Μερικοί αφελείς φίλοι μου χαιρέκακα σχολίασαν την αποτυχημένη εκτίμησή μου πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα ερχόταν πρώτος στις εκλογές. Και πως έτσι θα υποχρεωνόταν να σχηματίσει κυβέρνηση με την στήριξη της ΔΗΜΑΡ.
Εξ’ ίσου κι εγώ παραξενεύτηκα με ...
το αποτέλεσμα. Δεν περίμενα ποτέ πως το ΠΑΣΟΚ θα συγκρατούσε τόσες δυνάμεις. Και πως θα ξεπερνούσε το 7%. Ένα αποτέλεσμα που σίγουρα θα έδινε στον ΣΥΡΙΖΑ τη νίκη. Υπο-εκτίμησα την δύναμη επιβίωσης ορισμένων πελατειακών κυκλωμάτων που παρέμειναν πιστά στον αρχικό τους πάτρωνα. Αλλά και την στενομυαλιά ανθρώπων που τρέμουν την αλλαγή.
Κάποιοι λοιπόν ανακουφίσθηκαν με το αποτέλεσμα. Στην λογική πως η χώρα κράτησε μακριά από την εξουσία τις αντι-ευρωπαικές δυνάμεις. Και προστατεύθηκε από μια κατρακύλα στα αδιέξοδα και το κοινωνικο-οικονομικό χάος. Είναι όμως έτσι; Μια νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Ιουνίου θα είχε κάποια οριοθετημένα αποτελέσματα. Πρώτον βέβαια δεν θα γινόταν ο κ. Σαμαράς Πρωθυπουργός. Και θα είχε έτσι μεγαλύτερη άνεση να φροντίσει αποτελεσματικότερα την υγεία του. Δεύτερον, η Ελλάδα δεν θα υφίστατο την Υπουργοποίηση λογής τομεαρχών της ΝΔ που πολλοί είχαν συμμετοχή στους καταστροφικούς παραλογισμούς της τελευταίας κυβέρνησης Καραμανλή.
Το σημαντικότερο όμως είναι πως...
ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είχε αυτοδύναμη πλειοψηφία και θα ήταν υποχρεωμένος να κυβερνήσει με την «λογική» Αριστερά του κ. Κουβέλη. Αυτό και τον κ. Κουβέλη θα υποχρέωνε να μπεί βαθύτερα στα νερά, κι όχι να κρατάει πισινή όπως κάνει τώρα, αλλά και τα λογικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ θα διευκόλυνε να απομονώσουν τις ακραίες συνιστώσες του χώρου τους και να επιλέξουν πολιτικές μετριοπαθέστερες και περισσότερο κοντά στην πραγματικότητα.
Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει παρά υπομονετικά να περιμένει. Ώστε η εξουσία να πέσει στα χέρια του σαν ώριμο φρούτο. Με μια κυβέρνηση της οποίας το στελεχιακό δυναμικό κατά πλειοψηφία δεν πιστεύει σ’ αυτό που καλείται να κάνει και βλέπει την εξουσία σαν έπαθλο για ευόδωση καριερίστικων προοπτικών και εμπέδωση κομματικής κυριαρχίας, ο εκτροχιασμός δεν θα είναι δυστυχώς μακριά. Και το κακό είναι πως τότε η επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι απόλυτη. Θα έρθει δηλ. αυτοδύναμα, δίχως την ανάγκη στήριξης από κάποιο άλλο μικρότερο πολιτικό σχήμα. Κοντολογής, δεν θα υπάρχει κανείς να φρενάρει τις παλαιομαρξιστικές φαντασιώσεις και τα τριτοκοσμικά οράματα στελεχών του. Δεν θα υπάρχει κανείς να δώσει και στον ίδιο τον κ. Τσίπρα το αναγκαίο άλλοθι για κάποιες απαραίτητες παλινδρομήσεις.
Με μιά Ευρώπη τότε πελαγωμένη μέσα στα προβλήματά της κι’ απηυδισμένη με μια Ελλάδα εξαιρετικά ιδιότροπη, μια Αμερική μάλλον αδύναμη και με Ρωσία και Κίνα στη δίνη δικών τους ιδιαίτερων αδιεξόδων, κανείς δεν θα νοιαστεί αν κάποια χώρα μικρή πάρει την κάτω βόλτα και βγεί από το κάδρο. Εξοδος βέβαια τώρα από τα κεντρικά δυτικο-ευρωπαικά δρώμενα σημαίνει περιθώριο για δεκαετίες. Κι’ αυτό βέβαια δεν είναι επισήμανση κινδυνολογική.
Πρώτον, διότι δεν έχω την ψευδαίσθηση πως τόσοι πολλοί με διαβάζουν κι’ επηρεάζονται.
Και δεύτερον, διότι εκτιμώ πως ο κύβος έχει ήδη ριφθεί. Με την συνειδητή πλέον κατάληξη από τώρα σε αποφάσεις των εκλογέων, αλλά και με την αφελή συμπεριφορά υποτιθέμενων μετριοπαθών ηγεσιών. Είναι εκτίμηση αντικειμενική που προέρχεται από την παρατήρηση της ροής των πραγμάτων.
Σε μια χώρα που η Αριστερά εξακολουθεί ακόμη σήμερα να αποτελεί για πολύ κόσμο την ελπίδα του αύριο, ενώ παντού αλλού κοσμεί απλά τα βιβλία της ιστορίας, ο ΣΥΡΙΖΑ σαν έκφραση επαναστατικής ανατροπής έχει πείσει πολύ κόσμο πως έχει άκοπες σχετικά λύσεις για όλα. Η άνοδός του λοιπόν στην εξουσία θα είναι αναπόφευκτη.
Αν αντέξει ο Γ. Στουρνάρας κι’ υπερκεράσει τις αντιδράσεις του ψοφοδεούς κυβερνητικού του περίγυρου κι’ εμμείνει σε αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, ίσως να υπάρχει ακόμη κάποια ελπίδα. Διαφορετικά, ο Τρίτος Κόσμος του περιθωρίου μας περιμένει με αρκετή ανυπομονησία…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου