην Υπουργός Οικονομικών και Οικονομίας Γιώργος Αλογοσκούφης αρνείται κατηγορηματικά να δώσει συνεντεύξεις. Όταν στα τέλη του Νοέμβρη του 2008 εκφώνησε μια ομιλία στο Londos School of Economics Έλληνες φοιτητές του πέταξαν αυγά και φυλλάδια. Όταν ξαναεμφανίστηκε εκεί πρόσφατα, απλώς τον κοροιδευαν. Ουτε οι γείτονές του στο αριστοκρατικό προάστιο της Κηφησιάς δεν τον έχουν δεί.
Ο πρώην Υπουργός Δημόσιας Τάξης Γιώργος Βουλγαράκης, που τον κατατρέχουν υπόνοιες σκανδάλων, αφήνει να διαρρεύσει οτι γενικώς δεν κυκλοφορεί πουθενά. Ο Προκόπης Παυλόπουλος, ο οποίος ως Υπουργός Εσωτερικών προσέλαβε περίπου 100.000 επιπλέον Δημοσίους υπαλλήλους στην ούτως ή άλλως επιβαρυμένη κρατική μηχανή, είναι ιδιαιτέρως φιλικός στο τηλέφωνο. Δεύτερη φορά όμως δεν απαντάει.
Έκλεψαν απο αυτό τον περήφανο λαό τον αυτοσεβασμό του.
Στο εξωτερικό, με αυτή την καταστροφική πολιτική, προκάλεσαν μια σειρά κακόβουλων άρθρων.
Σε κάθε συνάντηση, σε κάθε συζήτηση το νοιώθεις αμέσως: πόσο πληγωμένοι νοιώθουν οι Έλληνες, πόσο εξευτελισμένοι νοιώθουν, πόσο δυσφημισμένοι.
Και δεν ξέρουν με ποιόν να θυμώσουν περισσότερο, με τους αλλοδαπούς δημοσιογράφους, ή με τους δικούς τους πολιτικούς.
Υπάρχουν πολλές μισητές φιγούρες στην προηγούμενη κυβέρνηση. Ένας απο αυτούς θέλει να συναντηθούμε μόνο για ανεπίσημη συζήτηση και χωρίς να αναφερθεί το όνομά του. «Επικρατεί μαι διάθεση λιντσαρίσματος» λέει. «Αν πήγαινα τώρα στο κέντρο, σίγουρα θα έτρωγα ξύλο». Κάθεται στο σπίτι σου, στο δερμάντινο καναπέ. Σε μια περιοχή με τιτιβίσματα των πουλιών στα δέντρα και μια πόρσε σε κάθε τρία σπίτια.
«Δεν το κάναμε επι τούτου, να μην τηρήσουμε τις δεσμεύσεις μας. Καταρρεύσαμε λόγω των δομών που ανήκουν σ’αυτό το σύστημα» λέει. «Τα συνδικάτα και τα μέλη τους που επωφελούνται χρόνια τώρα είναι οι πραγματικοί συντηρητικοί. Φύλακες των κεκτημένων.»
Και δίνει ένα παράδειγμα: Ήδη πριν απο 15 χρόνια, η τότε κυβέρνηση είχε προσπαθήσει να εισαγάγει ένα ηλεκτρονικό σύστημα συλλογής των φορολογικών στοιχείων. «Το συνδικάτο των οικονομικών υπαλλήλων σαμπόταρε κάθε προσπάθεια».
Τόσα χρόνια. Ρωτάτε γιατί? Γιατί αλλιώς πώςθα μπορούσε να «τα παίρνει» ο οικονομικός υπάλληλος της κατώτερης βαθμίδας? Απλά. «Διεφθαρμένοι υπάλληλοι? Αυτό μπορεί να είναι η φτηνή δικαιολογία ενός πρώην Υπουργού. Ή ίσως ναι είναι και κυνισμός».
Γιατί το κόμμα του, η Νέα Δημοκρατία, είχε πάνω απο 5 χρόνια στη διάθεσή της για να μεταρρυθμίσει αυτό το σύστημα. Αντ’αυτού γύρισε πολλά χρόνια πίσω την τροχιά εξευρωπαισμού στην οποία είχε βάλει τη χώρα ο προηγούμενος Πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Σημίτης. Στο τέλος δημιουργήθηκε ένας παράλογος κοινωνικός φαύλος κύκλος. Οι πολίτες στους δρόμους, τα συνδικάτα μαζί με έναν πρώην υπουργό να βρίζουν το σύστημα.
Όλοι λένε το ίδιο. Αλλά κανείς δε ξεκινά να το αλλάξει.
«Οι πολίτες λένε οτι οι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι? Έχουν δίκιο. Θελουν να ζήσουν σε άλλη χώρα? Φυικά! Αλλά ως τότε θέλουν και να επωφεληθούν απο τη διαφθορά. Ο Πέτρος Μάρκαρης προσεύχεται στο σαλόνι του. Ζεί σε ένα περιποιημένο διαμέρισμα στην Κυψέλη, που λόγω του μεγάλου κύματος μεταναστών έχει μετατραπεί σε κοινωνικό επίκεντρο. Ο Μάρκαρης είναι πολυβραβευμένος συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων και κάτι σαν την διανοητική συνείδηση της χώρας του. Λέει πως οι αιώνες Οθωμανικής κυριαρχίας άφησαν πίσω τους πολλά σημάδια.
«Στην Ελλάδα δεν περάσαμε Διαφωτισμό, γι’αυτό και δεν έχουμε κοινωνία των πολιτών».
«Μας λείπουν οι ρίζες, τα θεμέλια. Δομήσαμε μια δημοκρατία χωρίς κοινωνική σύνθήκη.» Ανεβάζει τον τόνο της φωνης του και λέει «Δεν υπάρχει καμία κακή βούληση. Αυτό που συμβαίνει σ’αυτή τη χώρα είναι αντικοινωνικό!» Μια γκρίζα γάτα τρίβεται στα πόδια του, σαν να θέλει να τον ηρεμήσει. Ο Μάρκαρης είναι 73 ετών, έχει λεπτά γκρίζα μαλλιά, μακριά στο πίσω μέρος του κεφαλιού και είναι τυφλος απο το ένα μάτι. Παρά ταύτα είναι ένας απο τους πιο οξυδερκείς παρατηρητές της χώρας του.
«ΟΙ Έλληνες κάποτε έκαναν όνειρα» λέει.
«Αυτά τα όνειρα έγιναν τραύματα». Όπως η κυβέρνηση του Καραμανλή έλεγε ψέματα στην Ευρωπαική Ένωση, το ίδιο κάνει ο λαός με την κυβέρνηση.
«Αυτό που κινητοποιούσε ανέκαθεν τους Έλληνες, είναι το ερώτημα: Πώς μπορώ να εξαπατήσω αυτους που με κυβερνούν?» λέει. Είναι σαν οι πολιτικοι και ο λαός ζούν σε δυο παράλληλους κόσμους που δεν έχουν κανένα σημείο επαφής.
Έτσι κατέστη δυνατό την εξουσία σε αυτή τη χώρα να την έχουν εδώ και δεκαετίες τρείς οικογένειες. Στους συντηρητικούς ανήκουν οι οικογένεις Μητσοτάκη και Καραμανλή, στους Σοσιαλιστές οι Παπανδρέου – που εν το μεταξύ έχουν φτάσει στην τρίτη γενιά.
Σαν να επρόκειτο για μια μοναρχία μεταμφιεσμένη σε Δημοκρατία. Ο Πέτρος Μάρκαρης κουνάει τα χέρια του στον αέρα. «Μια χώρα που κρατάει μια πολιτική οικογένεια για 66 χρόνια, δε μπορεί να λειτουργήσει» λέει. Η Ντόρα Μπακογιάννη είναι ένα κομμάτι αυτής της πολιτικής αριστοκρατίας. Σε κάθε περίπτωση, ήταν μέχρι προτινος.
Μπροστά στο γραφείο της απένταντι απο το πάρκο του Ζαππείου στις παρυφές της Ακρόπολης την περιμένουν τα τηλεοπτικά συνεργεία. Βλέπετε, έσπασε το ταμπού. Αποτραβήχτηκε απο το σύστημα. Μόνη βουλευτής απο την αντιπολίτευση που παράκουσε την κομματική πειθαρχία και υπερψήφισε το πακέτο μέτρων της κυβέρνησης. Την ίδια μέρα, στα πεντηκοστά έκτα γενέθλιά της, διεγράφη και απο το κόμμα της.
Απο το κόμμα, στο οποίο προήδρευε ο πατέρας της , Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, (Πρωθυπουργός απο το 1990 μέχρι το 1993). «Είναι πολύ δύσκολο, όταν κανείς έχει περάσει όλη του τη ζωή σε ένα κόμμα» λέει η Ντόρα Μπακογιάννη «αλλά τώρα αρχίζει ο πραγματικός αγώνας». Είναι μια γυναίκα ύψους 1.80. Πρόσφατα έκανε μια αρθροσκόπηση στο γόνατο. Αλλά και με τις πατερίτσες ακόμη σου δίνει την εντύπωση οτι δεν υπάρχει τίποτα που να μη μπορεί να το αντιμετωπίσει. Είναι το μοναδικό μέλος της κυβέρνησης Καραμανλή που ευθέως παραδέχεται τα λάθη. Λέει βέβαια, «Είναι ανοησία να προσπαθει κανείς να φορτώσει την κρίση μόνο στη δική μας θητεία. Τέτοια προβλήματα δε δημιουργούνται σε 4-5 χρόνια. Η Ελλάδα εδώ και 30 χρόναι είχε πάρει λάθος δρόμο». Η κυρία Μπακογιάννη ήταν για τριάμιση χρόνια υπουργός Εξωτερικών του Καραμανλή και απο νωρίς είχε καταλάβει οτι το κόμμα κινείται προς λάθος κατεύθυνση. «Το είπα και στο εσωτερικό του κόμματός μου, αλλά έπεσα σε ώτα μή ακουόντων». Όταν είδε το εκλογικό αποτέλεσμα του 2007, μία μόνο έδρα πάνω απο την απόλυτη πλειοψηφία, κρύος ιδρώτας την περιέλουσε. «Σε τέτοια περίπτωση ξέρεις» λέει η ίδια «πως θα είναι σχεδόν αδύνατο να κάνεις μεταρρυθμίσεις».
Ένας να μην συμφωνεί και πέφτει η κυβέρνηση. Πιστεύει πως πρέπει να κάνει κανείς την αυτοκριτική του. «Φοβηθήκαμε, μήπως χάσουμε με τις μετρρυθμίσεις το πολιτικό μας κεφάλαιο». Να φοβηθούν οι ψηφοφόροι στη χώρα του υπάρχοντος πελατειακού καθεστώτος.
«Το μεγαλύτερο μας λάθος όμως είναι οτι δεν μικρύναμε την κρατική μηχανη.» Ένας στους πέντε εργαζόμενους δουλεύει στο δημόσιο. Η Ελληνική διοίκηση είναι ένα τεράστιο αδηφάγο τέρας, το οποίο καταπίνει τεράστια ποσά.
«Πρέπει να μάθουμε απο τα λάθη μας, δε μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι» λέει η κυρία Μπακογιάννη. Η παρούσα κρίση, λέει, δεν είναι η πρώτη της Ελληνικής ιστορίας και κάθε φορά η χώρα έβγαινε πιο δυνατή.
Σήμερα η Ελλάδα είναι μια χώρα που ψάχνει την ψυχή της. Μια χώρα που πρέπει να βρεί τον εαυτό της απο την αρχή. Μάλλον ο Πέτρος Μάρκαρης έχει δίκιο όταν λέει οτι αυτή η χώρα πρεπει να ξαναδημιουργήσει τις δομές της απο την αρχή.
Η Ντόρα Μπακογιάννη που απο το 2002 ως το 2006 ήταν Δήμαρχος της Αθήνας θυμάται οτι μπορεί να υπάρξει πνεύμα συνεργασίας στη χώρα της.
Αυτό το απέδειξαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004, τότε που κανείς δεν πιίστευε οτι οι Έλληνες θα είχαν έτοιμα τα στάδια τους στην ώρα τους. Οτι θα ήταν σε θέση να είναι καλοί οικοδεσπότες. «Πρέπει κανείς να δώσει όραμα στους πολίτες, να τους κινητοποιήσει, να τους συνεπάρει» λέει. «Ξέρω, δεν είναι εύκολο να αλλάξει αυτή η νοοτροπία, αλλά η ανάγκη είναι η ισχυρότερη κινητήρια δύναμη». Θα μπορούσε να πει κανείς οτι η χώρα έχει φτάσει στο ναδίρ – καιρός για εσωτερικό εξαγνισμό, για κάθαρση, όπως γινόταν στις αρχαίες τραγωδίες. Αυτό το παλιό νοσηρό σύστημα, που το έχουν όλοι περι πολλού, προκάλεσε την προηγούμενη εβδομάδα τεράσιτες καταστροφές. 3 άνθρωποι πέθαναν. Καθώς και ενα αγέννητο θύμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου