Το ότι η κυβέρνηση ξεκίνησε άσχημα είναι ηλίου φαεινότερο.
Προς τα πού όμως μοιάζει να οδηγείται το επόμενο διάστημα; Η μια οπτική είναι η ατεκμηρίωτα αισιόδοξη. Η ανθρώπινη φύση, μπροστά στις ...
συσσωρευμένες δυσκολίες, πιάνεται από τα μαλλιά αναζητώντας την πιο αχνή ηλιαχτίδα. Αντίστοιχα όταν το κλίμα είναι πολύ βαρύ, δύσκολα κανείς αντικρίζει τη δυσάρεστη πραγματικότητα και τολμά να εκφράσει ρεαλιστικά απαισιόδοξες εκτιμήσεις. Όμως, είναι αυτές οι τελευταίες που έχουν δικαιωθεί από το 2010 και μετά. Τα χρόνια αυτά είχαμε αρκετές εκρήξεις προσδοκιών. Όλες διαψεύστηκαν.
Στο ξεκίνημα, φάνηκε πως ο Παπανδρέου θα έκανε μεταρρυθμίσεις. Και μάλιστα τολμηρές. Έγιναν ελάχιστα. Ενώ για μια ακόμα φορά παραπλανήσαμε τους «κουτόφραγκους». Υπήρχε επίσης η προσδοκία πως ο Αντώνης Σαμαράς, που κατέστησε τη ΝΔ την πιο λαϊκιστική αντιπολίτευση της Ευρωζώνης, θα ανακάλυπτε την υπευθυνότητα έστω όταν κατέρρεε η κυβέρνηση Παπανδρέου. Όντως, υπό την πίεση των Ευρωπαίων , απάλυνε κάπως τον λαϊκισμό του. Όμως ήταν εκείνος που έφτασε στο αποκορύφωμα της ανευθυνότητας, όταν προσδοκώντας την αυτοδυναμία, οδήγησε τη χώρα σε καταστροφικές πολιτικά και οικονομικά, εκλογές.
Ο Παπαδήμος σίγουρα υπήρξε η πιο χειροπιαστή ελπίδα για τη χώρα. Ολοκλήρωσε το PSI. Έδωσε κύρος στην Ελλάδα. Αναδείχθηκε σε ικανότατο τεχνοκράτη. Όμως όλο το κομματικό σύστημα τον πολέμησε. Παπανδρέου και Σαμαράς προσπάθησαν μάλιστα να αποφύγουν την Πρωθυπουργοποίηση του μέσω της παρανοϊκής «λύσης Πετσάλνικου». Αναπόφευκτα, οι ελπίδες που επενδύθηκαν στον Παπαδήμο, πήγαν κυριολεκτικά περίπατο. Διότι, τα κόμματα, τις σκότωσαν.
Η σημερινή κυβέρνηση αναμένονταν με ισχνές, έστω, προσδοκίες. Όμως το σχήμα που προέκυψε ήταν κατώτερο των χαμηλότερων προσδοκιών. Πρόκειται για μια ουσιαστικά μονοχρωματική κυβέρνηση. Οι δυο, κατ’ όνομα, εταίροι τηρούν αποστάσεις μέγιστης ασφαλείας (όπως ακριβώς έκανε ο Σαμαράς έναντι του Παπαδήμου). Προφανώς δεν είναι κυβέρνηση «των καλύτερων». Αλλά των μετριότερων! Και τούτο διότι οι περισσότεροι Υπουργοί της προέρχονται από τη δεξαμενή μεγάλης ένδειας στελεχών της ΝΔ. Όλα βρίσκονται στο minimum. Άρα η σταθερότητα και μακροημέρευση της κυβέρνησης είναι άκρως αμφίβολη.
Ούτε βεβαίως προσέλκυσε η κυβέρνηση πολλούς και ικανούς τεχνοκράτες. Ο όντως ιδιαίτερα καταξιωμένος Βασίλης Ράπανος, με προβλήματα υγείας, είναι προφανές πως αιφνιδιάστηκε δυσάρεστα από το κυβερνητικό σχήμα. Πρέπει να έπαθε ισχυρό σοκ. Ο Γιάννης Στουρνάρας, ως ικανός τεχνοκράτης, δέχτηκε να εισέλθει σε ένα σχήμα με κραυγαλέες αδυναμίες κυρίως σε τομείς που ο ίδιος καλείται να ελέγξει. Δεν μοιάζει να έθεσε τις αναγκαίες απαιτήσεις που να διασφαλίζουν την προσπάθεια του. Είναι άγνωστο αν κατανοεί ότι το κυβερνητικό περιβάλλον, ως σύστημα, θα πνίξει τις όποιες μεταρρυθμιστικές προθέσεις του. Ούτε γνωρίζουμε αν θα συμβιβαστεί ή όχι.
Συμπεραίνοντας: Είναι οι απαισιόδοξες εκτιμήσεις που έχουν διαχρονικά αποδειχθεί οι πιο ρεαλιστικές. Αυτό οφείλεται σε μια κεντρική διάγνωση: Το ότι δηλαδή τις τύχες της χώρας διαφεντεύει ένα κομματικό σύστημα που είναι κυριολεκτικά παθογενές στο μεδούλι του. Τέτοια συστήματα δεν γεννούν φαινόμενα υγείας. Ούτε καν μερικής. Αντίθετα, αναπαράγουν επίμονα την παθογενή φύση τους.
Μπορεί λοιπόν η παρούσα κυβέρνηση, ως γνήσιο προϊόν του συστήματος αυτού, να κάνει τις υπερβάσεις που θα σώσουν τον τόπο; Η μήπως το κακό ξεκίνημα της κυβέρνησης προδικάζει άλλη μια απογοητευτική διαδρομή, με δυσοίωνες προοπτικές για τη χώρα;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου