Σσσστ! Η Αριστερά πεθαίνει.

Η αλήθεια είναι ότι για την πρωτομαγιά θα προτιμούσα να αναφερθώ σε κάποιες ιστορικές στιγμές του εργατικού αγώνα, σαν αυτή που πολύ όμορφα παρουσίασε ο navarino-s. Ή σε κάποια πρόσωπα σαν τον Σταύρο Καλλέργη που είχαν αφιερώσει σχεδόν ολόκληρη τη ζωή τους σε μάχες και ιδέες που σήμερα φαντάζουν σχεδόν ξεπερασμένες, αλλά τότε κόστισαν σε αίμα, φυλακίσεις και εξορίες.

Δυστυχώς όμως, θα αναγκαστώ να αναφερθώ σε έναν αργό θάνατο που λαμβάνει χώρα τα τελευταία χρόνια, και ειδικά την τελευταία περίοδο. Στο θάνατο της ελληνικής Αριστεράς, του «φίλου του λαού». Και δεν είναι τυχαίο ότι ο θάνατος αυτός συμπίπτει με την έναρξη της περιόδου των τελευταίων στιγμών του κρατισμού. Αυτής, δηλαδή, της επιδημίας που στέριωσε στη χώρα, ολόκληρη την περίοδο της μεταπολίτευσης και έμελλε να στηλιτεύσει ένα ολόκληρο κοινωνικό κίνημα που κάποτε ήταν γεμάτο φρέσκες και θετικές ιδέες, ενώ ταυτόχρονα, υποβάθμισε την κοινωνία μας και την έφερε αντιμέτωπη με μία από τις μεγαλύτερες οικονομικές καταστροφές της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.

Κι όμως! Αυτό το αδηφάγο, διεφθαρμένο, σπάταλο και αντιπαραγωγικό τέρας που ονομάζεται Κράτος, και τώρα βρίσκεται ένα βήμα πριν το γκρεμό, παρασέρνοντας ολόκληρη τη χώρα μαζί του, συνεχίζει να είναι... το λάβαρο μίας Αριστεράς που έχει χάσει το δρόμο και το νόημα χρόνια τώρα. Μίας Αριστεράς που κατάφερε μέσα σε λίγα χρόνια να μετατρέψει το σύνθημα «Ο άνθρωπος πάνω από τα κέρδη» στο «βόλεμα πάνω από τα πάντα».

Πολλές φορές, δεν μπορώ να παραβλέψω τις ομοιότητες της θρησκείας με τη σύγχρονη ελληνική Αριστερά. Εκ πρώτης, επιφανειακής όψης, και οι δύο μοιάζουν σαν καλοπροαίρετες ιδέες που σκοπό έχουν την αδελφοσύνη, την αλληλεγγύη και τη συνεργασία των ανθρώπων. Όσο πιο πολύ εμβαθύνει όμως κανείς, αρχίζει και απογοητεύεται. Και όσο συνεχίζει να εμβαθύνει, τόσο η απογοήτευση μετατρέπεται σε πίκρα και αποστροφή, καθώς η πραγματική, δηλαδή η ανθρώπινη υπόσταση και των δύο, είναι τελικά ένα συνοθύλευμα απάτης, ασχήμιας και ανοησίας. Στο τέλος συνειδητοποιείς ότι τόσο για τη θρησκεία, όσο και για την Αριστερά, οι άνθρωποι χωρίζονται σε κατηγορίες. Ότι και για τις δύο, η πραγματική ευτυχία και ευδαιμονία έρχονται μόνο πατώντας πάνω στα πτώματα άλλων. Ότι υπάρχει μία συμπαντική, και μία κοινωνική νομοτέλεια που δεν σηκώνουν αμφισβήτηση ή βελτίωση. Ότι θα φτάσουν και οι δύο στον παραλογισμό, αρκεί να μην υποχωρήσουν ή συναινέσουν. Ότι, στην τελική, όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι απαραίτητα εναντίον μας. Ο δογματισμός της Αριστεράς, δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει από αυτόν της θρησκείας.

Και φθόνος παντού! Η θρησκεία φθονεί την απόλαυση, τον υλισμό, τη γνώση, τη σεξουαλικότητα, την ελευθερία. Η Αριστερά φθονεί τον πλούτο, την ανάπτυξη, την οικονομική διαφορετικότητα, τις επιλογές. Φυσικά, και οι δύο τελούν υπό καθεστώς ασυλίας στην ελληνική κοινωνία. Είναι ταμπού να επιτίθεσαι στη θρησκεία όσο είναι να επιτίθεσαι και στην Αριστερά, γιατί αυτόματα θεωρείται ότι ασελγείς πάνω στη μνήμη εκατοντάδων κοινωνικών αγώνων και αγωνιστών. Βολικότατη η ασυλία για τους πιο αμαρτωλούς όλων! Η θρησκεία μονοπωλεί την ηθική και η Αριστερά την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ο ορισμός της λατρείας του παρελθόντος, άσχετα άμα η θρησκεία έχει αποκοπεί από τον ηθικό σκοπό της, και η Αριστερά από τον κοινωνικό.

Λατρεία των φαντασμάτων, μιζέρια και κινήσεις πανικού συνεχώς. Χωρίς σχέδιο, χωρίς οργάνωση και χωρίς πρόταση. Χωρίς ψυχραιμία και χωρίς ανάλυση της πραγματικότητας. Ανακοινώθηκαν οι όροι ΕΕ - ΔΝΤ - ΕΚΤ για τη χορήγηση του πακέτου στήριξης και η πρώτη αντίδραση ήταν πάλι «όλοι στους δρόμους». Χωρίς εξήγηση. Χωρίς σοβαρή αιτιολόγηση ή σκέψη πέρα από τον πρώτο συναισθηματικό φόρτο και τον αυθόρμητο λαϊκισμό.

Κανείς δεν είπε ότι πρέπει να δουλέψουμε, να σοβαρευτούμε, να οργανωθούμε, να αναπτυχθούμε. Κανείς δεν έκανε αυτοκριτική. Κανείς δεν αντιπρότεινε κάποια άλλη διέξοδο. Όχι. Πρέπει απλά να πληρώσουν οι πλούσιοι και τα αφεντικά, διότι ανέκαθεν μόνον αυτοί έφταιγαν. Τί βολικό! Η ρητορική που είχε βάση πριν έναν αιώνα, συνεχίζει ακάθεκτη και σήμερα. Οι πλούσιοι και τα αφεντικά όμως έχουν αλλάξει. Οι κοινωνίες, οι οικονομίες, οι ανάγκες, τα πολιτεύματα, οι ίδιοι άνθρωποι έχουν αλλάξει, αλλά η Αριστερά όχι. Εκεί. Πιστή στις ίδιες αρχές του προηγούμενου αιώνα. Ο άνθρωπος έχει φτάσει στο φεγγάρι, και η Αριστερά συνεχίζει να αντιμετωπίζει την κοινωνία σαν μία φάμπρικα του 19ου αιώνα. Ακόμα και τώρα που η χώρα μας και ολόκληρη η ελληνική κοινωνία εισέρχεται σε δύσκολες περιόδους, η Αριστερά υψώνει τα ίδια ξεφτισμένα λάβαρα, μόνο και μόνο για να μην συμφιλιωθεί με κάποιο άλλο ρεύμα ή ιδέα. Ακόμα και τώρα που οποιαδήποτε οικονομική διέξοδος θα πρέπει να επέλθει με κοινωνική συνοχή, η Αριστερά προτιμάει τη σύγκρουση και την αναμπουμπούλα, γρονθοκοπώντας τείχη.

Αναπολώντας τις ηρωικές κατακτήσεις του εργατικού κινήματος και της κοινωνικής Αριστεράς του 20ου αιώνα, αναδύεται μία πίκρα. Επειδή τελικά, το ζητούμενο της ισότητας, της ισονομίας και των ίσων ευκαιριών, δεν έχει καμία σχέση με τους κολλημένους, μίζερους στενοκέφαλους που ξέρουν μόνο να κραδαίνουν σημαίες / καδρόνια και να γκαρίζουν. Επειδή πλέον, η πάλαι πότε φρέσκια, ανατρεπτική και ενεργητική ιδεολογία έχει καταντήσει σήμερα πιο συντηρητική και κοντόφθαλμη από τους παραδοσιακούς της εχθρούς.

Έχει ο καιρός γυρίσματα όμως. Και όσο υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται μπροστά, θετικά, και δημιουργικά, τόσο τα φαντάσματα χάνουν την αξία τους. Καλή πρωτομαγιά στους πραγματικούς αγωνιστές!

Το ελληνάκι