Η «κυβέρνηση του minimum»

του Γιάννη Λούλη

Τώρα που κατακάθεται η σκόνη, αναδεικνύεται η πολιτική ουσία της κυβέρνησης που συνδιαμόρφωσαν, ενεργά ή παθητικά, οι τρεις αρχηγοί. 

Συνειδητά, για μικροκομματικούς λόγους, δεν ...

διεκδίκησαν τους maximum στόχους για το κυβερνητικό σχήμα, όπως επέβαλλαν οι δραματικές για τη χώρα συγκυρίες. Συμβιβάστηκαν με το απόλυτο minimum!

Το τι θα έπρεπε να πράξουν είναι ξεκάθαρο: Πρώτον όφειλαν να συμμετάσχουν με τα διοικητικά πιο ικανά πολιτικά τους στελέχη και δεύτερον, επιβάλλονταν να προσελκύσουν καταξιωμένα μη κομματικά πρόσωπα με εμπειρία διοίκησης από τον ιδιωτικό τομέα. Επ’ αυτών έγιναν ελάχιστα. Ενώ o Υπουργός Οικονομικών, απομονωμένος, περιβάλλεται από μια λίμνη απόλυτης μετριότητας.

Τι συνέβη λοιπόν; 

Ο Σαμαράς ήθελε να «βολέψει» τους κομματικά «δικούς» του. Όσο περισσότερους έβγαζε όμως από την κομματική του δεξαμενή, τόσο έρχονταν στον αφρό η γύμνια της ΝΔ σε στελέχη, που τώρα κατέχουν κρισιμότατα Υπουργεία. Σε αυτό, οι άλλοι δυο κυβερνητικοί εταίροι δεν έφεραν καμιά αντίρρηση, διότι ο μικροκομματικός τους στόχος ήταν η μεγαλύτερη δυνατή αποστασιοποίηση από την κυβέρνηση που στηρίζουν. 

Ο Βενιζέλος απέκλεισε στελέχη με ικανότητες και πολιτικό βάρος. Έκανε επιλογές «κατηγορίας φτερού». Ο Κουβέλης, έδωσε απλώς δευτερεύουσες μάχες συμβολικού χαρακτήρα. Όπως και ο Βενιζελος, κρατήθηκε μακριά από τις μάχες ουσίας, έχοντας την ψευδαίσθηση πως δεν θα χρεωθεί την κυβέρνηση Σαμαρά.

Προκύπτουν λοιπόν μια σειρά ερωτήματα: Αυτά τα στελέχη θα υλοποιήσουν τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις; Πως είναι δυνατόν πελατειακοί αντιμεταρρυθμιστές να κάνουν μεταρρυθμίσεις; Αυτοί θα συγκρουστούν με ισχυρά συντεχνιακά συμφέροντα; Αυτοί θα μειώσουν το δημόσιο τομέα, που διόγκωσε καταστροφικά ο πελατειακός κομματισμός o οποίος άλλωστε τους προσδιορίζει;

Επίσης γενικότερα: Είναι δυνατόν η «κυβέρνηση του minimum», να ανταποκριθεί στις μεταρρυθμιστικές προκλήσεις του maximum; 

Πόσες ελπίδες έχει η κυβέρνηση αυτή να μακροημερεύσει χάριν του τόπου, όταν μάλιστα φτιάχτηκε με αμιγώς μικροκομματικά υλικά; Και εντέλει: Ποιο θα ναι το κόστος για τη χώρα, αν οδηγηθούμε εκ νέου, όπως φαίνεται, σε οικονομικά και πολιτικά αδιέξοδα;

πηγή:www.imerisia.gr