Μια γυναίκα γεμάτη όνειρα, ελπίδες, αγωνίες και αγώνες. Μια σύγχρονη «ελληνίδα θεά», όπως την έλεγαν, που πίστεψε ότι ο πολιτισμός είναι η βαριά βιομηχανία μας και σοβαρό εξαγώγιμο προϊόν. Αλλοι απλώς την επανέλαβαν. Είναι η Μελίνα, για Ελληνες και ξένους, ένα όνομα που δεν ξεχνιέται, παρά τα δεκαέξι χρόνια που πέρασαν από την αποχώρησή της.Στις 6 Μαρτίου του 1994, η Μελίνα Μερκούρη έφυγε από κοντά μας. Τιμώντας την, και με αφορμή την Ημέρα της Γυναίκας, το Ιδρυμα Ευγενίδου, σε συνεργασία με το Ιδρυμα Μελίνα Μερκούρη και τον αδελφό της Σπύρο Μερκούρη, παρουσιάζει μια έκθεση προσδοκώντας «τη διατήρηση της μνήμης των πηγαίων κωδίκων της Μελίνας και των μόνιμων αναζητήσεών της στους τομείς της Παιδείας και του Πολιτισμού». Φωτογραφίες, βίντεο, κοστούμια, προσωπικά αντικείμενα, κείμενα απαρτίζουν την έκθεση-αφιέρωμα «Μελίνα - Παιδεία - Πολιτισμός», από τις 9 του μηνός έως τις 8 Απριλίου σε χώρους του Ιδρύματος (Συγγρού 387, Π. Φάληρο).
Η έκθεση επιχειρεί να παρακολουθήσει την ...
... πορεία της ζωής της. Ξεκινώντας από τον ισόγειο χώρο, φωτογραφικό υλικό, κείμενα, βίντεο και κοστούμια «μιλούν» για το πρόγραμμα «Μελίνα - Εκπαίδευση -Πολιτισμός».
Συνεχίζοντας στον δεύτερο όροφο, τα εκθέματα θέλουν να φέρουν σε επαφή τους επισκέπτες με κεφάλαια της ζωής της Μελίνας: ηθοποιός, αντίσταση, υπουργός, εκπαίδευση - πολιτισμός. Εκτός από τις φωτογραφίες, τα βλέμματα θα τραβήξουν κοστούμια που φόρεσε σε ρόλους ως ηθοποιός, από τη «Μήδεια» (1976, Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων), το «Γλυκό πουλί της νιότης» (δημιουργία της Λουκίας, 1980), τη «Στέλλα» (1955), το «Ποτέ την Κυριακή» (δημιουργία Ντένης Βαχλιώτη) και τη «Φαίδρα».
Το αγαπημένο της κατακόκκινο φόρεμα που προτιμούσε να φορά η Μελίνα, όταν εμφανιζόταν στις ευρωπαϊκές πόλεις κατά τη διάρκεια της χούντας, «φωτίζει» την ενότητα για την αντίσταση, πλούσια σε φωτογραφίες. Αυτό το φόρεμα τελικά, κατόπιν επιθυμίας της, τη συνόδευσε στο τελευταίο της ταξίδι.
Ενα ταγιέρ με την αγαπημένη της υπουργική τσάντα, τη θυμίζουν ως υπουργό. Οι φωτογραφίες εδώ είναι επίσης πολλές και χαρακτηριστικές και ζωντανεύουν τα οράματά της για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα, το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης, την ενοποίηση των αρχαιολογικών χώρων, τα ΔΗΠΕΘΕ, την πολιτιστική θωράκιση του Αιγαίου κ.ά.
«Αν δεν προλάβω και πεθάνω, όταν γυρίσουν τα Μάρμαρα, θα ξαναγεννηθώ», έλεγε. Φοβάμαι μήπως και δεν έρθει αυτή η στιγμή, όμως. Ειδικά σε μια περίοδο που έχουμε γίνει οι κλέφτες και οι ψεύτες της Ευρώπης. Κρίμα, γιατί μόνο τέτοιου είδους άνθρωπου μπορούν από φύση να σηκώσουν το βαρύ φορτίο της εθνικής μας υπερηφάνειας. Και ζητούνται επειγόντως……
/ / ΠΗΓΗ: ΕΘΝΟΣ / /
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου