του Γιώργου Παπαχρήστου
Μια εβδομάδα έμεινε ώς τις εκλογές κι έχω την αίσθηση ότι στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για εκλογές αλλά για μια πρωτότυπη διαδικασία όπου υπάρχει ένας που κάνει όλο το παιχνίδι και είναι και ...
μερικοί άλλοι που κάθονται και τον κοιτάζουν τι κάνει – φυσικά σχολιάζοντας.
Αν το παιχνίδι ήταν ποδόσφαιρο, θα έλεγα πως στην ουσία μια ομάδα προπονείται, οι παίκτες της κάνουν ασκήσεις, τροχαδάκι και κάποια στιγμή το ρίχνουν και στο δίτερμα να ξεδώσουν.
Και στην εξέδρα κάτι τρελαμένοι, οι γνωστοί τρελαμένοι που δεν έχουν δουλειά να κάνουν, σχολιάζουν τα ψαλιδάκια του παιχταρά, τις ντρίπλες του μεσοεπιθετικού, τα τάκλιν του αμυντικού. Φυσικά μασουλώντας πασατέμπο, για να περνάει η ώρα.
Λυπάμαι που θα χαλάσω την ωραία εικόνα, αλλά το παιχνίδι δεν είναι ποδόσφαιρο. Είναι εκλογές. Και στις εκλογές αποφασίζουμε ποιος θα διαχειριστεί τις τύχες της χώρας και το δικό μας μέλλον. Ως εκ τούτου, κάτι τέτοια φαινόμενα εμένα μου κάνουν κάτι σε παρακμή. Σε παραίτηση. Σας βαρέθηκα, αφήστε με να πάω στην Αιδηψό να κάνω σπα, ο μεγάλος ο άνθρωπος...
Παριστάνουν τον σχολιαστή
Αν υπάρχει αντίρρηση, εδώ είμαι να την συζητήσουμε, αλλά αυτό που συμβαίνει με τις εκλογές της επόμενης Κυριακής δεν έχει προηγούμενο. Είκοσι δύο κόμματα συμμετέχουν, αλλά στην πραγματικότητα όλα κινούνται γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό, ο ΣΥΡΙΖΑ εκείνο, ο ΣΥΡΙΖΑ το άλλο, και έτσι είπε ο Αλέξης (ο πάντα πίσω από τις λέξεις - τι πράγμα κι αυτό), και αυτό έκανε ο Τσίπρας, και να το άλλο που εκστόμισε ο Τσίπρας - τρομερά πράγματα. Φτάσαμε στο παρά ένα των εκλογών, και οι άλλοι, οι υπόλοιποι ακόμη να αρθρώσουν λόγο. Τρέχουν πίσω από το ΣΥΡΙΖΑ, και το μόνο που κάνουν είναι να σχολιάζουν. Συγγνώμη, παλικάρια μου, αν ήταν να εκλέξουμε σχολιαστές την άλλη Κυριακή, θέτω επισήμως υποψηφιότητα γιατί το ξέρω κι εγώ αυτό το παιχνίδι και το ξέρω ίσως καλύτερα από αρκετούς – 35 χρόνια τώρα έτσι ακριβώς βγάζω το ψωμί μου.
Δεν έχουν τίποτε να χάσουν!
Σχολιαστές δεν θέλουμε. Ούτε παρατηρητές. Επίσης δεν θέλουμε και... κατανοητές (αδόκιμος ο όρος, αλλά συγχωρέστε το άλμα του σχολιαστή), που να μας επισημαίνουν κάθε τρεις και λίγο πόσο κατανοούν την κατάστασή μας, του λαού εννοώ. Θέλουμε ανθρώπους που θα διατυπώσουν προτάσεις και θα προτείνουν λύση στα προβλήματα, και ειδικά το μέγα πρόβλημα τού πώς θα την βγάλουμε καθαρή σ’ αυτό τον πανικό της κρίσης. Υπάρχουν; Νομίζω πως όχι. Γιατί αν υπήρχαν, θα τους βλέπαμε και θα τους ακούγαμε. Τώρα ακούμε μόνο τον Αλέξη, που λέει ό,τι του κατέβει, και σαρώνει. Ναι, σαρώνει. Ερασιτέχνης δημοκόπος, το έχει πιάσει καλά το θέμα. Γνωρίζει ότι αυτοί που τον ακούν, κάπου 3 εκατομμύρια τους υπολογίζω (άνεργοι, νεόπτωχοι, δημόσιοι υπάλληλοι, κ.λπ.) δεν έχουν τίποτε να χάσουν και υπόσχεται αβέρτα ό,τι ζητάει ο καθένας ή ότι πιστεύει πως ακουμπάει τον καθένα.
Να καταργήσουμε το Μνημόνιο
Τι θέλουν, ας πούμε, οι αναρχικοί; Να καταργηθούν τα ΜΑΤ (για να μπορούν να οργανώνουν τα γνωστά πάρτι στους δρόμους της Αθήνας καθ’ εκάστην και για ψύλλου πήδημα). Νάτη η εξαγγελία: θα καταργήσουμε τα ΜΑΤ. Και όχι μόνο αυτό. Επειδή, δε, είμαι και λαρτζ τύπος, θα αφοπλίσω και την Αστυνομία, έτσι ώστε να μπορούν ανενόχλητα τα παιδιά με τα «μαύρα» να μπαινοβγαίνουν όπου τους καπνίσει. Τι θέλουν οι φαρμακοβιομήχανοι; Να καταργηθούν οι ασφυκτικοί έλεγχοι στις τιμές των φαρμάκων. Πολύ ωραία, καταργούνται, διότι αυτό το επιβάλλει το Μνημόνιο κι εμείς ως γνωστόν είμαστε αποφασισμένοι να το καταργήσουμε το Μνημόνιο - έτσι μπορεί να επαναληφθεί το άλλο καταπληκτικό πάρτι με τις τιμές των φαρμάκων που βούλιαξε το ΕΣΥ, γιατί άμα πουλάς με κέρδος 500%, τι να σου κάνει και το ΕΣΥ; Θα βουλιάξει. Και είναι τόσα τα παραδείγματα, που αν τα πιάσεις ένα ένα, θα χρειαζόμουν μια εφημερίδα ολόκληρη να καταγράψω τα πολυποίκιλα συμφέροντα που ευνοούνται πίσω από τις «αθώες» εξαγγελίες του αριστερού αγοριού.
Το δικαίωμα στη διαφορετικότητα
Εδώ έφτασαν στο σημείο προχθές να εκδώσουν ανακοίνωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μετάσχει αύριο στο γκέι παρέιντ της Αθήνας. Αλήθεια, ποιον ενδιαφέρει αυτό πέρα από την γκέι κοινότητα της χώρας, και γιατί έπρεπε να εκδοθεί αναλυτική ανακοίνωση; Με εξαίρεση τους άντρακλες της Χρυσαυγής, υπάρχει σήμερα πολίτης αυτής της χώρας που να μην αναγνωρίζει το δικαίωμα στη διαφορετικότητα και το ανθρώπινο και ατομικό δικαίωμα στην επιλογή ερωτικού συντρόφου; Υπάρχει πολίτης σ’ αυτή τη χώρα που να μη θεωρεί ότι οι άνθρωποι με διαφορετικό ερωτικό προσανατολισμό πρέπει να έχουν ίσα δικαιώματα με όλους τους υπόλοιπους και σε θέματα οικογένειας και κοινής περιουσίας; Προς τι λοιπόν η σπουδή του ΣΥΡΙΖΑ; Να σου πω εγώ αναγνώστη μου: γιατί η στρατηγική είναι μάζεψε, κι ας είν’ και ρώγες (όπου ρώγες, ψηφαλάκια παρακαλώ)...
Εχουν αποδεχτεί την ήττα τους...
Ε, απέναντι σ’ αυτή την τακτική οι υπόλοιποι τα έχουν παραδώσει - μη πω ότι τα έχουν κατεβάσει, και παρεξηγηθώ, αν και αυτός είναι ο σωστότερος όρος. Το ΠΑΣΟΚ κυβέρνησε τη χώρα επί δυο χρόνια. Καλώς ή κακώς, έκανε ορισμένα πράγματα. Και αντί να βγει, με δηλώσεις των υπουργών του, να εξηγήσει τι ακριβώς είναι αυτά που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, κάθονται και τους κοιτούν αμήχανα. Εχουν αποδεχτεί την ήττα τους πριν καν αυτή καταγραφεί. Συγγνώμη, αλλά αυτός ο κόσμος που αψήφησε στις 6 Μαΐου την τρομοκρατία, την ντροπή, τις ενοχές και πήγε στις κάλπες και ψήφισε ΠΑΣΟΚ, αυτά περίμενε από το κόμμα που έδωσε τόσα για την Ελλάδα; Λυπάμαι που το λέω, αλλά μια σκέτη απογοήτευση είναι το ΠΑΣΟΚ.
Πηγή : ΤΑ ΝΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου