Αν και τα μηνύματα ήταν δυσοίωνα από την αρχή – ας μην ξεχνούμε τις προσωπικές ιστορίες του καθενός που σέρνονται πίσω του σα βαρίδια-, ο κ. Σαμαράς απέδειξε στην πράξη ότι δύσκολα θα κινηθεί με συνέπεια, αποφασιστικότητα, νηφαλιότητα και ρεαλισμό ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης του τόπου. Η αρχή έγινε με την καταψήφιση του πακέτου των νέων μέτρων στην οικονομία. Όχι για λόγους ουσίας ή με στόχο να εφαρμοσθεί κάποια αντιπρόταση, αλλά ξεκάθαρα για να αποφύγει η Νέα Δημοκρατία το κομμάτι της δικής της ευθύνης που θα προκύψει από τον επιμερισμό του πολιτικού κόστους. Η μη ανάληψη των ευθυνών υπό το άγος του πολιτικού κόστους ισοδυναμεί με ανευθυνότητα.
Στη λογική αυτή κινείται αναμφισβήτητα και η απόφαση των γαλάζιων πρωτοκλασάτων να μην... ψηφίσουν το ασφαλιστικό επί της αρχής, ούτε και τον νέο αυτοδιοικητικό χάρτη του «Καλλικράτη». Δικαίωμα τους; Μάλλον όχι. Κι αυτό διότι, οι αλλαγές που προτείνει το νέο νομοσχέδιο του υπουργείου εργασίας δεν πάνε και πολύ μακρύτερα από τον νόμο Πετραλιά, πράγμα που γεννά τη βεβαιότητα ότι σύντομα θα υπάρξουν κι άλλες ρυθμίσεις, αφού οι συγκεκριμένες δεν πρόκειται να σώζουν επί πολύ το χρεοκοπημένο σύστημα. Ακόμη χειρότερα, στον τομέα της αυτοδιοικητικής μεταρρύθμισης, ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας περπατά στις καταστροφικές ατραπούς του προκατόχου του. Ποιος δεν θυμάται τον κ. Καραμανλή από βουνά και λόγγους, σε μπλόκα και πανηγύρια να επιτίθεται στον «Καποδίστρια» και μάλιστα να υπόσχεται ότι όταν εκείνος θα γινόταν κυβέρνηση θα τον καταργούσε; Όταν ωστόσο ήλθε η ημέρα που έγινε πρωθυπουργός, όχι μόνο δεν τον κατάργησε, αλλά επεσήμανε την ανάγκη και της εμβάθυνσης της μεταρρύθμισης με τον λεγόμενο «Καποδίστρια II». Μεταρρύθμιση, που όπως και οι υπόλοιπες έμεινε στα χαρτιά και τις προεκλογικές ομιλίες στις πλατείες.
Η διακυβέρνηση Καραμανλή είχε συγκλονιστικές συνέπειες για τον τόπο, αφού εξαθλίωσε και έφερε στα όρια του ένα σύστημα που νοσούσε επί δεκαετίες. Αυτή είναι η παρακαταθήκη του πρώην πρωθυπουργού, ο οποίος θα μείνει στην ιστορία για τον ανερυθρίαστο βερμπαλισμό του και τον επαίσχυντο επικοινωνισμό του. Ο ίδιος αποδείχτηκε το σημαντικότερο βαρίδι της παράταξης στην οποία προέδρευσε. Και αυτό δεν το λέγω σήμερα, αλλά το είχα διαγνώσει έγκαιρα όταν όλοι – δημοσιογράφοι και συμφέροντα- επέμεναν να τον πλασάρουν σαν δυνατό χαρτί…
Το αντι-πρότυπο Καραμανλή πρέπει να είναι πλοηγός για τον σημερινό πρόεδρο του κόμματος. Για την ώρα, ωστόσο, ο τελευταίος έχει επιλέξει να αντιπολιτεύεται με στόχο την εξυπηρέτηση μικροκομματικών σκοπιμοτήτων. Μεγαλοστομεί χωρίς ουσία περί καθάρσεως της παράταξης από τα λεγόμενα βαρίδια, την ίδια ώρα που καλύπτει το μεγαλύτερο βαρίδι, τον ίδιο τον προκάτοχό του. Διατυμπανίζει την πίστη του στην εσωκομματική αξιοκρατία – όπως η σύσταση της επιτροπής αξιολόγησης των βουλευτών που ανακοινώθηκε την περασμένη εβδομάδα- όταν ο ίδιος επέλεξε συνεργάτες με αμφισβητούμενο πρότερο έντιμο πολιτικό βίο και αναποτελεσματική κυβερνητική θητεία.
Μια από τις αγαπημένες εκφράσεις των λογογράφων του κ. Σαμαρά είναι το ξεσηκωτικό (;) «Οι Έλληνες να σηκώσουμε ανάστημα». Ξεχνά εντούτοις, ότι το ηθικό, πνευματικό και διανοητικό ανάστημα της παράταξης του έχει σήμερα πριονισμένα πόδια. Και τι ανάστημα να σηκώσει ο πυγμαίος;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου