Λαϊκή δεξιά συνταγής Πανάρα-γκολφ, Μύκονος και Αρμάνι μπλέιζερ…

Αγαπητό περιοδικό,

Το παρακάτω κείμενο έλαβα από ένα φίλο. Είναι η κριτική του περιοδικού «Αθηνόραμα» για το εστιατόριο που πήγε προχτές ο Αντωνάκης στη γιορτή του… Πάρτε μια γεύση να καταλάβετε για τι «σεμνότητα» και «λαϊκή δεξιά» μιλάμε… Λαϊκή δεξιά συνταγής Πανάρα-γκολφ, Μύκονος και Αρμάνι μπλέιζερ…

---

«COO / Δημήτρης Αντωνόπουλος - Αθηνόραμα

Συνωστισμός VIP και μόδας στο νεοαφιχθέν «Coo»: όμορφος, θερμός μινιμαλισμός, μπλεγμένη κουζίνα, χωρίς εμφανές concept με θεσπέσια σουξέ και αρκετές μετριότητες.

Γυναίκες βγαλμένες από σελίδες περιοδικών μόδας, φάτσες της Μυκόνου, χαρούμενες, με το συνενοχικό στιλάκι μιας παρέας που ψάχνει την καταξίωση του καλοκαιρινού status. Όμορφο μαγαζί, το «Coo» μίνιμαλ μεν, αλλά χωρίς ψυχρότητα, απλώνεται σε τρία διαφορετικά επίπεδα, σε ζεστές αποχρώσεις της γης και του λευκού. Μόνο η ποιότητα του ήχου είναι μέτρια.

Μακάρι, πάντως, το «less is more» να εφαρμοζόταν και στο φαγητό, διότι το να παραγγείλεις στο «Coo» είναι μια περίπλοκη ιστορία. Τα ευγενέστατα παιδιά που σερβίρουν σου φέρνουν...
δύο καταλόγους. Ο ένας (ροζ) έχει μια τεράστια ποικιλία από σούσι σασίμι και γιαπωνέζικου στιλ ορεκτικά. Ο άλλος (μαύρος) περιέχει μια ευρύτατη γκάμα σπεσιαλιτέ με ιταλικές, γαλλικές και απωανατολίτικες ρίζες – μετά κρέατος και απλού ψητού ψαριού. Η έλλειψη concept είναι προφανής κι αυτή η πανσπερμία γεύσεων εμποδίζει το «Coo» να λάμψει, καθώς στη μικρή του κουζίνα δεν καταφέρνει να παρουσιάσει όλες αυτές τις γεύσεις με επιτυχία. Υπάρχουν πιάτα θαυμάσια, και άλλα εντελώς αποτυχημένα.

Το γιαπωνέζικο κομμάτι είναι καλό. Τα nigiri σολομού yellow¬tail έχουν βελούδινη υφή πάνω σε σφιχτό νόστιμο ρύζι. Το signature roll με αβοκάντο και γλυκό χέλι είναι σοφιστικέ και γλυκοφάγωτο. Το ταρτάρ του yellowtail είναι σούπερ ντελικάτο και τα αβγά χελιδονόψαρου στην κορυφή τού δίνουν τσαγανό. Κάτι που λείπει από το spicy crab tartar, αφού η υπερβολικά ξινή σάλτσα του καταπιέζει την πικάντικη, γλυκιά σάρκα του καβουριού• η επιδεικτική υπερβολή της τρούφας επίσης κάνει παράσιτα στην απωανατολίτικη ελαφράδα του πιάτου.

Κατόπιν, δοκιμάσαμε μια σειρά αποτυχημένων ή μέτριων πιάτων. Ο τολμηρός συνδυασμός γλώσσας (ψάρι) με τη χιονάτη ντελικατέτσα λαρδιού colonata απαιτεί μαεστρία και λεπτούς χειρισμούς για να πετύχει, αλλιώς προκύπτει πλαδαρό ψάρι και ξεράδι αλλαντικό. Το στεγνό χάμπουργκερ τόνου και οι άοσμες φλουδίτσες τρούφας σε ελαφρώς στεγνά σαλατικά δεν λένε. Το ασιατικό κοτόπουλο είναι πολύ συμβατικό. Το ριζότο ημέρας με θαλασσινά και σαφράν ήρθε καλούτσικο μεν, πλαδαρό δε. Ύστερα απ’ όλα αυτά, όμως, φτάσαμε σε κάτι κορυφαίο: η αμερικάνικη σπαλομπριζόλα είναι ποίημα• τόσο που μπαίνεις στον πειρασμό να «παίξεις φυσαρμόνικα» με το κόκαλο και να δοκιμάσεις τη φουντουκοβουτυράτη ουσία του μεγαλείου του. Αυτό το κρέας είναι εκ των τριών καλυτέρων στην Αθήνα.

Το μιλφέιγ έχει καλό φύλλο και μετριότατη κρέμα, η αμυγδαλόπιτα πολύ φίνα και παραδοσιακή, με το υπέροχο παγωτό βανίλια του «Coo» να της πάει πολύ. Το πράγμα μιλάει μόνο του: αφαίρεση, αφαίρεση, αφαίρεση.

(+) Η θετική αύρα των παιδιών που σερβίρουν.

(-) Η τραγική έλλειψη concept στο μενού" .......