«Έγινα ιστορικός για να αλλάξω τον κόσμο»

Την προηγούμενη Πέμπτη πέθανε ένας από τους μεγαλύτερους ιστορικούς της εποχής μας. Ο Χάουαρντ Ζιν. «Ο ιστορικός που ήθελε να αλλάξει τον κόσμο» και  κήρυκας της πολιτικής ανυπακοής. Στις ιδέες του, φυσικά, δεν είχε καμία θέση η βία:«Το κόστος της βίας είναι διπλό, τόσο για τον θύτη όσο και για το θύμα».
Ο ΧΑΟΥΑΡΝΤ ΖΙΝ είχε επισκεφθεί κάποιες φορές την Ελλάδα και σε κάθε του επίσκεψη τον υποδεχόταν ένα φανατικό κοινό θαυμαστών. Τον Ιούλιο του 2009 παρακολούθησε συγκινημένος την παράσταση «Ο Μαρξ στο Σόχο» από το δικό του θεατρικό έργο σε μια κατάμεστη αίθουσα της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών.
Πιθανότατα δεν είδε τον κόσμο όπως τον ονειρευόταν. Αλλά μέχρι να αφήσει την τελευταία του πνοή στα 87 του χρόνια, είχε το προνόμιο να ζήσει απόλυτα συνεπής με τις ιδέες του.
Αν και ιδεολογικά μαχητικός, ο Ζιν περιγράφεται ως ένας προσηνής άνθρωπος και γοητευτικός ομιλητής. Οι σταρ Ματ Ντέιμον και Μπεν Άφλεκ δεν ήταν μόνο ....

... οικογενειακοί του φίλοι αλλά και πιστοί θαυμαστές του. Σε μια σκηνή της ταινίας «Ο ξεχωριστός Γουίλ Χάντινγκ», το σενάριο της οποίας είχαν γράψει οι δύο ηθοποιοί, ο χαρακτήρας που υποδύεται ο Ντέιμον καλεί τον ψυχολόγο του να διαβάσει το μπεστ σέλερ του Ζιν: «Αυτό το βιβλίο θα σου δώσει μια κλωτσιά στον κώλο». Από το ίδιο βιβλίο εμπνεύστηκε το «αφεντικό» Μπρους Σπρίνγκστιν τον δίσκο του «Νebrasca».

Ο ίδιος ο Ζιν είχε γνωρίσει την «πλευρά των ηττημένων» που περιγράφει στο πιο γνωστό βιβλίο του, την «άλλης» Ιστορίας της Αμερικής. Γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια φτωχογειτονιά του Μπρούκλιν το 1922 από μετανάστες γονείς εβραϊκής καταγωγής. Μαθητής ακόμη διάβασε- και λάτρεψε- τα βιβλία του Καρόλου Ντίκενς χάρη στα κουπόνια που μάζευε από την εφημερίδα «Νew Υork Ρost» ο πατέρας του. Στα 17 του χρόνια ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα μιας παρέας νεαρών κομμουνιστών από τη γειτονιά του να συμμετάσχει σε μια διαδήλωση στην Τάιμς Σκουέαρ. «Ξαφνικά άκουσα σειρήνες και είδα έφιππους αστυνομικούς να πέφτουν με ορμή και να χτυπούν το πλήθος», είχε διηγηθεί σε μια συνέντευξή του. «Χτύπησαν και μένα και λιποθύμησα. Όταν συνήλθα αργότερα, η Τάιμς Σκουέαρ ήταν και πάλι ήσυχη σαν να μην είχε συμβεί τίποτε. Ήταν ένα συγκλονιστικό μάθημα για μένα».