Πολλοί σχολιαστές πιστεύουν τώρα ότι η Ελλάδα θα αναδιαρθρώσει τελικά το χρέος της – κάτι που σημαίνει ότι θα αρνηθεί ένα μέρος του. Συμφωνώ. Αλλά τα επιχειρήματα φαίνεται ότι σε αυτό σημείο στερεύουν. Λάθος.
Στην ουσία, η κοινή εκτίμηση πως η Ελλάδα θα καταλήξει σε στάση πληρωμών, είναι πιθανόν υπερβολικά αισιόδοξη. Εχω την αίσθηση ότι η Ελλάδα στο τέλος θα εγκαταλείψει και το ευρώ.
Ηδη, ο συλλογισμός μου έχει διαφανεί: ακόμη και με την αναδιάρθρωση του χρέους, η Ελλάδα θα έχει ......
...... σοβαρά προβλήματα, παγιδευμένη σε πρόγραμμα λιτότητας, ώστε να καλύψει απλώς το δημοσιονομικό έλλειμμα.
Το μόνο πράγμα που θα μπορούσε να μειώσει την ανάγκη για μέτρα λιτότητας θα ήταν κάτι που βοήθησε στην ανάπτυξη της οικονομίας ή τουλάχιστον δεν ώθησε προς την αντίθετη κατεύθυνση. Κάτι που θα μείωνε τα οικονομικά βάρη· θα μπορούσε επίσης να αυξήσει τα έσοδα, περιορίζοντας τα μέτρα κατά των φορολογούμενων.
Αλλά ο μόνος δρόμος προς την οικονομική ανάπτυξη είναι η αύξηση των εξαγωγών – που μπορεί να επιτευχθεί μόνον εάν μειωθούν δραστικά το ελληνικό κόστος και οι τιμές, σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη.
Εάν η Ελλάδα ήταν μια συμπαγής κοινωνία με σύστημα συλλογικής ρύθμισης των μισθών, ένα είδος Αυστρίας στο Αιγαίο, θα ήταν πιθανό να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, μέσω μιας συλλογικά συμφωνημένης μείωσης των μισθών – μέσω μιας «εσωτερικής υποτίμησης».
Αλλά, όπως δείχνουν τα θλιβερά γεγονότα του σήμερα, δεν είναι.
Η εναλλακτική οδός είναι η υποτίμηση – που σημαίνει εγκατάλειψη του ευρώ.
Οποιαδήποτε αναγγελία των σχεδίων εξόδου από την Ευρωζώνη, όπως σημειώνει ο οικονομολόγος Μπάρι Αϊχενγκριν, θα σήμαινε την καταστροφή των τραπεζών. Για τον ίδιο λόγο, οποιοσδήποτε υπαινιγμός από εξωτερικούς παράγοντες, όπως η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, για την ύπαρξη αυτής της εναλλακτικής θα πυροδοτούσε θεαματική επίθεση στις ελληνικές τράπεζες και συνεπώς δεν μπορεί να γίνει. Ουσιαστικά, δεν πρέπει να θίγουμε το θέμα.
Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να συμβεί. Η Ελλάδα έχει ήδη αρχίσει να μοιάζει με την Αργεντινή το 2001.
Για να είμαι σαφής, δεν πρόκειται για μια εναλλακτική αντί της αναδιάρθρωσης οδό· είναι κάτι που ενδέχεται να απαιτηθεί πέρα από την αναδιάρθρωση, προκειμένου να καταστεί εφικτή η δημοσιονομική προσαρμογή.
Ελπίζω ότι κάπου, βαθιά στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του ελληνικού υπουργείου Οικονομικών, οι άνθρωποι σκέφτονται το αδιανόητο. Διότι αυτή η φριχτή έκβαση έχει αρχίσει να μοιάζει καλύτερη από άλλες πιθανές.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου